jeugdzorg // bankzitters

deel 1.10

Pov: frank

Ik heb robbie net gesproken en ik heb hem gevraagt of hij koen wil halen. Ik wil de jongens namelijk niet laten merken dat ik matthy het meeste aandacht geef. Wat ik natuurlijk nu wel aan het doen ben. Ik geloofde robbie net alleen niet. Maar ik liet het er maar gwn bij. Ik hoor geklop en dan gaat de deur van mijn kantoor open.

"Hey koen, kom zitten" zeg ik. Hij knikt en gaat zitten op de stoel. "Oke ten eerste, is er iets wat je nog met mij wil bespreken?" Vraag ik gelijk. Hij schud zijn hoofd. "Heb je nog gevaped sinds je hier bent?" Vraag ik. Hij knikt. Ik knik. "Dat is niet erg hé koen, maar ik wil wel dat je eerlijk blijft net als nu" zeg ik. Hij knikt. "Heb je ook genoeg gegeten deze week?" Vraag ik. Hij denkt na en kijkt ondertussen naar de grond. "Weet ik niet.." zegt hij. Ik knik. "Zou je voor mij even op de weegschaal willen staan? Je hoeft niet te kijken" zeg ik. Hij knikt en staat op. Ik leg de weegschaal voor hem neer. Hij gaat erop staan en kijkt weg. Deze reactie had ik wel zien aan komen. Ik kijk snel en schrijf het op. "Goed zo koen. Zou jij voor mij matthyas willen halen? En als er iets is, ik ben hier" zeg ik. Hij knikt. "Dankje frank" zegt hij met een glimlach. Ik knik en hij loopt weg. Ik kijk nog even naar de cijfers dat ik heb opgeschreven.
50,7 kilo.. dat is veel te laag. En hij is afgevallen. Ik dacht dat hij beter aan het worden was. Maar blijkbaar niet.

Er word geklopt op de deur. "Binnen" zeg ik. Matthyas doet open. "Hey jongen, kom zitten" zeg ik. Hij knikt en gaat zitten op de stoel. "Hoe gaat het?" Vraag ik. "Goed.." zegt hij. Ik knik. "En wat vind je van de andere jongens? Heb je al een beetje een band met hun?" Vraag ik. Hij knikt. "Koen en raoul.." zegt hij zacht. "Daar heb je de beste band mee?" Vraag ik. Hij knikt. "Maar iedereen is aardig" zegt hij nogsteeds wel zacht. Ik knik. "Fijn, kon je je een beetje concentreren op school?" Vraag ik. Hij kijkt naar beneden en schud zijn hoofd. "Komt dat door de jongens?" Vraag ik. "Ook.." zegt hij. "Wat nog meer dan?" Vraag ik. Hij denkt even na. "Prikkels.." zegt hij. Ik knik. "Daar moet je gwn aan wennen maatje, maar dat gaat steeds beter worden" zeg ik. Hij knikt. "Oke zou je voor mij even op de weegschaal willen staan?" Vraag ik. Hij kijkt me aan maar knikt dan wel. Hij staat op en ik leg de weegschaal op de grond. Hij gaat erop staan en net als koen kijkt hij weg. Ik schrijf het op en zeg dat hij eraf mag. "Oke dan mag je nu gaan van mij, als er nog iets is ik ben hier" zeg ik. Hij knikt en verlaat het kantoor. Ik kijk nog even naar de informatie dat ik heb opgeschreven. Prikkels op school, pesters op school, vertrouwd de jongens wel meer dan toen hij binnen kwam, en zijn gewicht is 61,5 kilo. Ook aan de lage kant.

Pov: raoul

De andere 3 hebben nu een gesprek gehad met frank wat we elke keer aan het einde van de week moeten hebben. Frank wou milo en mij eigenlijk morgen doen maar omdat de jongens snel klaar waren kunnen milo en ik vanavond nog. Dus 1 van ons kan elk moment opgehaald worden. Ik weet alleen niet echt wat ik te vertellen heb. Ik voel niet veel. Alsof ik geen emotie heb hier in huis. Frank komt aanlopen. "Raoul, zou ik jou mogen spreken?" Vraagt hij. Ik knik. Daar gaan we.

Ik zit voor hem in het kantoor, net als de andere 3 eerst. "Oke roel, hoe gaat het?" Vraagt hij. Ja Hoe gaat het nou eigenlijk met me? Ik haal mijn schouders op. "Weet je het niet of wil je het niet vertellen?" Vraagt hij. "Ik weet het niet.." zeg ik eerlijk. Want ik weet het oprecht niet. "En waarom weet je het niet denk je?" Vraagt hij. Je merkt wel dat hij ervaring heeft. Zou hij ook in het jeugdzorg hebben gezeten vroeger? Oke dat was helemaal niet de vraag raoul. Waarom maak ik me altijd zoveel zorgen om andere terwijl ik mezelf vergeet? "Raoul?" Vraagt hij. Zie je raoul, je houd telang je bek dicht. Ik zucht. "Het voelt een beetje alsof ik geen emotie hier heb" zeg ik. Hij schrijft wat op. "Durf je je emotie niet te uiten naar de anderen omdat je bang bent dat ze zorgen om jou gaan maken?" Vraagt hij. Heel specifiek. Maar het is wel de waarheid. Ik knik. Heb ik helemaal niet bij stilgestaan maar goed. "Jij denkt te veel of niet roel?" Vraagt hij. "Weet ik niet, denk 't" zeg ik. Frank knikt. "Oke maar raoul, dat is ook de reden waarom je hier bent hé! Hier gaan we aan werken jongen, samen" zegt hij. Ik knik met een glimlach. "Zou je op de weegschaal willen staan voor mij?" Vraagt hij. Ik knik en sta op. Hij legt de weegschaal voor me neer en ik ga erop staan. 77,6 kilo. Aangekomen... hoe kan dat nou?

Pov: frank

Ik ben blij dat raoul wel een normaal gewicht heeft. "Oke dankjewel roel, en als er iets is, je weet me te vinden" zeg ik. Hij knikt. "Frank?" "Ja?" "Zou ik iets mogen vragen?" Vraagt hij. Ik knik. "Ben je zelf ook in de jeugdzorg gezeten of jeugdtehuis?" Vraagt hij. "Ja raoul, toen ik 16 jaar was" zeg ik. Hij knikt. "Maar hoe was het voor jou?" Vraagt hij. Ik zucht. Ik wil hem wel antwoord geven. De jongens komen er toch nog wel is achter. Ik wijs naar de stoel voor me zodat raoul daarop gaat zitten. Hij gaat zitten. Ik zucht en dan begin ik,

"Het begon allemaal voor mij toen ik realiseerde dat ik homo was, en ik verliefd werd op een klasgenoot. Ik wou het hem vertellen dus dat deed ik, maar toen ik het hem had verteld kwamen al zijn vrienden erbij en begonnen ze mij te slaan en dingen te roepen zoals: homo, vies kind, je zou maar homo zijn, je hoort hier niet thuis enz. Toen ik thuis was van die dag en ik liep de woonkamer in, zaten mijn ouders al op de bank. Ze zeiden, "frank, wij willen dat je ons huis verlaat". Ik zei "Waarom?" Zij zeiden "omdat je homo bent, en ja we hebben je boekje gelezen". Ik had die tijd een boekje waar ik alles in schreef. En mijn ouders hadden altijd gezegt dat ze daar nooit in zouden kijken. Ik ging zonder nog wat te zeggen al naar de deur. Ik wou niet eens meer samenwonen met mijn ouders. Ik hoorde hun nog na roepen "vieze homo dat je bent, we wensde dat we jou nooit hebben gehad". Ik rende weg. Zo ver ik kon. Het maakte me niet uit waar ik heen ging, ik wou gwn weg, weg van alles. Toen ik op een dag bewusteloos gevonden was wou het ziekenhuis mij naar een jeugdtehuis hebben. Dus daar ging ik heen. Maar het begon de eerste week al. Iedereen peste mij. De begeleider hielp me nergens mee, hij geloofde mij niet eens. Toen ben ik na maanden gepest te zijn in het jeugdtehuis weggegaan en heb ik na heel lang zoeken een baan kunnen vinden in jeugdzorg, want misschien was ik niet zo slim, maar ik was wel slim genoeg om mijn diploma te halen en al die tijd mee te hebben genomen. En mijn enige doel is, om jullie niet hetzelfde te laten lijden dan ik heb gedaan. Dat is het enige wat ik wil. Weet je waarom? Omdat jullie vanaf dag 1 al aanvoelde als een familie die ik nooit heb gehad, jullie zijn mijn alles"

~het verleden zit in je hoofd, de toekomst ligt in je handen~

1350 woorden.