Ben ona tutsaktım o bana sağırdı.
Ben onun için sadece bir hayrandım, o ise bir İDOL'dü.
Ben onunla olmanın hayalini kurarken bile o çok imkânsızdı.
Aramızda kilometrelerce uzaklık vardı bunu aşarak ona yakın olduğumu zannettim, ama o Namjoon olarak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Herkes BTS'İN hayranlarına ARMY denir, diyor. Ama BTS bize şöyle diyor: ARMY'ler bizim hayattaki en güzelanılarımız, gecemizin ışığı, kozmosumuz, kanatlarımız, mutluluğumuz, hayalimiz, okulumuz, en iyi arkadaşlarımız!"
☔🌠☔
Arkadaşlar satır arası yorumlarınızı bekliyorum. Okuduğunuz sahneler de neler hissettiniz hepsini bilmek istiyorum. İyi okumalar Kayan Kutup Yıldız'larım...
☔🌠☔
MİRA
Hafifçe eğilip selam verdiğimde son kez ikisine baktım kapının kilidini çevireceğim sırada Jungkook'un titreyen sesiyle donup kaldım.
"Her ne olursa olsun kendimi sana affettireceğim, Army. Ben Army'siz yaşayamam. Beni Army'siz bırakma."
Gözlerimdeki yaşlar ince ince canımı acıtacak şekilde süzüldüğünde ne yapacağımı bilemedim. Yavaşça nefes alıp verdiğimde canımı gittikçe acıtmaya devam eden bakışlarının ağırlığı altında ezilirken ona sımsıkı sarılmak istedim. Ama bir şey beni engelliyordu. Utanmak mıydı, çekinmek miydi yoksa fazlasıyla kırılmışlık mıydı? Bilemiyordum. Ama bir şeyler beni bunu yapmamam için özellikle engelliyordu sanki. Ne gidebiliyor ne de kalabiliyordum. Sadece öylece olduğum yerde duruyordum. Hareket yetimi kaybetmiştim.
Derin nefes alışını duyduğumda yüzü acı ve pişmanlıkla doluydu. Gözlerinde tutunan yaşlar duruyor pınarlarında birikiyordu. Hemen yanımızda olan Yoongi elini omuzuna koyup iki kez vurduğunda iç çekti başını en az bizim kadar üzgünce hatta suçlulukla eğdi. Çünkü o da biliyordu hatalı olduklarını. Tüm yükü birine itmek sırtına bindirmek hak değildi. Burada en masum bendim. Benim onlara ne gibi zararım dokunabilirdi? Aksine bilseydim en başından kendim tüm kötülüklerden tehlikelerden korumak için varımı yoğumu ortaya koyardım. Yapabildiğimi yapar başka bir ev arardım. Belki zorlanırdım ama yine de bir yolunu bulurdum. Bugüne kadar bir şekilde hep bulmuştum.
"Mira...biraz konuşabilir miyiz?" Yoongi çekingen çıkan sesiyle sorduğunda yavaşça başımı sallarken Jungkook'a tekrar döndü.
"Sende git elini yüzünü yıka." Hareket etmediğini görünce arkasına geçti babacan tavrıyla omuzlarına sarılarak konuştu.
"Hadi, Jungkook."
Bana baktığında olumsuzca başını salladı.
"Hayır, hyung. Aramızın böyle olmasını istemiyorum. Hatalıyım bunu telafi etmem lazım." Sonra bana döndü aramızdaki mesafeyi azaltarak karşımda durdu.
