jeugdzorg // bankzitters

deel 2.21

Pov: koen

Het is de volgende ochtend en ik ben echt heel benieuwd hoe robbie er nu aan toe is. Het is weekend dus we hebben gelukkig niks op de planning. Ik zit dus ook te twijfelen of ik vandaag even met hem moet praten, maar ik weet niet of die boos word. Ik ben bang van wel want robbie kennende vind hij het niet leuk als je dingen doet achter zijn rug om. Nu deed ik het letterlijk.

Ik kijk naar mijn wekker, 08:34 zie ik staan. Normaal zie ik wel rond de 11:00 staan maar vandaag opeens niet. Terwijl ik ook 'snachts weg ben gegaan. Nou ja, het zal wel. Ik stap het bed uit en loop naar beneden met de hoop dat ik robbie tegen kom.

Ik doe de deur van de woonkamer open en ik zie iedereen, behalve robbie. Huh, hij was gister toch wel thuis gekomen? Of hij ligt nog in bed. Natuurlijk, hij heeft waarschijnlijk een kater. "Goedemorgen" hoor ik milo zeggen. "Goedemorgen" zeg ik zacht. Ik ga aan tafel zitten waar matthy ook zit.

"Heb je robbie gezien koen?" Vraagt matthy zacht. Ik schud mijn hoofd. "Ligt nog in bed denk ik" zeg ik. Matthy schud zijn hoofd. "Heb ik al gekeken" zegt hij. Ik kijk hem verbaast aan. "Niet in zijn kamer?" Vraag ik. Hij schud weer zijn hoofd. Ik knik. Waar is hij?

Pov: robbie

Ik word wakker, niet in mijn bed, niet in mijn huis, niet bij de andere jongens. Ik word wakker op de grond, op straat. Nu voel ik pas hoe het is om een zwerver te zijn. Ik kijk om mij heen en zie vooral bossen, takken, gras. Ik zie heel veel, behalve iets wat lijkt op een huis. Er is hier geen huis.

Ben ik verdwaald? Dat is de vraag die nu in robbie zijn kop zit. Hoe ben ik hier überhaupt beland? Dat vraag ik me ook af. Ik sta op en gelijk voel ik mijn hoofd die je niet eens meer een hoofd kan noemen bijna. Hoofdpijn van hier tot Tokio. Waarom doe ik dit altijd?

Pov: matthyas

Robbie is niet thuis. Ik wil hem zoeken. Straks is er iets met hem. Straks ligt hij ergens, dood. Dat is eenmaal wat er met mijn neef is gebeurt, wat eigenlijk niemand weet. Niemand gaf echt om hem, behalve ik. Maar ik was telaat. En nu wil ik niet telaat bij robbie zijn.

"Mag ik een rondje lopen?" Vraag ik aan jair. Ik vraag het aan hem want hij zegt wel wat sneller ja. "Van mij wel, maar je moet het ook nog even aan frank vragen" zegt jair. Ik zucht maar knik dan wel. Ik weet dat ik die wedstrijd niet ga winnen. Ik loop naar frank. "Oh hey matthy" zegt hij als hij me ziet lopen. Ik glimlach en speel nog even met mijn handen. Doe ik altijd voor ik een gesprek aan moet gaan, geen idee waarom eigenlijk.

"Is er iets?" Vraagt frank gelijk bezorgt. Ik schud snel mijn hoofd. Nouja, iets wat hij niet hoeft te weten. Daarvoor heb ik dus robbie nodig. "Mag ik robbie zoeken? Hij is niet thuis en neemt zijn telefoon niet op" zeg ik. Frank zucht. "Matt, hij is misschien wel gwn bij een vriend. Er lopen hier veel vrienden van hem" zegt frank. "Alsjeblieft?" Zeg ik. Frank zucht. "Neem je telefoon mee, ik wil je elk moment kunnen bereiken begrepen?" Zegt hij. Ik knik snel. "Oke ga hem maar zoeken, heb je gegeten?" Vraagt hij. Ik knik. Stiekem niet maar goed. "Oke ga maar dan" zegt frank. Ik bedank hem, pak alles en doe mijn schoenen aan. Op weg naar robbie.

Pov: robbie

Ik ben nu al een tijdje aan het lopen en ik heb het idee dat ik alleen maar verder weg aan het lopen ben van huis. Ik weet echt niet meer waar ik ben. Ik ben ook echt boos op mezelf dat mijn telefoon leeg is. Hoe kan ik zo dom zijn om te drinken en dan niet mijn telefoon op te laden. Hij was wel wat baterij maar niet veel. Maar 10% ofzo.

Ik ben echt nutteloos. Ik zit al bij jeugdzorg en dan loop ik weg. Dit is echt mijn eigen domme schuld. Ik denk ook niet dat de jongens mij gaan zoeken. Ik denk dat ze niet eens doorhebben dat ik weg ben. Of wel? Ik weet het niet. Het maakt me ook niet zo veel uit als ze het niet doorhebben.

Ik loop al niet meer in het bos. Dus dat is wel een goed teken, hoop ik. Ik loop op een weg waar geen èèn auto rijd. Ik ben gwn verdwaald. Ik zie niemand, hoor niemand, niks. Ik hoop stiekem dat iemand mij zoekt. Denk 't niet.

Pov: matthyas

"ROBBIE" ik schreeuw al de hele tijd zijn naam maar niemand reageerd terug. Ik loop al zo lang. Ik loop nu in een bos. Een bos waar ik vaker loop. Ik weet dat robbie hier al is geweest, dus ik dacht dat die misschien hier was. Hij is hier niet. Ik loop snel het bos uit. Frank appt me weer. "Ben je oké?" Appt die. "Ja" app ik terug. Ik moest elke keer terug appen van hem, dus dat doe ik.

-

Ik ben nu al 30 min aan het fietsen maar ik zie nog geen robbie. Ik ben ondertussen ook ergens waar ik niet eens meer weet waar alles is. Er is wel een bos naast me. "ROBBIE" Schreeuw ik weer. Ik blijf gwn zijn naam schreeuwen in de hoop dat ik hem vind. "ROBBIE, WAAR BEN JE?" Schreeuw ik weer. Ik heb zo'n voorgevoel dat hij hier ergens is, maar ook weer helemaal niet. Deze zoektocht lijkt echt een onmogelijke pad. Een pad wat telang is voor elk wezen wat leeft op deze aardbol.

"HALLO" Hoor ik iemand opeens schreeuwen. Ik schrik me kapot waardoor ik heel hard rem en keihard naar voren word gegooit door mijn fiets. "Auw de kanus" Roep ik hard. "HALLO?" Hoor ik iemand weer schreeuwen. Zijn het mijn stemmen? Ik weet het niet. Het klinkt ver weg, maar ook weer dichtbij. "ROBBIE?" Schreeuw ik terug. Ik lig ondertussen ook nogsteeds op de grond. Die val was niet het beste wat kon gebeuren op dit moment.

"MATTHY!" Hoor ik hem schreeuwen. Is dat robbie? Ik kan niet echt meer nadenken van de pijn. Mijn hoofd bonkt zo hard, het voelt een beetje dat hij er iedere moment eraf kan vallen. "MATTHY? BEN JE OKE?" Roept robbie weer. Hij komt wel steeds dichterbij.

"ROBBIE, VOLG MIJN STEM" Roep ik zo hard mogelijk terug. Ik ga ondertussen proberen op te staan, niet dat het lukt ofzo. Ik klink nu echt als een mietje. 'Kom op matthy, ga gwn opstaan man' zijn nu de stemmen die door me heen gaan. "MATTHY BEN JE ER NOG?" Hoor ik robbie zeggen. Ik wil wat terug zeggen maar terwijl ik probeerde op te staan zak ik in elkaar. Ik zak zo door mijn knie. Ik wil me niet aanstellen dus ik sta gwn weer op. Ik zie robbie in de verte aan komen rennen. Ik vraag me zo erg af hoe hij hier is gekomen.

Pov: robbie

Ik heb nog nooit zo'n goeie vriend gehad denk ik. Hij is me gwn echt gaan zoeken. Ik ren zo snel ik kan, want volgens mij is die gevallen. "MATT" Schreeuw ik nog. Hij zegt niks meer. Dat doet me niet heel goed. Ik sta even stil en kijk om me heen. Ik zie in de verte hem staan. nouja, hij staat niet.

Ik ren naar hem toe. Ik ben bij hem. Hij is nog wel bij gelukkig. "Matthy! Ben je oké?" Vraag ik hem snel nadat ik bij hem ben gaan zitten. "Ja ja ik ben oke" zegt hij snel. Ik knik. Ik weet niet of ik het geloof. Ik help hem omhoog. "Lukt het om te lopen?" Vraag ik. Hij knikt. Ik pak zijn fiets en we lopen samen naar huis. Gelukkig weet hij de weg.

"Waarom was je helemaal hier?" Vraagt matthy. Ik kijk hem aan. Ik ga niet eerlijk zijn. Ik ga weer liegen tegen mijn beste vriend. Teminste, ik denk dat het mijn beste vriend is. "Ik was een rondje aan het lopen, maar toen wist ik de weg niet meer" zeg ik hem. Hij knikt. "Hoezo kwam je me zoeken?" Vraag ik. "Ik maakte me zorgen om je" zegt hij. Ik knik. "Lief van je" zeg ik hem. Hij glimlacht naar me. Zo voelt het om een echte vriend te hebben, en het voelt geweldig.

~Als je niet vecht voor wat je lief is, huil dan niet als je verliest~

1455 woorden.