jeugdzorg // bankzitters

deel 1.19

Pov: matthyas

Het is nu al 2 uur en Frank is nogsteeds niet terug. Ik weet niet wat die aan het doen is maar ik maak me wel zorgen. Hij zou ook na die afspraak naar het huis van mij en de jongens komen. Maar de afspraak kan natuurlijk gwn wat langer duren. Ik weet ook niet wat voor afspraak die heeft want dat heeft hij er niet bij verteld. Ik ben nu ook schoolwerk aan het maken maar ik snap er niks van. Ik ben er ook niet helemaal met mijn hoofd bij maar het is ook gwn echt heel moeilijk.

Net wanneer ik het werk wil opgeven hoor ik een deur open en dan weer dicht gaan. Frank is eindelijk thuis. De woonkamer deur gaat open en ik zie een verslagen Frank naar binnen lopen. Er is iets gebeurt bij de afspraak. Dat kan ik met zekerheid opmaken. Frank gaat op de bank zitten zonder iets te zeggen, maar als hij mij Met schoolwerk ziet staat hij op en loopt naar mij. "Lukt het?" Vraagt hij lachend. Nep. Hij lacht nep. Iets wat ik ook zo vaak heb gedaan. Lachen om iemand anders zich comfortabel te laten voelen, terwijl ik van binnen aan het verbranden was. Ik denk dat het niet slim is om er nu op in te gaan dus ik schud maar gwn mijn hoofd op de vraag die hij stelde. "Moet ik je helpen?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en leg mijn pen weg. "Ik ben toch bijna klaar. De rest maak ik later wel af" zeg ik. Hij knikt en gaat aan de eettafel zitten met mijn laptop waar hij dingen op gaat doen. Ik voel wel dat er iets is met hem. Maar ik weet niet wat. En daar kan ik niet tegen. Ik ga erachter komen.

-

Pov: frank

Straks komen de andere jongens weer thuis van school. Ze waren allemaal om 3 uur vrij dus ze fietsen als het goed is met zen allen terug. En dan moet het beginnen. Dan moet ik die arme milo die al zo veel heeft moeten doorstaan, die meerdere trauma's heeft opgelopen, die agressie problemen heeft maar zich al steeds beter beheerst bij de Jongens, dan moet ik hem vertellen dat hij dingen heeft gedaan waar hij nog niet eens 1 seconde over nagedacht heeft om te doen. Matthyas slaan bijvoorbeeld. Matthy en milo zijn best close met elkaar, dus milo zou dat nooit doen en dat weet ik ook wel. Maar helaas moet ik liegen, liegen voor zijn maar ook de jongens hun bestwil. Terwijl ik ook gwn naar de politie kan gaan, maar daar ben ik te bang voor. Voor als hij weer vrij is dat hij het 10 keer zo hard terug gaat doen.

Ik hoor de deurbel. Daar gaan we. Ik sta op en doe de deur open. De jongens staan daar allemaal. Ze glimlachen naar mij en lopen naar binnen. Als ik milo zie begin ik al gelijk de zenuwen te voelen. Arme jongen. Ik wil hem zo graag vertellen dat ik dit gwn moet vertellen, dat ik gwn gedwongen word door een jongen die bij mij in jeugdzorg heeft gezetten. Ik tik hem aan en hij kijkt mij aan. "Ja?" Vraagt hij. "Kan ik jou zo even spreken?" Vraag ik. Hij knikt. "Ik ben alvast ik het kantoortje" zeg ik. Hij knikt weer. Ik loop mijn kantoor in en ga gespannen wachten tot milo mijn kantoor inloopt. Hij weet niet wat hem tewachten staat.

Pov: milo

Ik moest opeens met frank gaan praten in het kantoortje. Ik weet niet waarom maar goed, dat ga ik vanzelf wel zien denk ik. Ik loop het kantoor in en Frank zit daar te wachten. Hij zit er wel gespannen bij ofzo. Mhm, het zal wel. "Ga zitten jongen" zegt frank. Ik knik en ga op de stoel tegenover hem zitten.

"Milo, ik wil het even hebben over je agressie problemen" zegt frank. Ik kijk hem verbaast aan maar knik dan wel. "Ik heb namelijk gehoord dat je 1 van de jongens pijn hebt gedaan door hem te slaan. Ik hoop dat je begrijpt dat we dat gedrag niet tolereren hier" zegt hij. Wacht wat? Ik heb helemaal niemand geslagen? Is hij wel serieus? Want zo lijkt hij niet ofzo. "Ben je serieus?" Vraag ik. Frank krijgt tranen in zijn ogen. Nu snap ik er al helemaal niks meer van. "Ik had beter van je verwacht milo" zegt hij half huilend. Huh? Ik heb nog nooit zo'n grote error gehad. "Maar frank, ik heb niemand geslagen!! WAAROM DENK JE ZO OVER MIJ??" Vraag ik nu ook huilend. Waarom denkt iedereen zo slecht over mij? Ben ik echt zo slecht?

Pov: frank

Ik kan het niet aanzien hoe milo er nu bij zit. Hij weet ook niet dat ik huil omdat ik dit moet doen. Ik wil nu zo graag tegen hem zeggen dat ik dit moet zeggen voor zijn eigen bestwil. "Milo, ik moet je-" ik kan de zin niet eens afmaken. Ik barst in tranen uit. Waarom moet ik nou gedwongen worden door 1 jongen? Waarom ben ik niet naar de politie gegaan? Zo veel vragen die er nu door mijn hoofd gaan, maar zo weinig antwoorden. "Frank, waarom huil je?" Vraagt hij nu nu hij weer rustig is. Ik voel mijn ademhaling omhoog gaan. Waarom moet dit? Ik heb net een groep die mij goed laat voelen en waar ik ook echt wat mee kan, Hun zijn een groep waar ik oprecht plezier in mijn werk krijg. Maar gelijk moet iemand het weer verpesten. Waarom?

~sommige mensen zijn niet loyaal naar jou, maar loyaal naar hetgeen wat ze van je nodig hebben~

951 woorden.

Iets kortere deel 🫶