##Unicode##
"အန်တီ..."
မောင့်အသံဟာ မာကျောမနေသည့်တိုင် ပျော့ပျောင်းလဲမနေခဲ့။
မောင်ဒေါ်သင်းဖြူလှိုင်ကိုခေါ်တော့ သူမက ထိုင်ဆိုသည့်အထာနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်မို့ သူ့ရှေ့ကခုံတွင်မောင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"ဘာပြောစရာရှိလိုလဲ"
မောင့်ကိုမေးခွန်းထုတ်လာသည့် ဒေါ်သင်းဖြူလှိုင်ဆိုသူမှာ တည်ငြိမ်မှုအပြည့်။မောင်လဲအေးဆေးစွာပင် သိလိုတဲ့အဖြေကိုမေးခွန်းထုတ်မိသည်။
"မောင် အန်တီ့သမီးရဲ့အတိတ်ကိုသိခွင့်ရှိမလား။"
မောင့်အမေးကို သူမအနည်းငယ်စိုးထိတ်နေသယောင်။
သုမတို့အတိတ်ကိုပြောပြဖို့အဲ့သလောက်ဝန်လေးနေပုံထောက်။
"မင်းကဘာလို့သိချင်တာလဲ"
သူမကဟန်ပျက်သည်ကိုထိန်းကာ မောင့်ကိုမေးခွန်းပြန်ထုတ်လာသည်။
"လိုအပ်လို့ပါအန်တီ။သူ့ကိုခုလိုဖြစ်စေတဲ့ သူ့အတိတ်ကဘဲ သူ့ကိုပြန်လည်ကုသနိုင်မှာမို့လို့ပါ။"
"သူ့အတိတ်ကိုသူကလွဲပြီး ဘယ်သူကများ ပိုသိနိုင်မှာလဲ"
"အန်တီသိသလောက်လေး..."
"ဟင့်အင်းငါမပြောပြနိုင်ဘူး။စိတ်လဲမဝင်စားဘူး။မင်းမကုနိုင်ရင် တခြားဆရာဝန်ဘဲခေါ်လိုက်မယ်"
"မောင် မကုနိုင်တာမဟုတ်ပါဘူးအန်တီ။သူ့အတိတ်ကိုမသိဘဲ စမ်းတဝါးဝါးကုနေတာထက်စာရင် သူ့အတိတ်ကိုသိပြီး နည်းလမ်းကောင်းကိုရွေးချယ်ကုသတာက ပိုပြီးထိရောက်မြန်ဆန်မယ်ထင်လို့ပါ။"
"ငါကတော့အဲ့လိုမထင်မိဘူး"
မောင် ဒေါ်သင်းဖြူလှိုင်ကိုနားမလည်နိုင်တော့။ခုချိန်သူ့သမီးပြန်ကောင်းဖို့ထက်ဘာကအရေးကြီးနေသေးတာလဲ။
"အဲ့ဒါကြောင့်ဘဲ အန်တီရဲ့သမီးက ဘာမဟုတ်တဲ့ရောဂါလေးကို နှစ်နှစ်ဆယ်ကျော်ထိခံစားနေရတာပေါ့။
အနာတခြားဆေးတြခားဖြစ်နေလို့လေ။"
"ဒီမှာ!!....မင်းကဆရာဝန်နော် ဆေးဘဲကုပါ။သူများကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စတွေဝင်မစွက်ဖက်ပါနဲ့"
YOU ARE READING
ဒေါက်တာမမ(Ongoing)
Short Storyမောင်ပြန်လာမည်မဟုတ်လား။ မမ ဒီကဘဲစောင့်နေမယ်နော်။ ေတာ်ကြာ မမ လိုက်လာမှ မောင်လာခိုက်နဲ့ကြုံနေရင် မမတို့လွဲရချည်ရဲ့။ အစက S-2ဆိုပြီးပြန်ရေးမလို့ပါဘဲ။ဒါပေမယ့် ဒါလေးကအပိုင်းနည်းနေတော့ ဒီမှာဘဲဖြည့်ရေးလိုက်တော့မယ်။(ongoingလိုက်ပေးကြပါနော်) နောက်တစ်ဘဝအနေနဲ...
