Twintig jaar voor dit verhaal plaatsvindt, versloeg een groepje vrienden de koningin der duisternis. Drie van hen sleepten eeuwige roem in de wacht. Twee van hen leefden de afgelopen jaren in grote rijkdom.
Helaas komt er aan al het goeds ooit een e...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Brenn keek niet op toen ze het luikje aan de deur van haar cel hoorde openschuiven. Haar hoofd hing naar beneden en ze hield haar ogen gesloten.
Ze had de fut niet meer om erom te geven dat ze haar weer zouden martelen. Met haar polsen aan de muur gebonden, sliep ze nog slechter dan ze op de vloer had gedaan. Daarnaast had ook haar laatste aanvaring met de schaduwkoningin een enorme hap uit haar energie genomen.
Nesta verwachtte niet dat de deur zomaar zou meegeven, maar dat deed hij wel. De alarmbellen begonnen eindelijk te rinkelen in haar hoofd. Ze had geen tijd meer te verspillen. Ze moest de vrouw losmaken en zien buiten te geraken. Met haast.
De brunette die ze voor zich aan de muur zag hangen, leek in niets op de heks die ze zich had ingebeeld. Ze had geen haakneus en geen scherpe nagels, ze droeg geen donkere kleren en ze was ook nog niet zo oud als Nesta had verwacht. Natuurlijk had haar moeder haar altijd wel verteld dat de heks van haar leeftijd was, maar in Nesta's hoofd was het al snel vervormd naar het stereotype beeld van een oude vrouw die in vergif handelde.
Toen Brenn eindelijk opkeek, werden haar ogen groot. Ze opende haar mond, maar aarzelde eerst, voor ze iets durfde te zeggen. 'Avé- nee. Dat kan niet.'
Ze kneep haar ogen tot spleetjes, in een poging het meisje zo beter te kunnen zien. Ze was te jong en te smal en haar ogen waren te blauw om Avélie te kunnen zijn. Ze vroeg zich af of de vermoeidheid haar deed hallucineren.
Zelfs na achttien jaar zou ze haar ex-vriendin nog uit duizenden herkennen. Ze achtervolgde haar nog steeds in haar nachtmerries, samen met de schaduwkoningin. Ze wist niet wie van de twee ze meer haatte.
'Nesta,' antwoordde de tiener. Er lag argwaan in haar blik, maar die probeerde ze te maskeren met een nerveuze glimlach. 'Ben jij de heks van Asedel?'
Brenns gezicht vertrok, toen ze de negatieve bijklank in haar woorden hoorde. Ze knikte langzaam. 'En jij bent Avélies...?'
'Dochter.'
Het meisje had evengoed een emmer ijskoud water over Brenns hoofd kunnen gieten. Verbluft bleef ze haar aankijken. Ze vroeg zich af of het meisje echt was of een illusie die aangestuurd werd door Liora.
Ze zei niets meer, maar hield Nesta nauwlettend in de gaten. Ze verwachtte ergens een teken te zien dat het meisje gemaakt was van magie, iets zoals een lichte hapering of een onnatuurlijke gloed in haar irissen.
Nesta liep dichter naar de heks toe. Haar hart ging als een gek tekeer. 'Ik ben hier om je te redden.'
Oncomfortabel verlegde Brenn haar gewicht van haar ene voet naar haar andere en verschoof ze haar handen, voor zover dat ging in de boeien. 'Hoe weet ik dat je echt bent?'
Het meisje fronste. 'Echt? Wat zou ik anders zijn?'
'Magie? Een nieuwe manier van Liora om me te breken.'
