jeugdzorg // bankzitters

deel 2.12

Pov: koen

Ik was met sofie nog een tekening aan het maken maar toen ze matt zag rende ze huilend naar hem toe. Ze denkt echt dat het haar schuld is. Matthy schok wel van haar reactie en tilt haar op. We moeten elkaar helpen maar nu moeten we ook het meisje helpen.

Ik weet ook heel goed hoe het meisje zich voelt. Ik dacht ook altijd dat het mijn schuld was door alle stemmen in mijn hoofd die nogsteeds niet weg zijn. Ik probeer er steeds minder aan te denken maar ze komen toch altijd nog omhoog. Ik wil er ook zeker niet over praten. Het klinkt zo stom, "er zitten stemmen in mijn hoofd". Klinkt een beetje alsof je het bedenkt. Wat helaas niet zo is. Ik zou wensen dat ik het bedacht. Dat is echt een wens op zit moment. Ik zou zo graag willen dat mijn stemmen in mijn hoofd ophouden. Al is het maar voor 1 uur.

Pov: frank

Milo die reageerde nog best positief leek het. "Milo" begin ik. "Ja?" Vraagt milo terug. "Had je wel ooit een hekel aan bobby?" Vraag ik. Ik weet namelijk dat mijn man ooit heeft gezegt dat hij geen hekel aan milo heeft en het zelfs wil oplossen, maar ik zei tegen hem dat ik niet weet of milo dat ook wil.

"Nee, hij heeft niks gedaan. Het lijkt me echt een aardige man en ik had gehoopt dat we een andere start hadden gehad. Een start waar we elkaar echt gwn goed konden ontmoeten en we het beter met elkaar hebben kunnen vinden"

Ik knik. Dit ga ik wel even vertellen tegen mijn man vanavond. Misschien dat we wel een nieuwe start kunnen maken, en dat ze het wel met elkaar kunnen vinden. Wie weet.

Pov: jair

Ik word wakker van iemand die mijn schouder heen en weer doet. Ik doe mijn ogen open en zie matthy voor me staan. Ik ben ooit inslaap gevallen en niet echt meer wakker geworden. Ik heb ook geen idee hoelaat het is. "Wat is er?" Zeg ik zacht. "Kun je me helpen met het meisje in bed te stoppen, ik weet niet hoe dat moet" zegt hij zacht. Ik knik. Ik kijk naar hem en gelijk valt het mij op dat hij wat bleek is en verband om heeft. En het ziet eruit alsof het gedaan is door een dokter. Ik slaap is een keer en ik mis gelijk alles

"Wat heb je aan je hand?" Vraag ik bezorgt. Hij kijkt me aan. "Dat zeg ik wel na dat dat meisje in bed ligt, hoef je geen zorgen te maken" zegt hij met een lach, een lach die er niet letterlijk uitziet. Hij snapt het niet. Ik maak me geen zorgen om zijn hand, ik maak me meer zorgen om die neppe lach. Elke dag is het het zelfde liedje. Ik weet dat frank en de andere jongens het niet kunnen zien, maar ik ken hem langer dan vandaag en weet het dus zeker.

Pov: matthyas

Ik ben niet blind en het broertje van jair dus ik zie aan hem dat hij bezorgt is. Ik heb alleen maar een beetje verband om mijn hand? Zo bezorgt hoeft hij echt niet te zijn. Ik weet dat dat zijn persoonlijkheid is.

We lopen samen naar haar kamer en als we binnen komen zie ik dat ze al zelf haar pyjama aan heeft gedaan. "Heb je het zelf al aan gedaan?" Vraag ik. Ze knikt. "Kan niet met ome matts hand" zegt ze. Ik glimlach klein. "Ome matt had het wel kunnen doen voor jou hoor schat, maar dit kan ook" zeg ik. Ik zie jair ook zacht lachen achter mij.

"Ga je in je bed liggen schat, mijn broer jair is hier ook omdat ome matt het misschien een beetje lastig vind" zeg ik. "Ome jair net zo lief als jij?" Vraagt ze. Ik lach zacht. "Ja hij is misschien nog wel liever dan ome matt" zeg ik.

Pov: jair

"Ja hij is misschien nog wel liever dan ome matt" zegt matthy. Ik lach zacht. Dit vind ik heel aardig maar tegelijkertijd geeft het me ook andere emoties. Matthy is altijd al onzeker geweest. Dus ik weet dat hij dit zegt en ook echt meent. Ik moet er op letten.

Als ik net naar het bedje van het meisje wil lopen voel ik opeens iets trillen in mijn broekzak. Ik pak mijn telefoon daaruit en zie dat mijn vader me belt, en niet de eerste keer. Ik druk hem snel weg en doe mijn telefoon weer in mijn zak. Matthy hoeft niet te weten dat mijn ouders en zijn ouders weer contact zoekt met mij. Hij heeft andere dingen nu om aan te denken.

"Wat is er?" Vraagt matthy snel. "Niks" zeg ik snel met een glimlach. Hij knikt. "Nou sofie, slaap zacht en als je niet kan slapen mag je altijd of naar mij en jair gaan of naar de andere jongens oke?" Zegt matt. Het meisje knikt. "Ome matt?" Vraagt ze. "Ja meis?" Zegt matthy terug. "Ik heet sam? Waarom zeg steeds sofie?" Vraagt het meisje. Ik zie matthy zijn gezicht een uitdrukking maken die ik niet echt kan plaatsen. "Daar hebben we het morgen over schat, nu eerst rustig slapen oke?" Zegt matt. Ze knikt. Matthy geeft een kusje op haar voorhoofd waarnaar ik dat ook doe. "Weltrusten meis" zegt matt. "Weltrusten ome matt en ome jair"

Pov: matthyas

We lopen weer terug naar de kamer. "Jair?" Vraag ik gelijk als we binnen zijn en de deur dicht is. "Ja matt?" Vraagt hij. "Wat was dat geluidje op je telefoon?" Vraag ik. "Oh werd gwn gebelt door een vriend" zegt hij. Ik kijk hem serieus aan. "En je neemt niet op?" Vraag ik. Jair is zo iemand, maakt niet uit wie hem belt. Hij neemt op. "Nee ik vond dat meisje even belangrijker" zegt hij. Ik word hier chagrijnig van.

"Jair je hoeft niet tegen mij te liegen, wees gwn eerlijk" zeg ik. Hij kijkt me aan. "Ik ben eerlijk matthyas, ik ben moe dus als je het niet erg vind ga ik slapen" zegt hij. Ik knik gwn. Ik kan hem nu toch niet meer tegen houden.

Pov: jair

Ik loop snel naar de logeerkamer. Normaal slaap ik met matthy maar ik wil niet de hele nacht die vragen te horen. Ik weet dat hij het namelijk niet gelooft. Hij kent me hier helaas te goed voor. Ik ga liggen in het bed.

Waarom willen mijn ouders überhaupt weer contact met me maken? Dat vraag ik me zo erg af. Ze hebben me nooit goed behandeld en nu ben ik niet thuis en dan gaan ze me helemaal bellen en appen. Ik hoor weer mijn telefoon afgaan. Ik doe mijn kussen over mijn oren. Ze moeten stoppen. Stoppen met de hele tijd contact met mij te zoeken. Misschien.. misschien weten ze wel dat ik bij matt ben, dat ze daarom contact willen zoeken.. ik heb nogsteeds tot de dag van vandaag spijt dat ik matthy heb laten weg gaan. Mijn broertje...

~soms zijn de stemmen in je hoofd het goeie idee, iedereen verlaat je maar je stemmen niet~

1200 woorden.