දෙයියනේ මාව ගැහෙනවා...මන් ගියා කියලා එයාලා ආයෙ මට චූටි පුතා කියලා කතා කරන්නෙ නෑ කියලා මතක් වෙද්දි...අනේ අම්මේ...මට මෙහෙම කරේ ඇයි...ඇයි මගෙ දෙයියනේ..යශේන් මාවත් වාරු කරගෙනම හොස්පිටල් එකට ගිහින් රෙසිප්ශන් එකෙන් ගිහින් ඇහුවම අසිහියෙන් හිටපු මට ලාවට වගේ මෝචරියට යන්න කියලා ඇහෙනවත් එක්කම මෙච්චර ඉක්මනට ඇයි එහෙට ගෙනිච්චෙ කියලා මගෙ හිත කෑගැහුවා...අනේ එයාලට හදිසියේවත් පන ආවොත්....මොලේ නරක් වෙලා මගේ...අන්තෙටම මට පිස්සු වැටිලා...යශේන් මාවත් එක්කන් මෝචරියට ගියාම එතන හිටපු එකා සුදු රෙද්දෙන් වහලා කකුල් ගැටගහලා තිබුන බොඩි දෙක පෙන්නනවත් එක්කම මට මාව වරු නැතිව ගියත් යශේන් මාව තදට අල්ලන් ඉදියා...
මා..මාව එත..නට එක්ක පල..ය..න්....
මන් වචන ඇහිද ඇහිද ඌට කියනකොට සීතල වෙලා උන්නු මාව එයාලා දෙන්නා ගාවට එක්කන් ගියාම වෙව්ලන ඇගිලි වලින් සුදු රෙද්ද එහාට කරාම අනේ මගේ අම්මගෙ සුදුමැලි වෙලා ගිය මූන දැක්කා...මට අඩන්නවත් හයියක් නැති උනා...මට මට මැරෙන්න හිතුනා...ඒ ලස්සන දිගැටි ඇස් පියවිලා...මගෙ අම්මගෙ හිනාව මැකිලා ගිහින්...ඒ එක්කම මන් අප්පච්චිට දාලා තිබුන රෙද්ද අයින් කරා...ඒ මූනත් සුදුමැලි වෙලා...මන් මගෙ ඇගිලි තුඩු අප්පච්චිගෙ මූන පුරා ගෙනිච්චා...එයාව සිතල වෙලා....වෙනදා ඒ ඝනට වැවුන රැවුල අස්සෙන් මතු වෙලා තිබුන හිනාව...ඒක අද මැකිලා ගිහින්...දෙන්නගෙම රෝස පාටට තිබුන තොල්පටවල් පොල් කෑලි වෙලා ගිහින්...මට තවත් හිටන් ඉන්න පනක් නැතුව ගියා..යශේන්ටත් වාරු නැතුව ගියේ උගෙ දෙමව්පියන්ටත් වඩා මගෙ දෙමව්පියො එක්ක ඌ ලග නිසා වෙනකොට මාව වැටෙන්න ගියත් කවුරු හරි මාව අල්ලගත්තා වගේම මන් ඒ මූන දිහා බැලුවා...මට ආවෙ තරහක්...කියාගන්න බැරි තරම්...
වෙන මොකාද අර මැරයා....ඌ ඌ....ඌ ටිකක් ඉක්මන් වුනා නම් අද මේ දෙන්නම ජීවත් වෙන්න තිබ්බා...
තමුසෙ තමුසෙ...ඇයි...ඇයි තමුසෙට ටිකක් ඉක්මන් කරන්න බැරි උනේ...ඇයි යකෝ...ඇයි...එහෙම උනා නම් මගෙ අම්මයි අප්පච්චියි අද ජීවත් වෙනවා.....
වැරැද්දක් නෑ කියලා දැන දැනම මන් එයාට බැන්නා...එයා මාවත් අල්ලගෙනම සද්ද නැතුව ඉදිය..ඒත් මගේ මෝඩ මොලේට ටික වෙලාවක් ගියා මේ ඉන්නෙ ලංකාවම හොල්ලන් ඉන්න මැරයෙක් කියන එක වගේම මේ මනුස්සයගෙ අතේ කිසි වරැද්දක් නෑ කියන එක...
