~Umay'ın Yolculuğu;
17 yaşındaki Umay, iki yıl önce hastanede karıştırıldığını ve gerçek ailesini bulduğunu öğrenir. Ancak bu yeni hayatında da huzur bulamaz; bir iftira nedeniyle ailesi tarafından evden atılır. Umay, cebinde kalan son parayla İstan...
Neden mi insanlara bir şans daha verilmez? Çünkü, yaşanılanları tekrar yaşatma korkusu barındırdığı için.
•Cemal Süreya•
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"SİLAH SESİ"
Keyifli Okumalarrr.
Yaklaşık bir kaç hafta içerisinde tüm düzenim oturmuştu yavaş yavaş, şuan ise oturmuş televizyona bakınıyordum.
Evimin kapısı çalınca ayağa kalkıp salondan çıktım. Kapıyı açınca karşımda güneş vardı. Kenara çekilip içeri girmesini bekledim. Güneş gülümseyerek içeri girince hemen konuşmaya başladı.
"Az önce başhekim aradı. Seni aramış ama ulaşamamış," diyince telefonuma baktım sessizdeydi.
Güneşe dönüp "sessizdeymiş" dedim. Güneş ise "bir şey olmaz" diyip anlatmaya devam etti.
"Köyden başhekim ile iletişime geçmişler, köyde bulunan hastalar kar nedeniyle gelemiyorlarmış, yollar kapalıymış. O yüzden biz yanımıza iki hemşire alıp yola çıkacağız."
"Tamam" diyip odama geçtim, dolaptan hızlıca kalın kıyafetler alıp ikimizde çıktık evden.
Güneşle birlikte arabaya binip hastaneye doğru sürmeye başladım.
Hastanenin önüne gelince arabayı park edip birlikte acile girdik. Güneş iki tane kadın hemşire seçip yanıma doğru gelmeye başladı. Hemşirelere hazır olunca birlikte hastaneden çıktık, ve yola koyulduk. Yol boyunca herkes kendi arasında konuşmuştu.
Köye gelince yolda tekerlekler yüzünden zorlansak da bir şekilde gelebilmiştik. Arabayı durdurup indik ve sağlık ocağına doğru yürümeye başladık.
İçeriye girince bir erkek doktor ve üç kadın hemşire vardı. Onlarlada tanıştıktan sonra ikişerli grup olup tek tek evlere bakınmaya gittik. Tüm evler bitince solda gördüğüm ufak yıkık eve girmediğimizi farkettim. Bizimle birlikte gelen iki hemşireden birinin ismi Damla diğerinin ismi ise Elifdi.
Damlaya o eve bakmadığımızı söyledim.
Damla ise çok yorulduğunu birazcık mola verip öyle devam etsek diyince "sen burda kal ben iki dakika bakıp gelirim" dedim. Sonra o eve doğru ilerlemeye başladım.
Kapının önüne gelince kapıyı tıklayıp açılmasını beklemeye başladım. Kapı açılınca önce gözlerimin önüne bir silah girdi.
