Yağmur ben.
Bazı insanların hissettiği bazılarının ise sadece ıslandığı, o iki heceli kelime.
Yağmurdu çiçekleri büyüten, ormanları yaşatan; gökleri kabartan, bulutları dolduran.
Bir bulutun hüznüydüm ben, dolup taştığım ve içinde barınamadığım b...
Umarım beni özlemişsinizdir, çünkü ben sizi biraz özledim! Yeni bölümle karşınızdayım, yorumlarınız ve beğenileriniz her zaman dediğim gibi benim için çok kıymetli.
Yılbaşı özel bölümünü de yılbaşından önce atmaya çalışacağım.
Benim için en sevdiğiniz emojiiyi buraya bırakabilir misiniz? 💓
İyi okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Her şeyin yoluna girmesi için belki de yoldan biraz çıkmamız gerekiyordu."
***
Her sonun aslında yepyeni bir başlangıç olduğunu öğrendiğimde ayakta kalmam gerektiğini farketmiş, yalnızlığımla yürümüştüm hayatın bana sunduğu o virajlı yolları. Korkularım, endişelerim, meraklarım sanki bir dağ gibi yük olmuştu omuzlarıma. Hayat, beni kendi rotasında belli bir yere sabitçe yerleştirmemişçesine; hep bir şeyler yapabilmek için, düştüğümde tek başıma kalkabilmek için gitmiştim korkularımın, endişelerimin üzerine.
Bir şeyden korkuyorsam, hep onun üzerine gitmem gerekliydi sanki. Korkularımın bana sunduğu o keskin yollar, ayaklarımın altını yıllarca kanatmıştı; kabuk bağlamasına bile izin vermezken, hep daha çok acıtmıştı canımı.
Şimdi yine o korku dolu yollar önüme serilmişti, dört yanımda çevrilmiş ve hareket edersem sanki canım çok yanacakmış gibi hissetmiştim çoğu zaman olduğu gibi.
Üstelik tek canı yanan ben olmayacaktım belki de.
"O piç mi bu?" dedi Burak, bana bakmadan doğrudan duran arabaya baktığında.
"Evet." dedim, gergin bir şekilde. Umarım Mehri, ondan beklediğim şeyleri yapmazdı. Gidip, Selim'i dövmesini ya da kavga çıkarmasını istemiyordum ama bir yandan da Selim'in o anki halini görmek için can atıyordum.
Kabul, bu iş biraz canımı sıkmıştı ama Selim artık durmalıydı.
"Abimi çağırayım ben hemen." dedi Deren, hızla içeri girerken. Ona dur dememe bile fırsat vermemişti. Ece'yle göz göze geldiğimizde, rahat olmam için bana gülümsemiş ve elimi tutmuştu.
"Hiçbir şey olmayacak, merak etme."
Derin bir nefes almaya çalıştığımda sanki ciğerlerimde yer yokmuş gibi biraz zorlanmıştım.
