Who Series 2: Maybe, He's The One

Chapter 12

Chapter 12: Pain

Hindi mapakali si Kristen kakaikot sa aking harapan, hindi pa rin kami mapakaniwala sa nangyari kay Gael, bigla raw kasing may dumaan na kotse kaya naman nagkasalubong sila kaya parehas itong dinala sa Hospital.

Kakagising lang ni Kristen dahil nga nahimatay ito nang malaman ang nangyari kay Gael.

She must have been shocked by what she heard then when she woke up, she immediately went to the hospital even though I stopped her because she just lost consciousness.

"Calm down Kristen, he's gonna be okay." Pagpapakalma ko sa kanya ngunit hindi pa rin nawala, "How? How can I calm if my man was lying in the bed and didn't know if he'd be survived!" Naaawa ako sa kanyang sinapit, ang sabi kasi ng doctor na nasa loob ay masyado daw critical ang naging epekto nang pagkabungguan ng dalawang kotse sa biktima.

Agad ko siyang niyakap nang mag simula siyang umiyak, hindi ko kayang makitang nag kakaganito ang aking kaibigan, mas mabuti pang ako nalang ang umako ng kanyang nararamdam ngayon.

"Hindi...hindi ko kayang nang wala siya." Napaluhod na siya sa aking harapan habang sapo sapo ang kanyang mukha, hindi ko na rin mapigilang mapaiyak dahil kung paano ko nakita ang nag iisa kong kakampi sa buhay na umiiyak ngayon sa aking harapan.

I kneeled and hug her tightly, "Shhh..." pagpapatahan ko rito habang haplos haplos ang kanyang likodan upang patigilin siya sa pag iyak.

"Valentine! Kristen!" Napatingin ako sa tumawag sa aming pangalan, nakita ko si James na tumatakbo patungo sa aming direksyon kasama niya sina Valrian at Jarick.

Agad kaming niyakap ni James, lalo tuloy umiyak si Kristen, "Everything will be alright," bulong sa amin ni James, hindi ko talaga alam kung ano na bang nangyayari sa aming buhay.

Sobrang gulo na ng lahat, hindi ko alam kung nadamay lang ba silang dalawa ni Gael sa aming problema o involved din sila. Ngunit imposibleng madawit sila rito dahil umpisa pa lang kami na ang target ng mga taong gustong sumira sa aking pamilya.

"Kuya..." this is the first time when I called Valrian as Brother, niyakap naman niya ako ng mahigpit.

Makalipas ang ilang minuto ay lumabas na ang doctor na nag asikaso kay Gael kaya naman agad kaming lumapit sa kanya para itanong kung kamusta ang aming kaibiga.

"He's alright now but unfortunately he wouldn't be woke up because he got coma. Malakas kasi ang natamo niya lalo't pa nasa unahan siya ng kotse. Tumama ang kanyang ulo sa harapan kaya nag cause ito ng pagkacoma niya." Paliwanag niya sa amin, napahawak naman kami ni Kristen nang marinig namin ang sinabi ng doctor.

"Ngunit magigising pa naman siya diba?" Umaasang tanong ni Kristen sa doctor ngunit ang sabi nito ay 50l50 dahil nga malakas ang pagkakatamo ni Gael sa naging aksidente.

Napaupo nalang si Kristen habang hawak hawak niya ang kanyang bibig, pinipigilan niya ang kanyang pag iyak. Umalis na ang doctor sa aming harapan.

ILANG ARAW na ang lumipas nang malaman namin ang nangyari kay Gael, madalas kaming bumisita sa hospital para alagaan si Gael ngunit si Kristen ay araw araw pumupunta, kahit galing siya sa school ay diresto agad ito kay Gael.

She truly loves him, I never thought that they would suffer for no fault of theirs, they just got involved in my family problems.

"Kumain ka muna," sabay abot ko sa kanya ng noodles ngunit hindi niya ito ginalaw. Ilang araw na siyang ganyan, ni hindi siya umuuwi o kumakain nakatulala lang siya habang tinitingnan ang natutulog na si Gael.

Bumukas ang pintuan kaya napatingin ako rito, pumasok si Jeremy na magulo ang buhok at tila wala pang tulog. Ang kanyang mga mata ay namumula dahil sa pamamaga nito.

"Oh," abot niya sa akin ng isang plastic bag na naglalaman ng sisig. Hindi man lang niya akong tinitigan, after nang nangyari sa aming dalawa nung isang araw ay hindi na kami nagkausap pa.

Kinuha ko lang ito at nag pasalamat ngunit hindi ko rin siya tiningnan. Umupo siya sa sa tabi ni Kristen na nakatulala pa rin hanggang ngayon.

Inabutan rin niya ito, "Alam mo? Mahal ka niyang lalaking yan, walang araw na hindi ka niya sa akin kinukwento, walang ibang pangalan kundi ikaw lang," nagulat ako sa ginawa niya, napatingin sa kanya si Krsiten at muli na naman itong umiyak.

"Ang s-sama sama kong girlfriend...inaway ko siya, na alam ko namang gusto lang niya ako maging protektahan," I didn't know na sila na pala. "No, you did great as girlfriend for him, ang tanging problema lang ay ang timing ng tadhana." Sabay yakap ko sa kanya, she deserve everything not just her but both of them.

"My friend won't like it if he saw you in that situation, please Kristen be brave for him," Jeremy uttered, at this point, I agree with him. We should be brave enough for what challenge comes for us.

"Malaking sindikato ang ating hinaharap ngayon, kaya kailangang maging matatag tayo," I knew it, hindi lang ito basta basta aksidente. Una palang alam ko nang may kinalaman ang mga taong gustong pumatay sa aming pamilya o sa aming buhay.

When the night cames, I left in the hospita but kristen choose to stay, hindi ko na siya pinipilit pa dahil alam kong gulat pa rin ito sa nangyari sa kanyang nobyo.

Magkasama kaming umalis ni Jeremy, tahimik lang kaming dalawa, hindi namin alam kung paano kami mag kakausap na walang awkward sa aming pagitan. Mahirap pa rin sa akin ang nangyari.

"Ihatid na kita,"

Nagulat ako sa kanyang sinabi, hindi ko alam kung anong isasagot ko. Ang kanyang mga mata ay parang nangungusap. "No, It's okay kaya ko namang umuwi nang mag isa," sambit ko rito at akmang aalis na ako nang hawakan niya ang aking kamay, sobrang init nito na para bang napaso ako nito.

"Just this once, please Valentine," ramdam na ramdam ko ang kanyang pakiusap, he's voice make me weak, so soft to the point my legs trembled because of this.

I couldn't do anything but to come with him since it's already midnight, it's too dangerous to go home alone. He smile widened, nakaramdam ako ng inis dahil bakit hindi ko man lang siya matiis? Bakit sobra akong naaawa sa kanya na dapat ay hindi?

As someone who's rare to experience this kind of love, I still not acknowledge this. Hindi ko pa kontrol ang aking nararamdam kaya sobrang hirap para sa akin pigilan ang aking nararandaman kahit alam kong masasaktan rin ako sa huli.

Kahit hanggang maaga pa ay iniiwasan ko na siya, yun nga laang ang timing ay hindi angkop ngayon sa aking sitwasyon.
Tahimik lang kami sa byahe, ni isa ay walang umi-imik sa aming dalawa, nakatingin lang ako sa bintana iniisip ang lahat nang nangyari sa akin, kung anong panganib ang nag hihintay sa amin, akin.

Ramdam ko ang kanyang mga titig, hindi ko alam kung ano bang nanyayyari sa kanya, hindi ko alam kung dahil lang ito sa aking pag amin nung araw na iyon? O sadyang ganyan na siya.

Minsan ang gulo niyang basahin, yung tipong parang siyang dictionary ang daming kahulugan ngunit pare-parehas lang naman ang ibig sabihin at minsan pa ay ang hirap unawain at intindihin sa lahat nang oras.

"What do you think about what happened to Gael?" I asked out of the blue, so that we could have a convo before we separated after this.

Biglang sumeryoso ang kanyang mukha, "All of us are involved in this accident,  their target is not just you but all of us," napakunot ako ng noo sa kanyang sinabi, "So don't blame yourself for what happened to him, " he added.

Hindi ako makaimik sa aking nalaman, sobra na akong naguguluhan sa lahat nang nangyayari sa aking buhay, hindi ko na alam kung ano pang pwedeng mangyari sa amin o sino pa ang madadamay sa problemang ito, hindi ko na alam.

Lumipas ang ilang minuto ay nakarating na kami sa bahay, agad na akong lumabas mg kotse ngunit hindi ko napansin na lumabas din pala siya.

Humarap ako sa kanya, "Goodbye Jeremy,  I don't want to see your face nor even feel your presence."