Wraak der schaduwen

2 ~ Een bezorgde moeder

Na een lange, vermoeiende dag kwam Avélie thuis van haar werk. Ze was vroeger gestopt dan Nesta had gedacht. Ze wilde niet langer naar het papierwerk staren en ze moest toch nog boodschappen gaan doen.

Ze legde de zware zakken met etenswaren bij de trap en riep naar Nesta dat ze thuis was. Er kwam geen antwoord. Avélie nam aan dat haar dochter te druk bezig was en haar niet gehoord had. Het was dat of ze had vandaag geen zin om met haar moeder te praten. De laatste keer dat ze nog een diep gesprek gevoerd hadden was alweer maanden geleden.

De vroegere heldin zuchtte diep. Ze nam de boodschappen op van de plaats waar ze ze had achtergelaten en liep ermee naar de keuken.

Ze mistte de tijd niet waarin ze achter monsters en schaduwkoninginnen aanzat, maar het was zeker spannender geweest dan de bureaujob die ze nu had. Haar gewrichten waren er misschien niet langer blij mee als ze grote inspanningen leverde, maar ze waren evenmin tevreden als ze de hele dag achter een bureau zat.

Met de zware zakken in haar handen zag Avélie niet direct dat Nesta's spullen nog op de tafel lagen. Ze zag de papieren niet die beschreven waren met een handschrift dat niet dat van haar dochter was. Ze zag de appelrolletjes niet die aangebakken waren - ook al trok ze wel haar neus op toen ze ze rook.

Zodra ze de boodschappen had neergezet, viel haar blik op de aarde die de kat had achtergelaten toen die bij de kader stond. Vervolgens zag ze de verkoolde gebakjes. De vrouw fronste.

'Nesta!' - Geen antwoord.

Ze draaide zich om en keek nu ook naar de spullen op tafel. Langzaam begon ze te lezen wat er op de papieren gekrabbeld was, maar hoe verder ze kwam hoe sneller haar ogen langs het papier gleden.

Brenn is ontvoerd. De heks van Asedel. Beter laten zien. Huis. Volgen.

Dat het door een kraai geschreven was kon Avélie uit de tekst niet afleiden. Ze betwijfelde dat degene die het geschreven had het voor haar had achtergelaten, maar zeker kon ze er niet van zijn. De waarheid kon ze in ieder geval niet achterhalen. Wie zou er immers kunnen bedenken dat een kat en een kraai naar haar op zoek waren om haar om hulp te komen vragen?

'Nesta!' riep ze nog eens.

Opnieuw geen antwoord.

Avélie aarzelde niet meer en stormde naar boven om te kijken of Nesta echt weg was. De vitrine waarin normaal gezien haar zwaard hing te schitteren was leeg.

Ze stopte met lopen. In haar keel vormde zich een brok en enkele tranen stapelden zich op voor haar ogen. Het was al zeventien jaar geleden dat ze dat zwaard nog had opgepakt. Dat het weg was, kon niet veel goeds betekenen.

De heldin had in haar leven veel vijanden gemaakt. Eerst had ze de overgebleven soldaten van de koningin der duisternis opgespoord en eigenhandig in een kerker gegooid. Daarna waren er complottheorieën opgedoken, waar Avélie destijds met veel plezier een stokje voor had gestoken. Tussendoor waren er altijd wel monsters of mensen met slechte bedoelingen geweest die het koninkrijk van Atarah op stelten hadden willen zetten.

Er waren kortom personen genoeg die haar pijn zouden willen doen door haar dochter in de val te lokken.

De schaduwkoningin zelf mocht ook niet vergeten worden, maar Avélie was er zeker van dat die het niet kon zijn. Ze hadden haar vastgezet in de tijd, met haar ziel gebonden aan een boom diep in het bos achter Asedel. Zelfs de sterkste tovenares kon niet ontsnappen aan de vloek die over haar heen was gelegd. Toch niet zonder hulp van buitenaf.

De vroegere heldin aarzelde niet langer en liep de rest van het huis door om te kijken of er nog ergens sporen te vinden waren. Nergens vond ze aanwijzingen van een gevecht. De enige tekens van leven waren de modder op het aanrecht, het gekribbel op papier en op de tafel en Nesta's aangebrande appelrolletjes.

Dat haar dochter bewust op avontuur vertrokken was, was geen gedachte die nog in haar opgekomen was. Nesta was soms nog een hulpeloos kind voor haar moeder. Ze zou niet geprobeerd hebben om tegen te stribbelen. Er lag een pan op het aanrecht. Iemand zou haar daarmee bewusteloos hebben geslagen en haar vervolgens hebben meegenomen.

Hoe langer Avélie erover nadacht hoe meer de paniek het overnam van haar gezond verstand. Ze kon er niet vanuit gaan dat Nesta uit eigen wil was weggegaan. Ze kon het niet op haar geweten hebben dat er iets onomkeerbaars met haar dochter zou gebeuren.

De vrouw had een geheime wapenvoorraad in de kast met het servies. Er zat een dubbele bodem onder de onderste plank, onder de borden die gebruikt werden voor etentjes met hoge piefen. Zelfs haar dochter had er geen weet van - anders had ze eerder daar een wapen uit gepakt, in plaats van haar moeders langzwaard mee te nemen.

Ze nam een paar dolken uit de voorraad en woog ze in haar handen. Ze had ze al lang niet meer gebruikt; dat zou haar accuraatheid zeker beïnvloeden. Gelukkig zou ze het algemene principe van vechten nooit verleren. Jaren en jaren aan trainen en vechten en proberen te overleven hadden daar voor gezorgd.

Naast de dolken nam ze ook nog een enkelhandig zwaard mee. Het was niet zo groot en zwaar als haar langzwaard en ze was het ook niet zo gewend om ermee te vechten, maar het voordeel was dat het makkelijker in de hand lag en ze altijd nog een hand vrij zou hebben om Nesta mee achter haar rug te houden.

Avélie draaide de knop om in haar hoofd. Iets wat ze vroeger vaker had gedaan wanneer ze wist dat ze zich naar een gevaarlijke situatie toebewoog. Verstand op nul, niet overdenken. Ze moest haar dochter zien te vinden. De rest deed er niet meer toe.

Ze had er nog geen idee van hoe hard Nesta haar hulp effectief nodig had.