HERA [Chanmin]

|32| ( Happy end)

Merhabalar... Kendi şizo dürtülerim üzerine yazdığım mutsuz son bir kisminizi tabii ki de mutlu etmedi. Ama ben ve biricik şizofreni okurlarım baya iyiydik.

Şimdi şöyle söylemek istiyorum.. bu bölümü kafanizda tam olarak şöyle kodlamaniz gerekiyor.
Mutsuz sonu yazdigim bölüm, daha doğrusu her seyin başladığı o kaza bölümünden devam edecek. Her seyin basi olan o kaza durumu burada da mevcut ama rahat olun ölen kalan yok.

İkinci sonumuz olan güya " happy end" tipki belalıyim diyorum'daki gibi angst olmasina dayanamayacaklar toplulugu icin yazilmistir bilginize.

Kafanizdan tum kotu seyleri sildiginize göre bu son... Kaza olduğu aksamdan itibareni icin.  İki tarafı da dusundum bilin kıymetimi..

Hadi iyi okumalar..

Chan
+++

Hastaneye nasıl bir hızla girdim hiç bilmiyorum fakat korkudan ölecek duruma gelmiştim resmen. Seung nasıldı? Kaza nasıl olmuştu? İyi miydi? Bir sıkıntı var mıydı?

Kafamdaki soru işaretleri ile kucağımdaki Matt'e bakmış, onun da tedirgin bir ruh halinde sadece beni izlediğini fark edinde yanağına minik bir öpücük kondurduktan sonra koridora girmiştim.

Bizimkiler toplanmış beni bekliyorlardı.

" Oh sonunda!!"

Hannah hemencecik yanıma ulaşmış, Matt'i benden almıştı.

" Ne oldu? Nasıl oldu? Seungmin nerede?"

Changbin elini omzuma koymuş,

" Sakin ol bir önce..." Diyip beni daha da strese sokmuştu.

" Nasıl sakin olayım, anlatsanıza hadi!"

Felix yanımıza geldiği gibi,

" İyi.. sakinleşin. Kaza nasıl oldu bende bilmiyorum ama şuan çok şükür ki iyi, birazdan normal odaya alınacak. Görebileceğiz." Diyip beni rahatlatmıştı.

" Matt! Duydun mu bak baba iyiymiş bebeğim.."

Matt de artık iyi hissetmeye başlayınca onu tekrar kucağıma alıp beklemeye devam ettim. Akşam akşam yaşanan bu aksiyon hepimizi mahvetmişti. Ama neyse ki sorun yok...

Birkaç dakika konuşup beklemeye devam ederken sonunda normal odaya alındığını haber eden Hyunjin ben hızlıca girecekken durdurmuş;

" Beyler.. Chan dur. Sakin olun biraz. Yormayın çocuğu..."

Başımı onaylarcasına sallarken kendime ve yanımdakilere asla güvenmeden kapıyı açtım. Açmamla gözlerimin dolması bir olmuştu. Güzel bebeğim...

Hemencecik yanına ulaştığımızda Matt kucağımda atlayıp ona sarılmış,

" Babammm iyi misin?" Diye sormuştu.

Seungmin yorgun argın hafifçe gülmüş,

" İyiyim meleğim.." dedikten sonra bana dönmüştü. Hızlıca ona eğilip yaralarına dikkat etmeye çalışarak sarıldım.