Sztuka latania (Apokryfy III)

Koń plus skrzydła równa się pegaz cz. 10

Jeys poprowadził ją do kuchni. Boris krzątał się przy wyspie na środku pomieszczenia. Przygotowywał coś, co pewnie miało znaleźć się na stole, do dyspozycji tych, którzy mogą w każdej chwili zgłodnieć.

– To znowu ja – powitał kucharza. – A to Weronika – dokonał prezentacji.

– Dzień dobry. – Boris przywitał dziewczynę, nie odrywając się od swoich zajęć. – Mogę w czymś pomóc?

– Potrzebujemy duży karton. Pudło takie... Jak największe – powiedział Jeys.

– Karton? Pudełko takie puste? – Kucharz wolał się upewnić.

– Tak. Duże. Bardzo duże, jeśli masz.

Boris odłożył na chwilę nóż, którym siekał zieleninę, podrapał się po głowie.

– Takie naprawdę duże, to nie wiem... Jeśli coś jest, to w spiżarni, naszykowane do wyrzucenia. Tutaj. – Ruszył w stronę odpowiednich drzwi.

Jeys poszedł za nim, nie puszczając ręki Weroniki.

– Boris, ty po rosyjsku mówisz, tak? – zapytał.

– Da, znaczy się tak – odpowiedział kucharz. Rosyjski był jego językiem ojczystym.

– Weronika jest z Polski. I zna twój język – oświadczył Jeys i zabrzmiała w jego tonie jakby nutka dumy.

– Znam rosyjski, moja przyjaciółka pochodzi z Sankt Petersburga, pomogła mi się nauczyć – powiedziała Weronika po rosyjsku.

– Bardzo dobrze, ale słyszę zachodni akcent – mruknął kucharz w tym samym języku.

– Cóż, nie umiem tak miękko mówić, nic na to nie poradzę. A ty, Jeys, nie znasz rosyjskiego? – wróciła do angielszczyzny.

– Akurat nie – odparł. – Ale przynajmniej już teraz wiem, dlaczego Rean tak się wkurwiał, jak rozmawialiśmy po niemiecku. To rzeczywiście dziwne uczucie, nie rozumieć...

– Spokojnie, nic nie knujemy. – Potem musi spytać Jeysa, dlaczego rozmawiali po niemiecku, skoro Rean nie znał tego języka. – Pewnie są jakieś języki, w których ty potrafisz mówić, a ja ich nie znam.

– Tutaj trzymam kartony – powiedział Boris, wskazując im kilka rozłożonych na płasko kartonów wciśniętych pomiędzy jakąś półkę a ścianę. – To wszystko?

– Tak – odpowiedział Jeys. – Wybierz taki, który będzie najlepszy – zwrócił się do Weroniki. – Znam włoski, na przykład – powiedział.

– O proszę, a ja nie. Hiszpańskiego chciałabym się nauczyć, ale to może za jakiś czas. – Uśmiechnęła się pod nosem. – Ten karabin ma opcję ognia pojedynczego?

Kucharz odszedł do kuchni, miał do zrobienia ważniejsze rzeczy niż jakieś wybieranie kartonów i dyskusje o językach.

– Jeśli to karabin snajperski, to pewnie ma – odparł. – Hiszpański też znam – rzucił. – Boris, daj no mi tam coś na szybko. Kanapkę jakąś masz? Albo cokolwiek...

– Oczywiście, że coś się znajdzie, zapraszam. – Kucharz zawołał Jeysa z powrotem do kuchni. Weronika wzięła trzy największe kartony, dla pewności, po czym poszła za mężczyznami.

Boris postawił przed nimi talerz pełen panierowanych kawałków kurczaka i miseczkę z domowym sosem czosnkowym.

– Uwielbiam cię, człowieku! – Jeys wyraźnie się ucieszył. – Chcesz trochę, Vera? Świetne – dodał z pełnymi ustami. – Zajebiste!