jeugdzorg // bankzitters

deel 1.15

Pov: raoul

Allemaal dokters en verpleegkundige komen de kamer in gerend. Ze monitor maakt nu helemaal geen geluid meer. Ze zetten matthyas naar beneden en doen een soort staaf in zijn keel met zuurstof. Ik zie ook 2 dingen die elektrischiteit geeft in je hart ofzo. Ik heb er niet heel veel verstand van maar goed. Sommige mensen kijken nog even snel naar mij maar ik zit echt verstijfd op bed. Ze doen met die elektrische dingen en matthyas vliegt omhoog. Het is zo naar om te zien, om te zien dat je beste vriend weer in leven word gemaakt. "Kom op nou" roept de dokter boos. "Nog een keer, we mogen niet opgeven" roept de dokter daarna. Niet opgeven? Willen ze matthyas echt zo opgeven? Dan is hij voor altijd weg uit mijn leven. Dat ga ik mezelf nooit vergeven. Hij heeft dan zijn leven opgegeven voor mij. "Dokter, het is klaar" zegt een verpleegkundige. Nee. Hij is dood. Hij is echt weg uit mijn leven, en die van de jongens.

Pov: frank

De jongens en ik zitten nu vol spanning in de wachtkamer. We hebben nog niks gehoord en dat maakt me zorgen. We hebben wel gehoord dat matthyas zich voor de auto heeft geduwd, om raoul te 'redden'. Ik had niet gedacht dat de jongens en vooral matthyas dat nu al zou doen voor iemand. De jongens zijn nog closer met elkaar dan ik met mijn familie, maar dat is ook niet zo moeilijk. Ik ben na dat gesprek met raoul een beetje teruggevallen. Ik slaap slechter en ik heb weer stemmen. Niet hele harde stemmen maar ze zijn ook zeker aanwezig. Maar ik moet er nu gwn zijn voor de jongens.

De dokter komt na 5 minuten wachten wat als 5 uur voelde, naar ons toe. "Matthyas het lam en raoul de graaf?" Zegt hij. De jongens en ik staan gelijk op. "Loop maar mee" zegt de dokter. We lopen gespannen achter hem aan een kantoortje in. "Ga zitten heren" zegt hij. We gaan allemaal zitten. "Oke, om gelijk met de deur in huis te vallen, matthyas had een hartstilstand. Hij is nu weer in de betere stand maar het scheelde niet veel. Wij hebben geen idee hoe hij zomaar een hartstilstand heeft gekregen maar we beloven dat we dat tot de bodem gaan uitzoeken" zegt de dokter. Het ziekenhuis had mij gebeld en ik had gezegt dat ze er liever niet omheen moesten draaien, dus ik ben blij dat ze wel geluisterd hebben. Waar ik iets minder blij mee ben ik het nieuws. Een hartstilstand? Hoe kan dat? Ik heb geen idee maar ik ben ook geen dokter. "En raoul?" Vraag ik. Hij ligt hier ook nog namelijk. De dokter knikt. "Ja met hem gaat het prima, hij heeft misschien wel nog wat met zijn hoofd omdat hij tegen de stoeprand is gekomen, dus we hebben daarvoor voor nu nog even een verbandje eromheen gedaan." Zegt hij. Ik zucht uit opluchting. Iniedergeval èèn iemand die aan de goede kant zit.

Pov: matthyas

Ik weet niet echt wat ik voel op dit moment. Voel ik wel iets? Ik heb geen idee. Betekend dat dat ik dood ben? Aan de ene kant zou het me geen drol uitmaken of ik dood ben, maar aan de andere kant wil ik dat niet. Ik ben in zo'n korte tijd zo hecht met de andere jongens dat ik hun niet wil verlaten. En raoul al helemaal niet. Hij gaat zich schuldig voelen als ik overleden ben omdat ik mezelf ervoor heb geduwd. En waarom ik dat weet? Ik ken hem. In zo'n korte tijd ben ik al veel teweten gekomen van de groep jongens, terwijl ik helemaal niet zo van mensen hou. Maar deze jongens zijn een uitzondering. Bij hun voel ik me veilig en heb ik het idee dat ik alles kwijt kan, en dat gevoel heb ik niet eens bij mijn ouders gehad. Of bij familie.

Het is al een tijdje later en voor mijn gevoel lig ik hier al uren. Ik hoor niks en voel niks, en dat vind ik eng. Maar op de ene van de manier hoor ik iets. Heel zacht, echt heel zacht. Maar ik hoor wel wat. En volgens mij zijn het frank en de jongens. Ik wil hun nu zo graag zeggen dat ik zo dankbaar ben dat hun bij mij in het ziekenhuis zijn gekomen. Toen ik vroeger vaak in het ziekenhuis lag deed niemand het...

-

Ik word wakker in een ruimte waar ik nog nooit ben geweest. Dus ik weet zeker dat dit niet mijn kamer is, of school waar ik voor mijn gevoel net nog was. Ik hoor ook allemaal gepiep. Ik word er niet bepaald rustig van maar goed. Als ik nog even goed kijk zie ik dat ik in het ziekenhuis lig. In het ziekenhuis? Waarom tf lig ik nou weer hier? Wat is er überhaupt gebeurt? Het laatste wat ik me nog kan herinneren is dat de jongens van school om mij heen stonden en mij aan het schoppen waren.. ja middelbare school is niet het leukste wat er is. Ik weet ook dat ik nog niks heb gegeten vandaag dus daar kan het ook deels mee te maken hebben. Ik zie ook niemand. Niemand is naar mij toegekomen. Niet eens mijn ouders. Maar ik denk dat die te druk zijn met mijn broertje. En mijn broers boeit het niet. Ookal had ik wel gehoopt dat jair hier zou zijn, omdat ik met hem nog een soort van een band heb. Maar helaas. Ik dacht weer te goed.

Er komt na een tijdje een dokter binnen. "Ah je bent wakker" zegt hij. Nee ik slaap. "Gaat het goed?" Vraagt hij. Ik knik zacht. Sociaal contact heb ik nooit leuk gevonden en heb ik ook niet echt vaak. Vaak zit ik alleen in mijn kamer met de gordijnen dicht. "Waar zijn mijn ouders en broers?" Vraag ik zacht. Ik wil toch wel weten waar hun zijn. "Die zeiden dat ze het te druk hadden." Zegt de dokter. Natuurlijk. Ik had ook niet anders kunnen bedenken. Niemand heeft tijd voor mij, en niemand zou dat ooit hebben. Ik ben toch maar een hoopje ziel

Pov: raoul

Ik ben met de jongens en Frank aan het praten over het ongeluk. Matthy is nogsteeds niet wakker. Koen zit bij hem. "Matthy, als je mij hoorde knijp dan in mijn hand" zegt koen Terwijl die matthys hand pakt. Frank zucht. "Dat gaat niet werken koen" zegt frank. Koen blijft stil tot hij opeens schrikt. "Jezus koen wat is er?" Vraagt milo. "Ik voelde wat" zegt koen. We kijken allemaal verbaast. "Hij kneep! Ik voelde het!" Zegt koen. "Matthy, zou je het nog een keer willen proberen voor mij alsjeblieft" zegt koen. Hij wacht tot die opeens begint te huilen. "Ik voelde het echt! Ik word toch niet gek?" Zegt koen. "Nee koen het is oke" zegt frank. Frank troost koen. "Ja koen, het is oke" hoor ik opeens een stem zeggen. Ik kijk opzij en het is de jongen die al 7 uur niet wakker is geworden, maar nu eindelijk wakker is. Hij is gewoon wakker!!

~het maakt niet uit hoe langzaam je gaat, als je maar niet stopt~

1208 woorden.