jeugdzorg // bankzitters

deel 1.14

Pov: milo

Ik zit in de les als er opeens op de deur word geklopt. Er komt een docent binnen. Hij zegt iets tegen de docent. "Milo, je mag je spullen pakken en even met deze docent meelopen" zegt mijn mentor. Huh? Waarom? Ik heb toch niks fout gedaan? Ik pak mijn spullen in en loop met die docent mee. Als ik het lokaal ben uitgelopen zie ik robbie staan. "Wat is dit?" Vraag ik zacht aan hem zodat de docent het niet hoort. "Ik heb geen idee maatje" zegt robbie. Ik knik en we lopen uiteindelijk een lokaal in. Ik snap er echt helemaal niks van.

"Jongens ga zitten" zegt hij op een vriendelijk manier. Robbie en ik gaan zitten en die docent gaat tegenover ons zitten. "Jullie vragen je vast af waarom jullie het lokaal uit worden gehaald?" Vraagt/ zegt hij. Robbie en ik knikken. "Hebben we iets fout gedaan?" Vraag ik. Dat wil ik gwn weten voor ik allemaal dingen ga denken in mijn hoofd. "Nee zeker niet" zegt de docent. Ik zucht opgelucht. "Uhm nou jullie wonen in het jeugdtehuis samen met 3 andere toch?" Vraagt hij. Wij knikken. Wat ik me opeens afvraag is waar koen is. "Uhm ja maar we missen er 1, er zijn al 2 vrij" zegt robbie. Hij dacht dus hetzelfde. "Die is een toets aan het maken dus de informatie hier moeten jullie aan hem vertellen" zegt hij. Robbie en ik knikken. Ik snap er echt niks van. Eerst worden wij uit de les gehaald en opeens moeten we iets bespreken over waarschijnlijk jeugdzorg waar we in zitten. Nu al geen zin in. Het is vast iets wat niemand boeit.

"Ik ga gelijk met de deur in huis vallen. Jullie huisgenoten matthyas en raoul liggen in het ziekenhuis door een ongeluk met een auto. We hebben contact gehad met jullie begeleider en hij wacht op jullie en dan gaan jullie met zen allen naar het ziekenhuis."

Mijn hoofd maakt nu overuren. Matthy en raoul in een auto ongeluk? Zijn ze oké? Wie van hun heeft de ergste schade? Of erger, hebben ze allebei wat? Ik zou dit nu allemaal willen vragen maar ik weet wel zeker dat hij ook niks weet. Ik kijk robbie aan die ook niet echt weet hoe die moet reageren. Hij blijft gwn stok stijf zitten. "Uhm oké dankuwel. Wij wachten nu op koen en dan gaan we. Zijn we al afgemeld?" Vraag ik. De docent knikt. "Daar hoeven jullie je geen zorgen om te maken. Jullie zijn voor de rest van de week afgemeld zodat jullie er kunnen zijn voor elkaar en jullie huisgenoten" zegt hij. Ik knik. Ik sta op en til robbie zowat van de stoel omhoog. "Dankuwel" zeg ik. "Sterkte" zegt hij. Ik knik en ik loop met robbie het lokaal uit.

Pov: koen

Er kwam een docent binnen en die zei dat ik mee moest. Maar ik ben een toets aan het maken dus hij wacht maar even. Ik weet niet wat die wil maar het is vast niet belangrijker dan deze toets. De toets die heel random werd gegeven en waar ik dus niet heb voor kunnen leren. Maar goed. Ik ben na een tijdje wel klaar en de docent zei dat als je klaar bent weg mag. Dus ik lever de toets in en loop het lokaal uit. Ik schrik me dood als ik robbie en milo zowat voor de deur zie staan. "Jezus ik schrik me de appenzuur" zeg ik. Ik weet niet wat er is maar robbie die reageerd nergens op en milo heeft robbie vast maar kijkt ook niet al te blij. "Wat is er?" Vraag ik. Milo zucht. "We zijn afgemeld voor de rest van de week" begint hij. Ik kijk verbaast maar knik wel zodat hij verder kan praten. "Matthy en raoul hebben een auto ongeluk gehad en liggen nu in het ziekenhuis. Frank wacht op ons thuis"

Het is alsof mijn wereld instort. Wat ren beetje overdreven is denk je? Nou nee. Ik heb mijn vrienden die samen met mij wonen onder een toets gezet, want ik dacht weer zo nodig dat het niet belangrijker was. Nou dit is 1000 keer belangrijker dan die toets. Milo zie sleept mij ook mee aan mijn arm. Robbie die loopt alweer zelf en zegt ook weer wat. Ik weet niet echt wat ik moet doen. Het voelt alsof de grond onder mijn voeten verdwijnt. We pakken onze fiets en fietsen zo snel we kunnen naar huis, Naar frank die aan het wachten is.

Pov: frank

Ik zit gespannen op de bank aan het wachten op de andere 3. Ik heb al een beetje meer informatie gekregen over raoul en matthy maar dat wou ik de jongens zelf gwn vertellen. Voor het geval dat er iemand in paniek raakt of gaat huilen ofzo. Milo had geappt dat ze onderweg waren dus ze kunnen hier elk moment zijn. Ik hoor de deurbel. Nou het is alsof ze mij hoorde denken. Ik sta op van de bank en loop naar de voordeur. Als ik hem open doe zie ik 3 verslagen jongens voor me staan. Ik zucht en laat hun binnen. Dit gaan hun sws mentaal breken.

-

We zitten in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Ik heb de jongens verteld dat raoul voor nu wakker is maar wel echt pijnstillers nodig heeft, en matthy is nog niet wakker en ze weten ook niet wanneer hij wakker word. Verder weet ik ook niks. Het is doodstil in de auto. Niemand heeft zin om te praten. En dat snap ik wel. De dag begon zo goed. Zelfs op school ging het prima heb ik gehoord. Maar dan gebeurt dit. Ik gun het de jongens ook echt niet. Ik gun hun gwn de wereld, een wereld zonder pijn en problemen. En helemaal niet dit.

Pov: raoul

Ik werd 1 uur geleden wakker in het ziekenhuis. Ik zit met matthy op èèn kamer maar hij is nog niet wakker. Ze verzorger heeft ook gezegt dat hij waarschijnlijk nog niet wakker wordt. Ze willen bij hem een hoofdscan maken om te kijken of hij geen letsel heeft. Bij mij willen ze dat ook doen maar ze weten al bijna zeker dat ik niks heb, dus daar ben ik blij mee. Ik heb wel verband om mijn hoofdwond door de klap op de stoep. Maar die wond voel ik niet echt. Ik voel meer mijn voet. Ik weet niet wat daar mee gebeurt is maar goed. Ik maak me nu gwn meer zorgen om matt. De jongen die me heeft weggeduwd om zelf de klap te ontvangen. Ik zou dat nooit vergeten bij hem. Ik zou hem voor altijd dankbaar zijn hiervoor. En dat ga ik hem laten zien.

Het is al 30 min later en ik verveel me kapot. Ik hoop dat de andere snel komen. Ik kijk naar links en zie nogsteeds hetzelfde beeld. Matthyas die doodstil ligt op het ziekenhuisbed met allemaal draadjes om zich heen. Het is dat ik de monitor hoor piepen door zijn hartslag, anders had ik gedacht dat die niet meer leefde. Zo stil ligt die. Ik vind dat geen fijn beeld dus ik kijk er niet naar. Ik draai me weer om maar als ik dan hele harde piepjes hoor draai ik weer naar matthyas. Wat gebeurt er? Is hij nu wel dood? Ik heb geen idee..

~Dode mensen ontvangen meer bloemen dan levenden, want spijt is groter en sterker dan dankbaarheid~

1246 woorden.