Another Side Of Draco Malfoy

#24 Ain eingarp

Wysiedliśmy z pociągu jako jedni z pierwszych, Harry od razu dostrzegł Syriusza wraz z Remusem, podbiegając do nich, od razu wpadł w ich ramiona, a my nieśmiało ruszyliśmy w ich stronę. 

-Och Hermiona, chodź tu, niech cię wyściskam- powiedział radośnie Syriusz, biorąc dziewczynę w objęcia. 

-Miło Pana widzieć

-Jakie znów Pana, mów mi po imieniu, bo czuje się staro- zaśmiał się długo włosy mężczyzna, po czym skierował wzrok na Pansy- Och ty musisz być Pansy.

-Tak, Miło poznać, i dziękuję za gościnne...- odezwała się od razu dziewczyna.

-Nie ma problemu, moja droga, mamy tyle miejsca, że wszystkich pomieścimy.

-Ale jeszcze raz dziękuję.

Blaise szybko nam zniknął, mówiąc, że idzie szukać swojej kuzynki, u której ma się zatrzymać, a ja stałem z boku, obserwując rozmowę przyjaciół, którzy teraz rozmawiali z Remusem, do mnie zaś podszedł Syriusz.

-Draco, twoja mama jest już w naszym domu- uśmiechnął się do mnie ciepło.

-Och również chciałbym podziękować, że pozwoliliście nam zostać- zagadnąłem zestresowany.

-Jakbym mógł wam, nie pomóż, osoby ważne dla Harry’ego, są również ważne dla nas, tak samo Narcyza jest moją rodziną, nie wyobrażam sobie, żebym wam nie pomógł.

-Dziękuję bardzo...

-Jednakże uważaj jeśli zranisz jeszcze raz Harry’ego, już taki miły nie będę- spoważniał, a na mojej twarzy był wypisany strach- Tylko żartuje, ale dbaj o niego- zaśmiał się po chwili.

-Och oczywiście, będę dbać o niego, jak najlepiej będę mógł- powiedziałem od razu.

-I to mi się podoba, chodźmy do nich, to był długi dzień, czas, żebyście odpoczęli- powiedział, przytulając mnie ramieniem.

Przeteleportowaliśmy się na Grimmauld Place 12, wchodząc do środka, zastaliśmy moją mamę w kuchni.

-Och Narcyzo, mogłaś odpocząć, nie trzeba było- zaczął Syriusz.

-Musiałam się jakoś odwdzięczyć, więc zabrałam się za coś, co umiem, więc za chwilę podam obiad. 

Harry podszedł do mnie, od razu wtulając się w moje ramie, złożyłem delikatny pocałunek na jego głowie, na co on cicho mruknął. 

-Zaraz zjesz jeden z lepszych posiłków, moja mama gotuje najlepiej na świecie.

-Nie mogę się doczekać, aż tego spróbuję- usiedliśmy wszyscy przy stole, oczekując aż Narcyza, skończy swoje danie, w międzyczasie wszyscy zajęli się żywą rozmową między sobą, po krótkiej chwili przyszła już Narcyza, z owym jedzeniem.

-Merlinie, jak ma dawno, nie jadłam pani jedzenia- ucieszyła się Pansy.

-To jest przepyszne!!- podjarał się Harry.

-Och dziękuję bardzo, dawno nie gotowałam to się, trochę obawiałam.

-Niestety ojciec nie pozwalał gotować mamie, tłumacząc, że od tego są skrzaty- westchnąłem.

Po obiedzie Harry oprowadził po krótce nas po domu, pokazał również pokój dziewczyn, i w końcu zaprowadził nas do naszego.

-To nasz pokój- powiedział, wchodząc do jednego z pokoju, był dość standardowy, wszystko było w kolorach brązu, jedynie ściany były niebieskie, na samym środku stało potężne z ciemnego drewna dwuosobowe łóżko wraz z baldachimem, po dwóch stronach były też z tego samego drewna niewielkiej wielkości szafki nocne, tuż pod oknem stało również potężne biurko, na którym było poukładane przeróżne rzeczy, w samym pokoju było bardzo dużo półek czy komód, przez co było dużo miejsca na przechowywanie rzeczy, zaraz obok drzwi była wysoka szafa, obok której stało równie duże lustro, a po prawej stronie od wejścia były kolejne drzwi, które prawdopodobnie prowadziły do osobnej łazienki, w pokoju też znajdował się duży puchaty dywan pokrywający większość podłogi.

-Przytulnie, w końcu jakąś nowość, a nie pokój w zieleni- zaśmiałem się cicho, rozglądając się po pokoju- a właśnie Pansy dała mi to w pociągu- wyciągnąłem mugolską fotografie z kieszeni, podając ją Harry’emu, zanim chłopak się odezwał, długo przyglądał się fotografii.

-Słodka- powiedział, po czym podszedł do szafki nocnej, i przymocował ją do stojącej tam ramki.

-To twoi rodzice?- podszedłem do niego, przytulając się do jego pleców, przyjrzałem się zdjęciu, które było już w ramce, ruszało się, więc musiało być magiczne, przedstawiało dwójkę ludzi, tańczących i uśmiechających się do siebie.

-Tak, jest to w sumie jedno z nielicznych zdjęć, jakie mam.

-Podobny jesteś do ojca.

-Tak, zaś oczy mam po mamie- uśmiechnął się szeroko- widziałam ich też w lustrze ain eingarpa, stałem z nimi, a oni trzymali dłonie na moich ramionach. 

-Też widziałem to lustro- powiedziałem, na co Harry obrócił się w moją stronę.

-Och, a ty co w nim widziałeś?- zaciekawił się chłopak, na co lekko się speszyłem.

-Tylko się nie śmiej.

-Nigdy. 

-Byłem szczęśliwy, uśmiechnięty najmocniej jak umiałem- zacząłem powoli, a Harry z wyczekaniem mi się przyglądał- i byłeś tam ty...przytulony do mojego boku.

-Och... Draco- mocno się do mnie przytulił, czułem, jak się uśmiecha, przez co sam się zacząłem uśmiechać oczywiście, obejmując go ramionami- Kiedy to było? Kiedy to zobaczyłeś?

-Em...na szóstym roku?

-Ty już wtedy mnie kochałeś?- oczy Harry’ego, wręcz świeciły.

-Mam wrażenie, że i nawet wcześniej- zaśmiałem się cicho.

-Jesteś słodki.

-Nie jestem- oburzyłem się.

-Owszem jesteś- ciągnął dalej, delikatnie go popchnąłem na łóżko, po czym zawisłem nad nim, Harry momentalnie zrobił się cały czerwony.

-I kto tu jest słodki- szepnąłem mu w usta, składając na nich delikatny pocałunek, który oczywiście od razu został odwzajemniony.

-Chłopaki, idziemy...-drzwi się od pokoju się otworzyły, a w nich stanął Syriusz- Och, nie chciałem wam w niczym przeszkadzać, ale chciałem powiedzieć, że idziemy do sklepu i zostajecie sami wraz z dziewczynami- zaśmiał się nerwowo starszy.

-Dobrze Syriuszu, dziękuję, że nas poinformowałeś- powiedział, zawstydzony Harry.

-To ja już pójdę... O mało im nie przeszkodziłem w ruchaniu!- krzyknął Syriusz, zanim zamknął drzwi.

-Nie spojrzę mu więcej w oczy- powiedziałem po chwili ciszy, na co Harry głośno się zaśmiał.

-Musisz się przyzwyczaić, Syriusz jest bezpośredni- teraz ciszę przerwało pukanie do drzwi, momentalnie odwróciliśmy wzrok na drzwi, z których tym razem wyłonił się Remus.

-Chciałem was przeprosić za Syriusza, szczególnie ciebie Draco, mówiłem mu, żeby zapukał, ale to Syriusz- speszył się trochę Remus.

-Och nie szkodzi, naprawdę- zapewniłem mężczyznę.

-Dobrze, to my idziemy, nie roznieście domu- pożegnał się i wyszedł z pokoju. 

-Oni są razem tak?- zapytałem.

-Tak

-Remus musi być naprawdę cierpliwym człowiekiem, nigdy bym nie powiedział, że tak energiczny facet będzie z takim spokojnym człowiekiem- zaśmiałem się cicho.

-Ponoć zawsze byli ku sobie.

Resztę wieczoru spędzili wraz z dziewczynami, siedząc w wielkim salonie, grając w eksplodującego durnia, potem jeszcze dołączył do nich Syriusz o dziwo wraz z Narcyzą, a Remus zaś zaszył się w kącie, czytając proroka codziennego, co jakiś czas przyglądając im się z czułym uśmiechem.