Twintig jaar voor dit verhaal plaatsvindt, versloeg een groepje vrienden de koningin der duisternis. Drie van hen sleepten eeuwige roem in de wacht. Twee van hen leefden de afgelopen jaren in grote rijkdom.
Helaas komt er aan al het goeds ooit een e...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De stad Asedel stond bekend om de vele soorten vogels die er dagelijks een bezoekje brachten aan de bomen, schouwen en dakgoten. Het was er niets raars om blauwborstjes in de tuin te zien huppen of een boomleeuwerik te horen fluiten. Op bankjes in het park werden regelmatig gele kwikstaarten gezien, op koetsen liftten de appelvinken mee en in de paleistuinen kon men zelfs flamingo's vinden - al waren die er niet op natuurlijke wijze terechtgekomen.
Wat in Asedel niet vaak voorkwam, waren raven, eksters en kraaien. Om die reden keek Nesta gealarmeerd op van haar bezigheid, toen ze buiten een vogel hoorde krassen. Omdat ze de kraai niet direct zag, besloot ze het lawaai verder te negeren.
Het zeventienjarige meisje richtte zich weer op de appelrolletjes die ze aan het maken was. Ze had de namiddag vrij van school en niets was leuker dan lekkere dessertjes bakken tussen het huiswerk maken door.
Ze wist niet dat op het gras van de achtertuin een zwarte kraai en een al even zwarte kat er samen alles aan deden om haar aandacht te trekken. De kraai kraste zijn longen uit zijn lijf en de kat miauwde erop los. Die laatste probeerde een aantal keer op de vensterbank te springen, maar haar oude gewrichten en gebrek aan coördinatie zorgden ervoor dat ze steeds net miste.
Hoe slim een kraai ook hoorde te zijn, het duurde lang voor de vogel besefte dat hij naar het raam toe kon vliegen om daar in het zicht verder te krassen. Toen het besef eindelijk doorgedrongen was, klonk het alsof hij aan het lachen was om zijn eigen stommiteit. Een kraai zo menselijk als deze kwam je ook buiten Asedel nergens tegen.
In het huis dat Nesta met haar moeder deelde, werd het meisje met de minuut meer gefrustreerd om het lawaai uit de tuin. Met een frons op haar gezicht, haar kaken stevig op elkaar geklemd en haar schouders strak aangespannen, zette ze de appelrolletjes in de oven. Ze draaide de juiste zandloper om en keerde zich vervolgens naar het raam.
Hoewel het lawaai de laatste minuten een constante was geweest, werden haar ogen groot en sprong ze bijna de lucht in toen ze de kraai voor het raam zag zitten. Ze had verwacht dat de vogel in de tuin zou zitten. Dat het dier tot op de vensterbank zou komen, had ze niet voor mogelijk gehouden. De meeste vogels vlogen immers snel weg als ze binnen beweging zagen.
Wat moest ze nu doen? Kon ze de vogel wegjagen zonder het raam te openen? Was het dier ongevaarlijk en kon ze hem daar laten zitten? Nesta had geen ervaring met kraaien. Ze wist niet wat haar volgende stap hoorde te zijn.
Ze wreef met haar vingers over haar klamme handpalmen. Ze besloot een pan uit de kast te pakken en gewapend met het keukengerei het raam te openen. Voor ze de pan richting de kraai had kunnen slaan, vloog het dier de keuken binnen.
Slim, dacht Nesta, nu is het een nog groter probleem.
De kraai flapperde wild met zijn vleugels en bleef krassen. Als het meisje beter zou opletten zou ze kunnen horen dat zijn lawaai veel weghad van menselijke spraak. De klanken waren anders en er kon geen onderscheid gemaakt worden tussen woorden, maar als ze goed zou luisteren zou ze horen dat er intonatie en zelfs weldoordachte pauzes in het gekras te vinden waren.
