Mutluluk

14 - Tanımak

"İnsanları tanımak, denizleri bardak bardak boşaltmaktan daha zordur."
-Mevlana

🌹

Ne O nede ben ikimizde geri çekilmiyorduk. Daha doğrusu geri çekilmek istemiyorduk.

Geri çekildi ve anlını anlıma yasladı. Nefes nefese bir şekilde kalmıştık ve ikimizin nefesleri birbirine karışıyordu "Mutluluk." Diye mırıldandı "Ne yapıyorsun sen bana böyle?" Yutkundum sırıttı ve dudaklarıma minik bir öpücük bıraktı "Amca!" Diye bir ses gelince ikimizde güldük.

Önüme gelen saçları kulağımın arkasına sıkıştırıp mutfaktan çıkınca elimi hızla kalbime götürüp derin bir nefes aldım "Allahım."

Gülümsedim ve elimi dudaklarıma götürdüm.

Karayı iki buçuk haftadır tanıyordum, ama sanki iki senedir tanıyor gibiydim.

İki tane kahve yapıp pastayı kestim ve içeri geçtim. Işık pastayı görür görmez gözleri büyüdü "Ay!" Gülümsedim ve ona pastayı verdim.

Kara bana bakınca gözlerimi kaçırdım. Nedense çok utanıyordum.

Bende Pastandan yemeğe başladım Kara gülümsedi "Dudağının kenarına pasta bulaşmış." Mendil ile silecekken o daha hızlı duvarın kendisi sildi.

Yine o kadar yakınımdaydı ki. Gözleri dudaklarımdan gözlerimi bulunca yutkundum.

Işığa doğru baktım bize sırtını dönmüş oyun oynuyordu. Tekrar Karaya baktığımda sırıttı "Çocuk var." Diye fısıldadım. Gülümsedi ve dudağıma bir öpücük bıraktı "Biliyorum."

****

İşten çıkıp arabaya binecektim ama Arabama yaslanmış Ali Haydarı görünce durdum "Hasiktir."

Ali Haydar yanıma geldi "Bana anlatacakların var mı Mutluluk?" Yutkundum "Karanın Annesi öldü ve Abisi geri geldi başka bir şey yok."

Kaşlarını kaldırdı "Umarım öyledir."

Arabaya binip sürmeye başladım. Ne yapıyordum ya ben?

"Of Mutluluk of!" Karayı öpüşmemizden sonra bir hafta hiç görmedim ve nedense onu özledim.

İki gün sonra o çok uğraştığım koleksiyonum çıkacaktı ve bunun için bir davet verecektim ve tabii ki Karayı da çağıracaktım.

Eve gelince Kapının önünde durup bekleyen Karayı görünce gülümsedim "Kara?"

Bana bakıp gülümsedi "Naber?" Evin kapısını açıp içeri girdik "Hiç senden?"

Ceketimi ve ayakkabılarımı çıkarıp mutfağa geçtim "Kahve?"

Kara başıyla onayladı iki kahve hazırladım ve karşısına oturdum "Hangi rüzgar attı seni buraya?"

"Seni özledim." Kahretsin! Bu adam niye bu kadar açık sözlüydü. Gülümsedim "Üç haftadır tanışıyoruz özlemek için fazla erken değil mi?"

Güldü "Sen beni üç haftadır tanıyorsun bense seni daha liseliyken hayallerinin peşinden git derken tanımaya başladım."

Kaşlarım çatıldı "Nasıl." Masada ki ellerimi ellerine aldı "Mutluluk ben senin hakkında ki her şeyi biliyorum yani..huyların hariç her şeyini. O yüzden seninle tanıştığımda bu kadar rahattım."

"Nasıl hakkımda her şeyi biliyorsun?" Başını yana eğdi "Ben seni o gün orda gördüğümde vuruldum ama küçüktün on yedi yaşındaydın bense yirmi olmazdı, olamazdı.Bir sene bekledim ve sonra seni tekrar Işığın Mezuniyetinde gördüm o bir senen boyunca hep seni düşündüm. Mezuniyete de emin oldum ben senden baya baya hoşlanıyordum ama seninle konuşamadım çünkü o aralar babam bana Karanlık işleri yönetmeyi öğretiyordu. Sonrası malum sekiz sene boyunca senin hakkında öğrenebileceğim ne varsa öğrendim. Biliyorsun sen bizim firma ile iş birliği yaptığında elinde hiç bir şey yoktu ama bir şekilde bir partner lazımdı bende Babamın önüne bir şekilde senin markanı çıkarmaya çalıştım ve nihayet O sonra seni fark etti ve sende ki Işığı gördü."

Çok şaşkındım. Kara koca elinde kaybolan elimi daha da sıkı tuttu "Hakkında her şeyi biliyorum ama hislerini, tavırlarını ve huylarını da öğrenmek istiyorum. Mesela Mutluluk nasıl sinirlenir bilmek istiyorum, mutluluk çok sevinince ne yapar bilmek istiyorum ve sonra da durup dururken aklıma gel istiyorum. Bak Mutluluk seninle açık konuşacağım..ben senden çok pis hoşlanıyorum ve ben sana aşık olmak istiyorum ama ben kartlarımı açık oynarım, sende söyle izin ver de sana aşık olayım seninle şirket dışı zaman geçirmek için bir bahane aramak istemiyorum. Ha birde dudakların çok güzel çok öpesim geliyor."

Kalp atışlarımı hiç bu kadar net duymamıştım gülümsedim mecbur gel beni sev diyecektim artık hem oyun yüzünden..Hemde kalbim yüzünden. KENDİNE GEL MUTLULUK!

"Tamam o zaman tanıyalım birbirimizi, ama tanıdıktan sonra ne olacak." Sırıttı ve bana biraz yanaştı "Evrenin en yakışıklı adamı senin olacak. Evrenin en güzel kızı da benim."

Ayaklandım ve yanına gittim "Ya ben istemezsem?" O oturuyordu diye on üsten üsten bakıyordum. Ayaklanınca artık üsten bakan kişi oydu "Bence istersin."

Bakışları dudaklarıma kaydı elini kaldırıp yanağıma götürdü ve baş parmağı ile dudağımı okşadı "Ben doyamadım galiba..çok öpesim var."

Gözlerimi kıstım "Nah!" Değip haraket çektim belimi kavradı ve beni kendine doğru çekti. Yüzlerimiz yine ve yine çok yakındı.

Sırıttı "Bazen karşımda küçük bir çocuk var zannediyorum halbuki benden sadece üç yaş küçüksün."

Bende sırıttım ve kollarımı boynuna doladım "Aynen böyle mi davranmam gerekiyor?" Diye fısıldadım gözlerine bakarak.

Yutkundu ve çıkladı "Hayır sen olduğun gibi kal." Bu sefer ilk adımı ben atmak istedim ve dudaklarımızı birleştirdim nedense onu öpmek çok hoşuma gidiyordu.

Onun buna bayıldığı zaten belliydi bana hemen karşılık vermeye başlamıştı. Boynunda ki kollarımı sıkılaştırdım o da kollarını belime sardı.

Ben niye bu anın durmasını istemiyordum? Niye onu öptükçe öpesim geliyordu.

Telefonum çalmaya başlayınca geri çekildim ama o belimde ki kollarını sıkılaştırdı. Boynuna doladığım kollarımı gevşettim "Telefonum." Dedim mayışmış bir seste.

"Siktir et şimdi telefonu öp beni." Gözlerindeki arzuyu görmemek için salak falan olmak lazımdı ve ona hayır diyebilmek için de Cin falan.

Dudaklarımızı birleştirdiğinde bende kollarımı daha da sıkı sardım ona.

Telefonum ısrarla çalmaya devam ederken geri çekildi "Allahım ya! Kim bu kadar arayıp duyuyor kızım seni." Sinirlenmesi gözüme tatlı gelirken gülümsedim ve geri çekilip telefonumu elime aldım.

Babam arıyordu "Efendim Babacım?"

"Kızım..Annen, annen kalp krizi geçirdi." Babamın gözyaşları içinde söyledikleri benim de gözlerimin dolmasına neden oldu "Ne?"

♥️

OOOOO EKŞIIIN