jeugdzorg // bankzitters

deel 2.4

Pov: milo

Ik heb geen idee waar ik heen loop, maar dat kan me op dit moment niet heel veel boeien. Ik hoor wel iemand achter me rennen. Maar het geluid lijkt zo ver weg. De auto's die rijden op de weg naast mij, ik dacht dat het geluid harder was. Tot ik iemand een hand op mijn schouder legt. Hij zegt iets. Maar ik kan niet horen wat. Volgens mij word ik op de grond gelegt. Ik hoor diegene ook schreeuwen. Ik weet niet echt wat er gebeurt. Het is allemaal een beetje vaag. Maar ik zie nog wel? Alleen hoor ik niet veel. Zo erg is dat toch niet?

"Robbie?" Vraag ik. "Ja milo" zegt hij, nogsteeds in paniek. "Wat is er? Ik ga echt niet dood ofzo hoor" zeg ik. "Milo, i-ik" hij kan het niet afmaken want frank is er al aangerend. "Laat me opstaan" zeg ik terwijl ik omhoog ga maar ik word weer naar beneden gedrukt. "Doe even rustig milo" zegt frank. "WAAROM? Er is niks gebeurt en jullie doen alsof ik dood ga. Ik kan daar niet tegen, IK BEN OUD GENOEG OM TE BEPALEN WAAR IK HEEN GA" Schreeuw ik. "Nee dat heb je niet" zegt frank. "WAAROM?" Schreeuw ik weer. "OMDAT JE BIJ DE JEUGDZORG ZIT MILO, Ik ben jou begeleider en moet je onder controle houden. Iets wat ik niet kon bij mijn andere groep, dus geef me wat hoop en laat me je gwn helpen. Je bent een goeie jongen milo en dat weet ik, maar laat je niet gek maken"

Pov: koen

Ik was met raoul in gesprek maar toen hoorde we in de verte geschreeuw. We zijn naar beneden gerend en we zagen matthyas ook al op een afstandje staan. We gaan naast hem staan en kijken toe hoe het gaat daar, want frank zei altijd dat we ons er niet mee mochten bemoeien. Daarom is robbie ook al opgestaan denk ik. "WAAROM?" Hoor ik milo schreeuwen. Matthyas schrikt daarvan dus ik hou hem vast. "Het is oke" zeg ik zacht. Hij knikt klein.

"OMDAT JE BIJ JEUGDZORG ZIT MILO, Ik ben jou begeleider en moet je onder controle houden. Iets wat ik niet kon bij mijn andere groep, dus geef me wat hoop en laat me je gwn helpen. Je bent een goeie jongen milo en dat weet ik, maar laat je niet gek maken"

We zijn allemaal stil. Frank zijn woorden deed iedereen wat. "Koen kom hier" zegt frank. Ik laat matthyas los en loopt rustig daarheen. "Nu gaan milo en jij rustig uitleggen waarom jullie hebben gespijbeld, ik zou niet boos worden" zegt frank. Milo gaat rechtop zitten en kijkt mij aan. Ik knik zacht naar hem. Ik kijk nog achter me naar raoul. Ik loop naar hem toe. "Koen, wat ga je doen?" Vraagt frank. Ik trek raoul iets naar achter. "Roel, moet ik het hele verhaal vertellen?" Vraag ik zacht. Hij kijkt me aan en knikt. "Ja koen, zeg wat je weet en is gebeurt. Ze gaan het toch een keer te weten komen" zegt raoul zacht zodat niemand het hoort. Er komen tranen in mijn ogen. "Koen, waag het niet om je schuldig te voelen, je hebt mijn toestemming" zegt hij. Ik knik en geef hem nog snel een knuffel.

Ik loop terug naar frank en milo. "Nou? Ik heb de tijd" zegt frank. Ik kijk naar milo. Milo knikt. "Die 3 jongens die ons al vanaf het begin lastig vallen, ze vielen ons tijdens het tussenuur lastig en toen zijn koen en ik gwn naar buiten gegaan, alleen waren we toen de tijd vergeten. Ik zat al in het gras, maar koen kwam er later pas bij" zegt milo. Frank kijkt naar mij. "En waarom kwam jij pas later? Hielden de jongens je tegen?" Vraagt frank bezorgt. Ik schud mijn hoofd. "Nee, i-ik" ik kijk nog snel naar achter en raoul knikt. "Wat is er met raoul? Waarom kijk je hem steeds aan?" Vraagt frank.

"Het was raoul. De jongens hadden raoul gevonden en zeiden allemaal dingen tegen hem. Ik hoorde de jongens praten dus ik keek en zag toen raoul staan dus ik bleef hun afluisteren maar toen hoorde ik de jongens zeggen tegen roaul 'we hebben ook wat van je gehoord loser' en toen hoorde ik dat ze zeiden 'dat je een poging hebt gedaan' dus toen voelde ik me schuldig dat ik dat had gehoord en was toen weg gerend" zeg ik in èèn keer.

Pov: raoul

Koen heeft het verteld. Ze komen er toch nog wel is achter dus dan konden ze het net zo goed nu zeggen. Is dat ook gelijk de wereld uit. De wereld waar ik in leef met 4 andere jongens die zelf ook dingen hebben meegemaakt wat ze moeilijk kunnen navertellen.

"Raoul ik-" wou milo beginnen maar ik kap hem af. "Nee milo, het is oke" zeg ik. Matthyas loopt naar me toe en geeft me een knuffel. Ik schrik dat hij dat doet maat knuffel hem wel terug. "Onthoud raoul: geluk komt in golven, het zou jou opnieuw vinden" zegt matthy. Ik glimlach en knik. "Dankje" zeg ik. Hij knikt en laat me los.

Pov: milo

Dat was dus waar koen de hele tijd mee zat. Nu snap ik het teminste wel weer. "Maar uhm, wat gebeurde er met miel?" Vraagt matthy. Ik moet lachen van mijn bijnaam. Hij is de eerste die me zo noemt. En ik vind het schattig.

"Hij hoorde me opeens niet meer dus ik dacht dat hij flauw ging vallen" zei robbie. "Waarom rende je eigenlijk weg milo?" Vraagt frank er gelijk achteraan. Ik lach sarcastisch daarbij. Echt niemand begrijpt me, en dat maakt het zo leuk. "Frisse lucht" zeg ik. "En waarom had je frisse lucht nodig?" Vraagt frank. "En waarom deed je alsof je ons niet meer hoorde?" Vraagt robbie. Denkt hij nou echt dat ik dat expres deed? Natuurlijk. Weer niemand gelooft mij. "Jullie geloven me weer niet hè? Dat ben ik wel gewend" zeg ik.

"Je ouders toch wel? Ouders geloven altijd in je" zegt matthyas. Ik kijk hem aan. "Niet die van mij. Ze hebben nooit van me gehouden, maar ik bleef en blijf wel van hun houden. Hun zijn degene die me hebben grootgebracht" zeg ik. "Ik hou niet van die van mij" zegt hij. "Waarom niet? Zonder hun was je hier niet" zeg ik. "Hun wouden me niet" zegt hij. Hij zucht dan en gaat erbij zitten, net als raoul. "Toen mijn moeder erachter kwam dat ze zwanger was, wou ze dat gelijk weghalen. Ze wou niet voor een baby zorgen. De dokters hebben gezegt dat ze de baby, ik dus, ook kunnen adopteren. Dus daar kozen ze voor. Teminste, dat zeiden ze tegen de dokters. In het echt hielden ze mij voor klusjes, en boksbal. Ik heb mezelf grootgebracht, hun niet" zegt hij.

Ik blijf nog even stil en denk na over wat ik moet zeggen. "Het spijt me matthyas, maar de enige wat ik je kan zeggen is, gebruik je verleden als springplank, niet als hangmat" zeg ik. Hij knikt. "Dankje" zegt hij zacht. "Oke jongens, we halen nu alles boven water dus ik ga ook dingen vertellen over mijn jeugd. Maar ik wil de jongens die nu niks hebben verteld, vragen of ze ook wat kunnen vertellen. We kennen elkaar lang genoeg en we kunnen elkaar vertrouwen, dus we kunnen nu net zo goed alles boven water halen"

~het leven is net een optreden, niet iedereen weet wat er achter de schermen gebeurt~

1260 woorden.