jeugdzorg // bankzitters

deel 2.2

Pov: matthyas

Ik loop naar mijn kamer. Ik ben echt zo moe. Ik slaap al dagen slecht en ik heb geen idee waarom. Ik wou me eigenlijk ziek melden van school maar ik had een toets vandaag dus ik moest erbij zijn. Robbie die bleef wel thuis maar ik weet niet echt Waarom. Het enige wat ik weet is dat robbie de laatste tijd vaak in zijn kamer is, maar ik zoek daar niet zo veel achter want ik doe dat ook.

Ik ga achter mijn bureau zitten en pak mijn notitie boekje uit mijn la. Vaak als ik teveel aan mijn hoofd heb ga ik gwn even schrijven, schrijven over wat er allemaal in mijn hoofd om gaat. Want het uitspreken gaat mij niet lukken. (Ook gwn een goeie tip om te doen)

-

Als je alleen maar van de zon geniet

En nooit de kracht van de regen ziet

Dan sta je strakjes in de zonneschijn

In een veld waar nooit meer bloemen zijn.

Dat is precies hoe ik me voel
Een leven zonder gevoel

-

Dit is wat ik nu schrijf. Ik vind het geen fijn idee om iets te schrijven wat iedereen terug kan lezen, waaronder ik. Want als ik bijvoorbeeld terug blader naar de eerste dag dat ik dit deed, het schrijven van je gevoelens. Ik had dit boekje gekocht toen ik wist dat ik naar dit huis ging. Ik heb er alleen aan het begin van dit 'avontuur' wat geschreven en verder heb ik het ver achter mijn laadje gelegd. Ik blader terug en zie het verhaal wat ik schreef toen ik hier de eerste dag was.

-

Je stond erbij en keek ernaar.

Alle spullen in dozen,
De herinneringen in onze hoofden.
Wat voelt het raar.

De spullen weggestopt voor maar heel even,
De herinneringen meegenomen voor de rest van ons leven.

Op naar een nieuwe plek.
Een zee van rust en een veld vol bloei.

Het is alleen maar de plek waar wij tegen zeggen.....

Doei!

-

Dit was het eerste wat ik schreef. Dat was het moment dat we de spullen waar je jezelf mee kon verwonden in de dozen moesten doen. Ik had daar toen moeite mee maar ik weet niet waarom. Ik heb nu niet echt behoefte om mezelf pijn te doen. Ook omdat ik de spullen niet heb omdat frank die nogsteeds heeft, en ik denk niet dat we die nog terug krijgen. Dat weet ik eigenlijk wel zeker.

Pov: milo

Koen en ik gingen gelijk op de bank zitten. De schooldag was verschikkelijk. Die jongens waren weet bezig toen ik en koen een tussenuur hadden. Uiteindelijk zijn koen en ik gwn weggegaan om even ergens te zitten, alleen waren we de tijd vergeten waardoor we dus op spijbelen zijn gezet. Koen is heel bang voor de reactie van frank maar mij boeit het niet veel.

De laatste tijd boeit me eigenlijk helemaal niks. Het boeit me niet of ik een onvoldoende haal, het boeit me niet of ik telaat kom, dus het boeit me ook niet of ik op spijbelen word gezet.

De laatste tijd als ik in bed lig boeit het me zelfs niet of ik de volgende ochtend wel wakker wordt. Als ik niet wakker word vind ik het ook goed. Ik vind stiekem die gedachten een beetje eng maar ik blijf het denken. Ik heb meerdere keren geprobeerd uit mijn gedachten te halen maar het lukt niet.

Pov: koen

Ik zit op de bank met milo. Ik ben zo bang. Ik ben nog nooit op spijbelen gezet behalve vandaag. Ik weet dat milo zich er niet druk over maakt, maar ik wel. Ik ben niet perse bang dat frank boos word, wat milo denk ik wel denkt. Maar ik ben bang dat frank of jair mijn ouders gaan bellen. Ze zouden zo teleurgesteld zijn. En dit allemaal door die kut pesters die ons maar niet met rust kunnen laten. En het ergste is is dat ze bij milo en mij nog niks hebben gedaan, Maar bij raoul wel. Ik stond er live bij te kijken, zonder milo.

"Koen, frank word echt niet boos" fluistert milo in mijn oor. Ik zucht. "Milo dat is het niet" fluister ik terug. Hij kijkt me raar aan. Ik schud mijn hoofd. Ik heb er geen zin in om er nu over te praten. Ik heb de laatste tijd sws nergens zin in.

Pov: raoul

Ik zie koen en milo fluisteren op de bank. Zouden ze het over mij hebben? Vast niet. Ik zit al 1 uur aan mijn huiswerk en ik heb echt het idee dat mijn hoofd uit elkaar ploft. Maar ik moet het af maken dus ik heb niet echt een keuze. In de les kon ik niks doen.

Je zou je vast afvragen waarom? Nou omdat de pesters van ons ons niet met rust kon laten. Ik zag volgens mij ook milo en koen naar buiten lopen. Maar dat was het probleem, ik was toen alleen. Ik weet het moment nog zo goed. Het was vreselijk. Maar ik weet nog steeds niet zeker of ik nou alleen was, want ik dacht echt dat ik koen zag staan daar, daar waar de hel was..

-

Ik zie milo en koen net weglopen. Waarheen? Pff god mag het weten. Maar dat betekend dat ik dus nu alleen hier sta. En ik zie in de verte de jongens al naar mij toe lopen. Dit gaat een leuk feestje worden. "Hey losertje staat alleen hoor" zegt die mathijs. De rest lacht een beetje mee. Hier heb ik zo geen zin in. Ik probeer langs hun heen te lopen maar iemand pakt me vast. "Waar denk jij heen te gaan?" Vraagt diegene. Ik zeg niks. Ik krijg op dit moment niks uit mijn keel. "Hij is sprakeloos hoor" zegt iemand anders weer. Waarvan ik de namen nooit onthoud, alleen die mathijs weet ik uit mijn hoofd.

"We hebben ook wat van je gehoort loser" zegt mathijs. Ik kijk hun vragend aan. Wat hebben ze gehoort? De lachen nog een beetje. "Ja dat je mhm ff denken" zegt hij. Ik kan hier zo niet tegen. "Dat je een poging hebt gedaan" zegt hij. "Kon je het niet? Vind je deze wereld te zwaar worden voor je dikke lichaam?" Vraagt hij lachend. En op dat moment sloeg ik dicht. Ik weet niks meer van wat ze zeiden want ik luisterde niet. Het enige wat ik nog hoorde was dat mathijs "Doei loser" zei. En toen liepen ze weg. Ik stond er nog een beetje verslagen, tot ik naar de uitgang keek en daar koen zag staan. Toen hij zag dat ik naar hem keek ging hij snel weg. Heeft hij het gehoort?

-

Die flashbacks komen als water. Ik weet ook niet hoe ze het opeens weten. Dat blijft voor mij een vraagteken. Ik kijk naar de bank en zie koen weer naar mij kijken. Hij weet het. Hij is niet doof en heeft echt wel gehoort wat die jongens zeiden. Ik heb dan wel wat uit te leggen bij hem denk ik. Een grote uitleg.

~soms lachen we als we denken aan de dagen waar we moesten huilen, en huilen we als we denken aan de dagen dat we moesten lachen~

1204 woorden.

Ik heb weer wat ideeën gekregen van iemand dus super bedankt daarvoor 🫶