Who Series 2: Maybe, He's The One

Chapter 22

Chapter 22: Back

Tumaas ang aking mga balahibo nang makatanggap ako ng mensahe sa isang numero na hindi naka save sa aking telepono, ngayon nalang ulit ako natakot ngunit, pagod na akong matakot sa oras na ito.

Agad kong pinatay ang aking telepono at nag isip kung ano bang pwedeng gawin, we need to be ready at this moment, panigurado akong naghahanda na sila.

Ngunit paano nilang nalaman kung nasaan kami?

"Ar. Montessori, naandito po si Dr. Veriano," biglang pagpasok ng aking secretarya na agad akong napatingin sa kanya, isn't coincidence?

Or praning lang ako sadya ako?

I told her to come in Jeremy, sinunod naman niya at pinapasok si Jeremy. He was wearing a blue polo shirt with black slacks.  Aaminin, hanggang ngayon gusto ko pa rin siya pero nasa isipan ko pa rin ang kanyang ginawa sa akin.

"Why are you here?" Napataas ang aking kilay, wala kasi siyang sinabi sa akin na pupunta siya rito at saka wala rin kaming plano na mag kikita kaming dalawa.

Umupo siya sa isang sofa, "Well, I just wants you to invite in a dinner, are you free?" He asked while smiling at me, hindi ko alam, ngunit pakiramdam ko nahuhulog na ulit ako sa kanya, hindi ba parang ang unfair naman nun para sa aking ina?

"Titingnan ko," sabay kuha ko ng aking schedule, ilang araw na kasi akong busy and hindi ko rin magawang tingnan nung kanyang bahay.

Tumango siya sa akin, "Well, I have time naman so sure," sumilay naman sa kanya ang isang magandang ngiti, tumayo na siya at nag paalam na siya dahil may gagawin pa daw siya.

Napakunot ang aking noo dahil ron, is he serious? He just went here to invite me to dinner date? Pwede namang i text nalang niya ako ngunit hindi e, pumunta pa talaga siya rito.

I got a message from Unknown number, ngunit ibang number na ito, hindi na ito yung laging nag te-text sa akin kaya ni replyan ko ito.

NIGHT comes I was preparing for my date, Valrian asked me if who's my date, and I lied about it, I told him is Nigel is my date.

Alam naman kasi niya na may gusto sa akin si Nigel, nang okay na ay bumaba na ako dahil paparating na si Jeremy. Nang dumating na siya ay agad na akong sumakay dahil ayaw kong makikita kami ni Valrian.

"Your sexy right now huh," he complimented me, nahihiyang ngumiti naman ako sa kanya, ramdam ko ang pagpula ng aking mukha.

Nag kwentohan lang kaming dalawa sa loob ng ilang oras, maybe it's time to risk right? Wala naman sigurong mawawala sa akin if I risk my love for him.

Dumaan ang ilang oras ay nakarating na kami sa distanasyon, I couldn't help to amused in this place he took me, sobrang ganda it was like a fairy house.

Kunti lang ang tao sa loob, sabagay tago kasi ang lugar na ito kaya siguro walang may alam ng lugar na ito. Pumasok na kami sa loob.

"How did you found this place?" I asked him when we already  sit. I really curious about it, cauz it was beautiful and I wanted to took my brother here.

"Just random when I was sad," napatango ako sa kanya. Inilibot ko ulit ang aking mga mata sa paligid, sobrang ganda kasi kaya hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko na hindi tumingin sa mga paligid.

While I was roaming,  I noticed someone who watching us. Why he watching us? Agad akong nakaramdam ng kaba at takot, parang bumalik sa aking alaala ang nangyari nung unang date namin ni Jeremy, gantong ganto yun.

"Valentine? Are you okay?" Gulat na napatingin ako kay Jeremy nang tawagin niya ako, "Huh?" Gulat kong tanong sa kanya, "You are spacing out again," he uttered.

Umiling ako sa kanya, ayaw kong mag alala siya sa akin. Dumating na ang aming inorder kaya nag simula na kaming kumain.

Nang tumingin ako sa labas ay wala na ang lalaking nanonood sa amin, agad akong napailing dahil siguro praning lang ako kaya ganto ang aking naiisip kahit hindi naman mangyayari.

"Masarap ba?" He asked, I nodded at him.

Biglang tumunog ang kanyang telepono, kaya umalis muna siya para sagutin ito naiwan naman akong mag isa.

Later on, biglang nagkagulo sa loob dahil may mga masasamang tao ang pumasok. Bigla akong napatayo nang makilala ko ito, it was him!

Agad kong kinuha ang aking gamit at agad tumakbo paalis, nakita naman nila ako kaya agad  nila akong sinundan. Tumakbo ako ng mabilis, I even took off my heels I was wearing, agad akong kumiwala, sobrang bilis ng tibok ng aking puso parang sasabog na ito dahil sa sobrang bilis.

Hindi ko alam ngunit hindi ko pa nakikita si Jeremy, did he ditched me? Nawala ang aking iniisip nang biglang makarinig ako ng tunog ng baril papunta sa akin.

Tangina!

Mas binilisan ko pa ang aking pagtakbo, kumanan naman ako nang makita kong may isang butas sa kalye. Sumasakit na ang aking talampakan dahil sa kakatakbo.

Hindi ko na alam kung nasaan ako, tila naliligaw na ako sa pagtakbo ko. May sumusunod pa rin sa akin, takte kailan pa ba ito matatapos?

Nagulat nalang ako nang may isang kamay ang humila sa akin, it was Jeremy. He hold my mouth so no one heard us. I only hear between us is the beats of our heart, it so fast.

"Let's go," at hinila niya ang aking kamay, we run together as if we will die together now. Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin ni hindi ko nga alam kung ligtas pa ba ako sa kanyang mga bisig.

Ngunit wala akong magagawa, naandito na ako. Ang tanging kailangan ko lang ngayon ay maging ligtas ako kahit hindi ako sigurado kung mangyayari ang nais kong mangyari.

"Don't try to run away from me!" May narinig kaming boses at alam ko kung kanino ito, it always from him.

"Don't look back," bulong niya sa akin kaya tumango ako sa kanya, patuloy lang kaming tumatakbo, pinaputokan kami nito kaya agad na kinuha ni Jeremy ang kanyang baril at nag paputok din.

Nang makalabas kami sa loob ng eskinita ay agad na kaming sumakay sa kotse. Nakaramdam ako ng kunting ginhawa dahil alam kong makakaligtas na kami.

My phone ringing but I didn't answered it, I don't even bothered to looked at, natatakot ako na baka ma trace nila kami. Hindi ko na kasi alam kung sino ang pwede kong pagkatiwalaan lalo na ang kasama ko, dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin ako kumbinsado sa kanya.

"Do you know where we will go?" Baling ko sa kanya, umiling siya sa akin, "Just somewhere. Basta hindi ko na alam," he uttered. Tiningnan ko ang kanyang mga mata, sabi kasi nila eyes speaks louder than action and words. 

Inibaling ko nalang ang aking tingin sa labas ng kotse habang iniisip ang mga nangyayari at ang sitwasyon ko.

Iniisip ko kung saan kami mapapadpad ngayon na hinahabol na kami ni kamatayan, na walang kasiguradohan ang aming buhay dahil alam naming bilang na ang aming buhay simula nang makita na nila ako, sana lang ligtas si Valrian dahil tanging siya na lamang ang aking kakampi at kasama sa buhay.