İki kadın ve adamın acı dolu yaşamlarının hikayesiydi.
O Asmin Haznedar;Kollarında uyuduğu hiç gitmem diyen adamın gidişini izliyordu...
O Avsin Bozoğlu ;Canımı verip ölsem'de bitmez bu aşk diyen adamın, kendisine olan aşkının bitişine şahit oluyord...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sesini duymadığı gün yaşanmış değil.Açan çiçek değil,öten kuş değil.Yüzünü görmediği gün içinde yıldızlar sönük,güneşler güneş değil.Onu sevmediği gün,onu anmadığı gün olacak iş değildi...
Cihan Haznedar yeşil gözlüsü ile evliyken bunları hissetmeye geç kalmıştı.Birşeylere yenilmişti,oynanan oyunlara mani olamamıştı.O kadına sevdalandığını anladığında geç olduğunu anlamıştı.Bu duygularını düğünden önce yansıtabilseydi belki bunların hiçbiri yaşanmayacaktı.
Avşin...Bir zamanlar kara gözlerine baktıkça daha çok aşık oluyordu o kadına.Ama yuvalarının yıkıldığı gün aslında o sevdalı adamda o yuvanın altında ölmüş,can vermişti...Kabullenmek istememişti,onun hiçbir suçu yokken aileleri yüzünden bunları yaşamışken sevdasınada ihanet etmiş gibi hissetmişti.Ama elinden hiç bişey gelmemişti Avşinin kömür gözlerine inat olan yeşil gözlü kadın kalbini büsbütün ele geçirmişti.Onun masumluğu,naifliği,güzelliği karşısında duyguları karşılıksız kalamamıştı...Ondan ayrı kaldığı her gün bir bıçak gibi yüreğine batıyordu sanki.
Şimdi ona gelmişken tekrar bir aile olmak istiyorken,onun böyle bişey yapmasına dayanamıyordu.Biliyordu hala kendisini seviyordu o dağ evinde yaşadıkları herşey gerçekti oyun değildi.
Adam kapıyı yumruklamaya başlamıştı hıncını alamayıp,
"Asmin aç şu kapıyı!Böyle oldu bittiye getiremezsin söylediğin hiçbir şeye inanmıyorum!" Genç yanan canını umursamıyordu.Asıl yanan yeri omzu değil Asminin avuçlarının arasında olan kalbiydi.
Asmin gözlerini yummuş bir şekilde kapıya yaslanmıştı.
