DENEK (Tamamlandı)

FİNAL

Heyy aşklarımm!
Evet doğru görüyorsunuz final veriyorum. Oyunun sonuna geldik 😉😉
Hikayeyi daha uzun tutmamam gerektiğini anladım ve aklımdaki bu finalı yaptım.
Çünkü yeni bir kitap yazmaya başlayacağım ve bunun finali olması gerektiğinden uzun sürdüğü için ona başlayamıyorum.

Diğer hikayelerimde görüşmek üzere 🫶🏻
(Final 1 bölümü olacaktır)

Öldür.
Öldür.
Öldür.

Neden? Ne oyunuydu bu? Tekrar bir oyun mu oynanıyordu bana? Üstelik Melisanın ölmüş olması gerekiyordu, yoksa ben bu bedende nasıl hayattaydım ki? Lanet olsun aklım çok karışmıştı!

Hala Melisanın dediklerini düşünüyordum, onu öldürürsem ne olacaktı? kurtulacak mıydım? Peşime adamlar takılmayacak mıydı yani? Ya ailem? Hapise girmek için daha gencim.

Bunları düşünürken güçsüz düşen bedenimi yatağa bıraktım, uyku, dünyanın en güzel kaçış yöntemi...

"Bazen dibe vurmak gerekir, ayaklarının tekrar yere değebilmesi için, bazen kaybetmenin eşiğine gelmek gerekir, elindekinin kıymetini anlamak için. Ve bazen birini öldürmek gerekir, tekrar yaşama dönebilmek için."

"Anne!"

Nefes nefese yataktan kalktım, bu rüyaların sonu gelmeyecekti anlaşılan, derin nefesler eşliğinde kendimi toparlamaya çalışırken annemin son cümleleri aklıma geldi. "Bazen birini öldürmek gerekir, tekrar yaşama dönenilmek için."
Nasıl katil olurdum ben? Nasıl öldürürdüm onu? Ve neden aklımda bu düşünceler var? Burdan kaçma içgüdüm devreye girdiği için mi böyle oluyor?
"Onu öldürmezsen burada tıkılıp kalacaksın, bu evde, bu evrende!"
Abim karşımdaki koltuktan bana bakıyordu. "Abi!" Yataktan kalkıp yanına ulaşmak istedim ancak ona sarılacağım esnada tekrar yatakta ter kan içinde uyandım...

Ares ellerini bana dolamış uyuyorken ben oldukça terlemiştim, akşam olmuştu, etraf karanlıkken Aresi uyandırmaya çalıştım ve Yüzüne mıhlandım bir anda. "Onu öldürmezsen tıkılıp kalacaksın." Neden böyle sanrılar görmeye başlamıştım?
Duygularımı hissetmemeye başladığımı anlıyorum, üzülme iç güdüm yok oluyor, onu öldürmem gerekiyormuş gibi hissediyorum... öldürürsem kurtulacağım gibi.

"Neden bana öyle bakıyorsun?" Uyanık olduğunu anladığımda gözlerimi ondan çektim. "Gitmek istiyorum." Ares oflayarak gözlerini açtı. "Daraldım şu gitmek istemenden, anla artık, benimsin ve buradasın." Sinirle yüzüne bir tokat indirdim. "Sen beni malın mı sandın ha?" Bu kavgayı yapmaktan bıkmış usanmıştım, defalarca aynı konu konuşulmuş defalarca zarar görmüştüm. Ancak dediğimle kalıyordum.

"Kurtul ondan." Arkamdan gelen sesle arkama hızla döndüm, ancak kimse yoktu, tam ensemde hissettiğim o nefesin gerçek olduğuna emindim oysaki...
Arese bunu çaktırmamak adına çok tepki vermedim, ayağa kalkıp ışığı yaktım ve banyoya girdim, bana neler oluyordu?

Yüzüme baktım uzun uzun, çökmüşlüğümü izlemek zevk verdi bana, en nihayetinde buydum işte ben, ne ileri gidebiliyor nede geri gelebiliyordum, bu bedende sıkışıp kalmıştım.

Düşündüm, bir cinayet işlemek ne kadar zor olabilirdi?

Yazar'dan

Genç kız çökmüş haline son kez baktı, derin bir nefes alıp banyonun dolaplarını karıştırmaya başladı, burada bulabilirdi belki cinayet silahını, bulmuştu da, elinde tuttuğu bu küçük metal birinin yıllarını bitirebilirdi, bu yüzden dikkatli bir şekilde tuttu elinde, şimdi bu evden bir ceset çıkacaktı.