jeugdzorg // bankzitters

deel 2.11

Pov: frank

Ik wou net beginnen met het vertellen tegen milo dat hij mijn man kent. Dat hij geen goeie verleden met hem heeft, teminste dat denk ik. Ik wil dat nog even aan milo vragen. Maar toen ik dat wou doen hoorde we bijde geschreeuw vanuit de woonkamer. Van roaul.

We stonden bijde gelijk op en rende naar de woonkamer, waar ik matthyas op de grond zag liggen met op zijn hand een brandwond dat heel groot is. "Oke geen paniek jongens, hij is gwn flauwgevallen door de pijn" zeg ik. Ik kijk om me heen en zie een klein meisje onder de tafel zitten. "Koen ga even naar het meisje en neem haar naar boven asjeblieft" zeg ik tegen koen. Hij knikt en loopt naar de tafel. Ik weet dat koen dit niet wil zien, daarom vraag ik het hem. "Kom op matt, word wakker"

Pov: koen

Frank vroeg mij of ik het meisje mee naar boven kon nemen. Daar ben ik heel blij mee want ik wil dit toch niet zien. Ik ga zitten voor de tafel en zie het meisje huilen. "Hey schat, wil je even met mij naar boven?" Vraag ik rustig en lief. Ze knikt zacht en gaat onder de tafel vandaan. Dat ging makkelijk.

Ik heb na dit gedacht te hebben èèn ding geleerd, nooit tevoren juichen. Want we lopen langs matthy en het meisje begint te schreeuwen en wou naar matthy rennen maar ik hielt haar tegen. Ik til haar op en loop naar boven.

Ik ga met haar op het bed zitten en troost haar tot ze wat stiller is. Ik hoor na 10 min alleen nog wat gesnik. "Het komt wel goed met hem schat, hij is sterk" zeg ik. Ze knikt. "Dit is mijn schuld" zegt ze zacht. Ik kijk haar vragend aan. "Waarom denk je dat meis?" Vraag ik. "Omdat ik hem schrikken en daarom hij verbrand aan pan terwijl die mij ei ging maken" zegt ze. "Ja maar dat betekend niet dat het jou schuld is hé. Wil je anders iets maken voor matt?" Vraag ik. Ze knikt gelijk. "Tekening maken voor ome matt" zegt ze. Ik glimlach om de naam. "Nou kom maar dan" zeg ik. Ze is zo schattig.

Pov: raoul

"Raoul wat is er gebeurt?" Vraagt frank. "Matthy was een ei aan het maken voor sofie omdat ze honger had, maar toen liet sofie hem schrikken en raakte hij De pan" zeg ik. Frank knikt. "Hij word zo wel wakker" zegt hij. En inderdaad, geen 5 min later ontwaakt matthy.

Hij kijkt verbaast om zich heen. "Wat is er gebeurt?" Vraagt hij. "Je bent flauwgevallen van de pijn. Ik denk dus dat het beter is dat we zo gelijk even naar de dokter gaan. Gwn even voor de zekerheid" zegt frank. Mattny knikt en staat op. "Matt, ik zou na de dokter even naar sofie gaan. Ze is heel erg geschrokken" zeg ik. Hij kijkt me bezorgt aan en knikt. Arm kind.

Pov: matthyas

Ik heb sofie bang gemaakt. Ik voel me nu zo schuldig. Ik ben net ook bij de huisarts geweest maar die heeft gwn wat spul erop gedaan en verband eromheen gedaan. Dat verband mag er morgen weer af en dan moet het als het goed is weer over zijn. Ik hoop 't. En ik hoop dat sofie het niet haat schuld vind voelen, want het is echt niet haat schuld. Ze is nog klein en had niet kunnen weten dat als je iemand laat schikken tijdens het koken, dat diegene het gas kan aanraken. Ze is nog zo jong.

We zijn weer thuis en ik loop gelijk naar de woonkamer, waar ik koen en het meisje zie tekenen. Ik glimlach. Koen hoorde me al en glimlacht terug naar me. "Hey meis, ik denk dat er iemand is die je wel graag wil zien" zegt koen tegen het meisje. Ik lach en zie het meisje al kijken. Blauwe ogen.. ze heeft dezelfde ogen als mij. Zie ik nu pas.

Het meisje kijkt eerst koen aan en dan naar mij. Ik zie gelijk een glimlachje maar ook glimmende oogjes, wat voor mij betekend dat ze begint te huilen. Ik zucht en het meisje komt al naar me toe rennen. Ze doet haat armpjes rond mijn benen. Ik moet gelijk denken aan het moment van de stad. Blijft voor altijd in mijn herinneringen denk ik.

"Oh meisje toch" zeg ik. Ik pak haar op en hou haar stevig vast. Ik hoor zachte snikjes vanuit mijn schouder. "Ik ben oké sofie, het is niet jou schuld oke" zeg ik. Ze knikt. Ik weet dat ze het nogsteeds wel denkt. Hoe krijg ik het ooit uit haar? Ik heb geen idee.

Pov: milo

Matthy en Frank zijn weer thuis. Ik zit op mijn kamer een beetje op mijn telefoon, te wachten tot frank mij weer roept om het gesprek verder te voeren. Hij wou nog wat zeggen zei die. Ik weet niet waarover maar de stress komt per minuut erbij. Geen idee waarom.

Ik weet ook niet wat hij wil zeggen. Misschien gaat hij nu wel voor het echt zeggen dat in het huis uitmoet. Je weet het niet. Ik weet wat ik vroeger allemaal heb gedaan en dat weet frank ook. Dus ik weet zeker dat hij altijd wel een extra oogje op mij houd. 100%

Ik hoor geklop op de deur. Ik zucht en zeg "Kom binnen". Frank komt naar binnen en glimlacht lief naar me. Dit betekend nog niks, echt niet. Dat deed hij ook toen die het gedwongen moest zeggen, toen glimlachte die ook lief en zei vervolgens dat ik weg moest.

"Kom je mee jongen" zegt hij. Ik knik en sta voorzichtig op. De stress is nu wel echt op het hoogst. We lopen samen naar het kantoor en frank doet de deur open. We gaan allebei zitten op onze vaste plek. "Frank?" Begin ik gelijk voor dat hij kan beginnen. "Ja jongen?" Zegt frank waarbij hij mijn dossier erbij pakt. Ik zucht heel zacht, maar wel hard genoeg dat frank het blijkbaar hoorde. "Wat is er?" Vraagt hij lief. "Moet ik me zorgen maken voor dit gesprek? Of is het net als de andere?"

Pov: frank

Dat ene moment waar ik gedwongen werd om milo uit het jeugdtehuis te halen, zit nog goed in zijn herinneringen blijkbaar. En ik baal daar van. Ik had nog zo gehoopt dat ik het hem er toen goed had uitgepraat. Dat ik baal genoeg had gezegt dat ik hem nooit weg wil hebben. Maar blijkbaar was dat alles niet genoeg.

"Nee jongen, ik doe hetzelfde bij jou als dat ik bij de rest heb gedaan" zeg ik hem. Hij knikt opgelucht. Ik schrijf ondertussen dit in zijn dossier. Dit moet zeker vastgesteld worden. "Oke, ik begin gelijk met de klap op de vuurpijl, ik heb gelogen over mijn mans naam" zeg ik direct. Hij kijkt verbaast mij aan. "Waarom?" Vraagt hij. Nou komt het.

"Nou omdat ik zeker weet dat je mijn man kent miel, en ik wilde jou en mijn man een nieuwe start geven. Maar mijn man zei dat ik gwn zijn naam moest doorgeven, dat is het beste vond hij" zeg ik. "Oke, hoe heet hij dan?" Vraagt milo. "Bobby, bobby slotta" zeg ik.

Pov: milo

Frank zegt de naam en ik herken hem gelijk. Ook alle herinneringen komen weer als een vaart boven mijn gedachtes. De gedachtes die ik eigenlijk een beetje achter me heb gelaten. Dat zijn gedachtes die ik gwn niet terug naar boven wil halen.

Ookal ben ik ook wel opgelucht. Ik kan weer met de man praten wie ik nog zoveel wil vertellen, vertellen dat ik nooit echt boos op hem ben geweest, vertellen dat het allemaal aan zijn broertje lag. Ik was die tijd zo boos op hem, voor niks. Voor letterlijk niks.

Een dag later was ik vooral boos op mezelf, omdat bobby en zijn broertje toen gingen verhuizen ver van mij vandaan. Ik wachte dus telang, iets wat ik ook deed bij mijn zusje. Zo lang wachten tot het eigenlijk al telaat is.

~soms moet je weglopen en doen alsof het je niks boeit, om te voorkomen dat je hart opnieuw gebroken gaat worden~

1372 woorden.

Iets telaat, maar hij is er wel :)