Mutluluk

28 - Bakarız

İnsan sevmeye başlayınca,
yaşamaya da başlar.
- William Shakespeare

🌹

Kara gülümsedi "Git Işıktan pijama iste." Çantamı kenara bıraktım Işığın odasını geçen sefer geldiğim için biliyordum.

Kapıyı tıklatıp açtım "Ay Aşkım kapatıyorum ben." Kaşlarım çatıldı "Ay Mutkuluk abim sandım."

Sırıttım "Aşkım mı?" Işık ayaklanıp kapalıyı kapadı "Abime dersen döverim seni." Kıkırdadım "Demem demem."

"Şu abimin sağ kolu Fatih var ya, biz bir senedir sevgiliyiz." Gülümsedim "Yaa çok tatlı." Işık gülümsedi "Ama abime deme gebertir bizi." Güldüm "Tamam tamam.Bana pijama verebilir misin birde makyajımı sileceğim."

Işık kıkırdadı "Sen burda mı kalacaksın?" Gözlerimi devirdim "Abartma ışık."

Karanın yanına gittiğimde yatağa uzanmış telefonuyla uğraşıyordu "Hele şükür." Dedi ve telefonunu kenara koydu.

Yanına uzandım ve başımı göğsüne koydum. Kollarını bana sardı ve saçlarımdan koklayıp öptü "Şu kokuna hasret bıraktın ya beni."

"Sen gittin ben gitme dedim." Dedim ona bakarak gülümsedi ve dudaklarıma bir öpücük bıraktı "Seni seviyorum." gülümsedi "Bende seni seviyorum bebeğim."

****

Sabah gözlerimi araladığımda Kara yanımda uzanmış bana bakıyordu "Günaydın uykucu."

Gülümsedim "Beni mi izliyorsun sen?" Önüme gelen saçları çekti ve anlımdan öptü "Evet," ona biraz daha yanaşıp kollarımı boynuna doladım "Aşkım." Dedim uzatarak.

Kara güldü "Kocam." Dediğimde şaşkınca baktı "Kocam demek için daha erken değil mi?"

"Bence değil evlenmek istiyorum yağmur ve bulut benimle dalga geçiyor evde kaldın diye."  Kara yanağımı okşadı "Daha gençsin sen. Ben evde kaldım sayılır."

"Dedi sadece üç yaş büyük olan Kara." Kara sırıttı "Benim yaşımda olan adamların çocuğu var otuzumdan gün aldım." Yanaklarını sıktım "Ama sanki yirmi dokuz değil on dokuz gibisin."

Kara biraz doğrulunca bende doğruldum "Annenle ve Babanla tanışayım o zaman hem bir yola girmiş oluruz." Şaşkınca baktım "Ciddi misin?"

"Evet sonra da bir nişan yaparız çok sürmeden evleniriz." Kaşlarımı çattım ve kollarımı göğsümde bağladım "Öküz! Evlenme teklifi yapmayacak mısın?"

"Ha..evet." Kara ellerimi ellerinin arasına aldı "Benimle evlenir misin?" Ellerimi çekip ellerine vurdum "Öküz! Hayır!" Güldü ve belimden tutarak beni kucağına çekti "Tamam tamam yaparım bir ara bir şeyler, ama bence evlenmezsek de olur beraber yaşarız gül gibi. Öyle evlilik falan benlik değil."

"Hayır olmaz, hem ben evlenmeden çocuk falan yapamam günah. Babam da istemez." Kara ayaklandı "Bakarız." Diyerek odadan çıkınca üstüme karanın hırkalarından geçirip arkasından bende aşağı indim "Ne demek bakarız?"

Kara bana cevap vermeden mutfağa girince peşinden gittim "Şş Kara ne demek bakarız ya?"

Mutfağa girince herkes bana baktı. Işık, Karanın abisi ve Eşi ve minik Işık.

Kara ise rezil olduğum için pis pis sırıtarak Işığın kahvesini alıp içmeye başladı. "Ya Abi!"

Mara saçını karıştırdı "Sus kız kalk yap kendine." Karanın abisinin eşi ayaklanıp yanıma geldi sonra Karaya baktı "Eltim oluyor değil mi?"