~Umay'ın Yolculuğu;
17 yaşındaki Umay, iki yıl önce hastanede karıştırıldığını ve gerçek ailesini bulduğunu öğrenir. Ancak bu yeni hayatında da huzur bulamaz; bir iftira nedeniyle ailesi tarafından evden atılır. Umay, cebinde kalan son parayla İstan...
Baktım sana; Kızgın değilim, Kırgın değilim, Dargın değilim... "Kısacası artık ben sana biç bir şey değilim."
• Cemal Süreya •
"KARŞILAŞMA"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar
Medyada umayın aldığı araba var.
Çoğu insan vardır yalnız olan kimisinin ailesi çocuklarının okuması için destek verir. Kimisi ise tek başına ayakta durmaya çalışır. Ben de ikinci gruptan biriydim artık. Ailem beni evlatlıktan reddetmişti, ama bu beni daha da güçlendirecekti.
O gün havaalanında İstanbula gidiş biletimi aldığımda önümde zorlu bir yolculuk olduğunu biliyordum. Şehre adım attığım anda nereye gideceğimi bilmiyordum. Taksi çağırıp bir otele gitmek istedim fakat otelde oda kalmadığını öğrenince yakınlardaki bir parkta oturdum ve düşünmeye başladım.
Neden bir fotoğrafa inanıp da öz kızlarına inanmadılar? İnsan öz kızına inanmaz mıydı? Bunları düşününce gözyaşlarım akmaya başladı. Sabaha kadar parkta oturup ağladım. Hem soğuktan hem de açlıktan artık başım dönmeye başlamıştı.
Ancak tüm bu zorluklara rağmen pes etmedim. Ayağa kalktım ve karnımı doyurmak için bir market bulmaya çalıştım. Günler geçtikçe iş aramaya başladım. Çoğu yer iş vermek istemedi ama sonunda bir kafede garson olarak çalışmaya başladım. Zorluklara rağmen, her geçen gün hayata daha sıkı sarıldım. Fakat tüm geçimimi garsonluktan gelen para ile sağlayamıyordum. Ek bir iş olarak çiçekçi de işe girdim. Hayatımı düzene bir şekilde sokmaya çalışıyordum. Kimse olmadan kimsenin yardımı olmadan.
Geçen yıllar boyunca büyük mücadeleler verdim ama aynı zamanda büyük başarılar da kazandım. Zorlandığım en çok dönemlerde yolda yürürken bir anda karşıma yengem çıkmasıydı. Başımı sığınabilceğim bir ev verdi. Bu mücadelem sonucunda çalıştım, okudum ve sonunda hayal ettiğim gibi doktor oldum. Artık 26 yaşındaydım ve doktor olarak Mardine tayinim çıktığında içimde karmaşık duygular vardı.
Mardine ilk adımımı attığımda derin bir nefes aldım ve içimden sessizce şunları söyledim.
"Artık korkmuyorum. Kendimi kanıtladım. Geçmişi geride bırakıyorum ve bu topraklara yardım etmek için buradayım."
Etrafıma bakmaya son verip bir taksi durdurdum ve artık görevimi devam ettireceğim hastanenin adını söyledim ve cama doğru dönerek hafızamdan unuttuğum tanıdık yolları iç çekerek izledim.
