DENEK (Tamamlandı)

2.1

Heyy millet selam. Nasılsınız umarım iyisinizdir.
Yine efsane karışık bir bölüm. Gidişat böyle ilerleyecektir.

Afra bekçi.
2S Bölüm 1 Bölüm - Kendinde tutsak.

"Kızım, kalkmayacak mısın saat kaç oldu." Tahminen yarım saattir başımda beni uyandırmaya çalışan anneme sonunda kayda değer bir tepki verdim. "Geç mi kaldım?" Annem gülümsedi. "Uyanamadığını bilen bir annen varken geç kalmazsın, 40 dakika var kalkta giyin abin bırakacakmış." Dedi ve yataktan kalktı. "Üstelik kahvaltıyada yetiş, biliyorsun babanın çenesini." Ardından kapıyı çekti ve gitti.

Üniversiteyi ailemin evinde okumak yaptığım en mantıklı şey olmuştu, aslına bakılırsa eskiden hep ailemden uzakta bir üniversite hayatı isterdim ancak ben üşengeç ve tembel biriyim, uzun uzun düşününce eve gittiğim zaman beni bekleyen işler ve alacağım sorumluluğu kaldıramayacağımı düşündüm ve yakın bir üniversite seçimi yaptım. Yurtta kalmak seçenek bile değildi, ben bu evin prensesi olarak büyüdüm, her zaman her şeyim kişisel olmuşken odamı biriyle paylaşmak hep kötü bir fikir oldu benim için. En nihayetinde aile evindeyim, ve sanırım bu benim için daha iyi.

Kalkıp günlük rutin işlerimi hallettikten sonra hazırlanmaya koyuldum, telefonuma bakmak bile istemiyordum, eğer bakarsam dünkü o berbat geceyi ve o konuşmaları hatırlatacaktım. Gerçi... "kimi kandırıyorum ki." Şu an aklımda bu varken telefona bakmak bir şeyi değiştirmeyecekti.

Elime telefonumu aldım ve WhatsApp a girdim, şu an alışmış olduğum bir bağımlılığı bırakmış kadar boşlukta hissediyordum, gerçi onun bağımlılıktan az kalır bir yanı yoktu, benim hassas noktam olan ve tüm hayatımı üstüne kurduğum kişiyi kaybetmiştim, buda beni oldukça boşlukta hissettiriyordu, her sabah günaydın mesajı, her akşam iyi geceler mesajı almadan yatıp kalkacaktım, bu en basit örnekti, artık özlediğimde yanına gideceğim, üzüldüğünde gönül rahatlığıyla başımı koyabileceğim bir omuz yoktu. Ağladığımda göz yaşlarımı silen el, güldüğümde bana tüm benliği ile eşlik eden, şımarığımda katlanan, yanlış yaptığımda arkamda koşulsuz duran o kişi artık yoktu.
Sahi oda benim gibi düşünüyor muydu?

Elimde telefonumla yediğim engeli ve atılan son mesajı sindirmeye uğraştım. 'Bitti.' Ne kadarda ağır bir kelime, 4 harften oluşan bu kelimenin altında yatan onca anının bittiğini kabullenmek tabikide zor olacak.
"Afra."
Annemin sesini duyduğumda daldığım derin düşünceleri kenara attım ve hazırlanmaya devam ettim, mutlu görünmeliyim, çünkü bu evin neşe kaynağı benim, eve geldiğimde evdeki bir bireyi öpmeden odama kaçarsam odama gelip 'Bir sorun mu var?' Gibi cümlelere maruz kalmamak adına gülümsedim. Ve aşağı inmeye koyuldum.

"Seni bırakacağım dediğim ana lanet olsun ya, geç kalıyorum geç, neyime o yüzüne o kadar şey sürüyorsun ki, o tipini fondöten kapatamaz bebeğim sürme, bir bokuma yaradığı yok." Hadi bakalım, hayır Allahım bu çocuğu bana sınav diye mi yolladın ya rabbim. "Sen kessene sesini, sen sabah kalkınca yüzünü bile yıkamıyorsundur ki, mikrop!" Abim ağzına ekmeğe sürdüğü reçeli attı ve devam etti. "Çıkarıyorum ıslak mendilimi götüm dahil her yerimi siliyorum tek bezle, israfçı değilim senin gibi, tutumluyum ben kızım." Annemin mutfaktan kahkahasını duyduğum anda bende gülmeye başladım. "Sana bir gerçek söyleyeyim mi abi? O tutum değil senin pislik olman." Abim masadan kalktığı anda annemin yanına kaçtım ve arkasına geçtim. Annem elinde tabaklarla beni korumaya çalışırken abimde elinden almaya çalışıyordu. "Uzak dur benden, mikrop kapacağım senin yüzünden, tiksinç yaratık."
Abim beni kovalamaktan yorulmuş olacakki rahat bırakıp salonda masaya geri geçti.

Ardından bende masaya geçtim, zaten babam oturmuştu masaya. "Günlük dozunuzu aldıysanız hadi oturunda sakince kahvaltı yapalım." Annem son dokunuşları atıp masaya oturunca yemeğe başladık. "Senin gözüne ne oldu?" Annemin bu cümlesinden sonra tüm aile bana döndü, çatalda kalan peyniri tabağa geri bırakıp taklit yapmalıydım, çünkü gece boyu ağladığımı kimsenin bilmemesi lazımdı. "Tezim vardı gece boyu ona uğraştım, biraz uykusuz kalmış olabilirim."
Sonra yüzlerine tek tek baktım, çünkü yemiş olduklarına emin olmalıydım ancak abimin bakışları farklıydı, oda biliyordu benim bir ders için uykumdan olmayacağımı.