jeugdzorg // bankzitters

deel 1.20

Pov: milo

Frank begint opeens sneller te ademen ofzo. Maar ik snap niet waarom? Kom op milo, denk na. Waarom zou frank dit doen? Zou hij dit uit zichzelf doen? Want dat denk ik niet. Daar ken ik frank wel lang genoeg voor. Of ik laat het voor nu en ik bespreek het met de jongens? "Milo, ik zou je naar de zwaar bewaakt gedeelte van jeugdzorg moeten sturen" zegt frank. Oké we gaan niet wachten. Dit was voor mij de druppel. De druppel bij de olie.

"FRANK, HOEVAAK MOET IK NOG ZEGGEN DAT IK NIKS HEB GEDAAN! Ben je gedwongen om dit te zeggen ofzo? En zo ja, geef het asjeblieft toe. Frank, je gaat mij dit toch niet aandoen? Na alles wat er al is geleerd in dit huis?" Zeg ik. Frank kijkt me met grote ogen aan. Wat wil hij zeggen? Ik wil dat hij eerlijk is. Want never no dat ik naar dat 'zwaar bewaakte' gedeelte van jeugdzorg ga. Dat kun je mooi op je buik schrijven. Met een watervaste stift.

Pov: frank

Dit had ik al wel een beetje kunnen zien aankomen. Milo gelooft me niet. Ze kennen me gwn te goed, nu al. Ik had gedacht dat het echt een stuk makkelijker ging. Dat ik het tegen mili zei en dat hij er maar mee moest doen. Maar nu pas besef ik me dat ik milo voor me heb, milo ter reegen. Als dit matthyas was was het een stuk makkelijker gegaan. Maar milo? Nee. Die doet er alles aan. Echt alles.

We zitten in stilte tegenover elkaar. "Frank, alsjeblieft?" Vraagt milo zacht. Ik schud mijn hoofd. "Het spijt me milo" zeg ik. Hij schud zijn hoofd. "Ik dacht dat je een betere begeleider was, dat je iemand was die iedereen in zijn waarde hielt. En dat dacht ik echt aan het begin, maar alles is een leugen" zegt hij. Hij staat op en loopt het kantoor uit met een klap als afsluiter. De deur is hard dichtgegooid. Lekker frank! Je hebt nu dus ook de vertrouwen van milo geschrapt. Top! Dat kan er natuurlijk ook nog wel bij. Ik wil het zo graag uitschreeuwen. Gwn schreeuwen tot mijn stem het niet meer doet, zodat iedereen in dit huis kan horen dat ik klaar ben. Moe. Mentaal zo moe. Terwijl ik de jongens moet helpen met hun mentale gezondheid. Hoe? Ik kan nog niet eens mezelf helpen. En voor dat ik er zelf weet schreeuw ik het uit. De pijn, de leugens, de mensen. Alles schreeuw ik uit. En of het nodig is.

Pov: raoul

Milo heeft ons net uitgelegd wat er in het gesprek werd gezegt. Ik had echt niet verwacht dat frank dat zou doen. Ook omdat milo niemand heeft geslagen volgens mij. "Oke maar ff, wie van ons is geslagen door milo?" Vraag ik. "Ik niet" zegt koen. "Ik ook niet" zegt robbie. Matthyas schud zelfs zijn hoofd. "En ik ook niet, dus wat is de reden dat hij daar heen moet?" Vraag ik. En voor iemand überhaupt kan antwoorden horen we geschreeuw uit het kantoortje komen, en het stopt niet. Het tegenovergestelde zelfs, het word erger. We kijken elkaar voor even aan en dan staan we allemaal op en lopen naar het kantoor waar het geschreeuw vandaan komt. Waarom zou die gaan schreeuwen? Dat snap ik niet.

We staan nu met zen allen voor het kantoor maar we wachten nog even voor het kantoor. Het geschreeuw is nu al 1 minuut gestopt. Het baart me toch wel wat zorgen dat hij opeens schreeuwd. We kijken elkaar aan en we knikken, we doen de deur van het kantoortje open en we zien allemaal frank die aan het huilen is in zijn armen. Dit is zo appart, niemand snapt het.

Pov: milo

Frank is aan het huilen. Nu weet ik genoeg. Ik zeg tegen de jongens in gebarentaal dat ze mij en frank even alleen moeten laten. Ik denk namelijk dat ik de waarheid wel uit frank kan krijgen. Ik weet ook dat frank niet houd van liegen dus ik denk dat daar ook het geschreeuw van net aan lag. Maar waarom wil hij het me niet gwn eerlijk vertellen? En nog een betere Vraag, waarom is hij niet naar de politie geweest?

"Frank" wou ik beginnen maar frank neemt het al gauw over. "Sorry het spijt me milo, ik werd gedwongen door iemand die jij is in elkaar hebt geslagen en hij zei als ik het ging vertellen dat jij en de jongens in de problemen zou komen, maar als ik een smoes bedacht zou ik worden aangepakt. Ik ben niet naar de politie gegaan want ik ben bang, en nu heb ik zojuist alles gezegt en nu ga jij de sjaak zijn en-" frank blijft maar praten dus ik stop hem. "Frank ik begrijp het" zeg ik. Hij knikt. "Wat gaan we nu doen? En weet je wel over wie ik het heb?" Vraagt frank. "1, we gaan naar de politie of je het nou wilt of niet, en 2, ik weet zeker over wie je het hebt, jasper" zeg ik. Hij knikt. "Oh die vent wil ik nog is een keer op zijn neus rossen tot hij niet meer naar zijn vieze lichaam kan ruiken" zeg ik. Frank moet lachen om denk ik de woordkeuze die ik maakte. "Wist je dat je eigenlijk echt grappig bent milo?" Vraagt frank. Ik schud mijn hoofd. Ik vind mezelf echt helemaal niet grappig. Ik vind matthyas wel grappig. Hij zegt niet veel maar als hij iets zegt komt er een woordkeuze uit waar ik best goed op ga. "Nou geloof me miel, je bent echt grappig" zegt frank. Dat vind ik wel leuk om te horen. Vaak zeggen mensen dat ze mij te agressief vinden of lomp, maar deze jongens niet. We hebben allemaal iets wat speciaal is. Heel speciaal.

Frank, is de begeleider en heeft zelf al zo veel meegemaakt in de jeugdzorg waar je nog niet eens over zou Dromen, maar zet altijd mij en de jongens voor zijn eigen geluk en gezondheid.

Matthyas, is stil en is niet echt een prater. Maar stiekem kan hij best grappig zijn en heeft hij een hard van goud, heeft het moeilijk met school maar maakt er alsnog alles van om er toch maar iets van te maken.

Raoul, is een echt Papa figuur, maakt zich te snel zorgen en kan heel goed de gevoelens van iemand anders beschrijven, maar kan hij dat wel met zijn eigen gevoelens? Dat vraag ik me vaak wel af. Heel zorgzaam type dus.

Koen, kan arrogant overkomen maar als je hem kent kan hij heel veel voor je betekenen, is heel lief voor de mensen die achter hem staan en is best dun, wat me soms nog meer zorgen maakt dan dat ik dacht.

Robbie, Brabant jongetje, is niet echt groot. Ik weet nog niet echt veel over hem maar ik denk dat hij veel praat in zichzelf. Hij is dan wel een prater maar hij lacht teveel voor mij, misschien om de pijn weg te lachen?

En zo heb ik van alle jongens een kleine schets gemaakt die nog lang niet af is. En ik weet zeker dat ik nog lang niet alles weet van iedereen. Je weet nooit wat er in iemands hoofd omgaat, en dat maakt het leven interessant.

~verstop nooit je echte zelf om iemand te laten blijven, maar wees jezelf en kijk wie blijft~

1242 woorden.