Ben ona tutsaktım o bana sağırdı.
Ben onun için sadece bir hayrandım, o ise bir İDOL'dü.
Ben onunla olmanın hayalini kurarken bile o çok imkânsızdı.
Aramızda kilometrelerce uzaklık vardı bunu aşarak ona yakın olduğumu zannettim, ama o Namjoon olarak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bana 'Merhaba' diyen yüzünü hayal ediyorum. Sonra tüm o kötü günler seninleyken hiçbir şeymiş gibi geliyor bana..."
-Winter Bear 🐻
‼️Arkadaşlar şarkıyı baştan sona sözlerine bakarak dinlemenizi tavsiye ederim. Bölümle de uyumlu anlamlı ilerliyor. İlerleyen bölümlerde de Taehyung'un şarkısını satır arasına koydum. Dinleyerek okumanızı tavsiye ederim...
☔🌠☔
Arkadaşlar satır arası yorumlarınızı bekliyorum. Okuduğunuz sahneler de neler hissettiniz hepsini bilmek istiyorum. İyi okumalar Kayan Kutup Yıldız'larım... 🌠🌠🌠
☔🌠☔
MİRA
"Uyanıyor! Uyanıyor! Tanrım şükürler olsun."
Gözlerimi açmakta güçlük çekiyordum öyle bir ağırlık vardı ki göz kapaklarımın üstünde. Dilimi kuruyan dudaklarımın üstünde gezdirdiğimde ne kadar susamış olduğumu anladım. Etrafta birileri olabilir umuduyla etrafıma göz gezdirdiğimde Hye Sun'un endişeli bakışlarıyla ve Jung Woo ile göz göze geldim. Hızla yanıma çömeldiğinde elimi sımsıkı tuttu.
"Aptal kız! Hepimizi çok korkuttun! Beni böyle korkutmaya hakkın yok!" Diye sitem ettiğinde gülümsedim. O da gülümsediğinde ifadelerimi dikkatle inceliyordu. İyi olup olmadığıma emin olmaya çalışıyordu.
"Ne oldu bana?"
En son işten eve komşumla dönmüştüm ve onunla sohbet ediyordum. Sonra heybetlim ile de karşılaşınca onlara iyi geceler dedikten sonra eve gitmiştim. Yani öyle hatırlıyordum. Sorumu yanıtlayan Hye Sun'a bakarken kurumuş boğazımla zorlukla yutkundum.
"Bayıldın. Ben ne olduğunu anlayamadan kucağıma düştün. Zor tuttum seni. Ah Mira! Beni ne kadar korkuttun haberin var mı?"
İç çektiğinde herkesi endişelendirdiğim için de ben üzüldüm.
"Özür dilerim...sizi endişelendirdiğim için." Kısık çıkan sesimle bakışlarımı üstüme örtülü pikeye indirdiğimde aklıma gelen komşularımla hızla bakışlarımı Hye Sun'a çevirdim.
"Onlar neredeler?" Sorumu ilk başta anlamayan ifadeyle baktığında sonrasında anlayınca cevapladı.
"Ah...şey onlar gittiler."
Duyduğum cümle dokunduğunda üzüldüm. Hatta baya baya üzüldüm. Zoruma gitmişti. Ne yani gördükleri halde gitmişler miydi gerçekten? Cidden annemin de dediği gibi komşuluk ölmüş müydü?
