Twintig jaar voor dit verhaal plaatsvindt, versloeg een groepje vrienden de koningin der duisternis. Drie van hen sleepten eeuwige roem in de wacht. Twee van hen leefden de afgelopen jaren in grote rijkdom.
Helaas komt er aan al het goeds ooit een e...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het huis van de heks van Asedel was een kleine boerderij die afgezonderd lag van de rest van de hoofdstad. Het bevond zich buiten de stadsmuren, aan de oostelijke kant van het bos waaraan ook Asedel grensde.
De kraai, de kat en het meisje waren iets meer dan een uur onderweg. Ulvi vloog voorop en Nía lag op Nesta's schouders, terwijl deze te voet verderging. Dat ze een paard had kunnen huren in de stad, bedacht ze pas toen ze al een kwartier aan het stappen waren.
Ze had geen geld meegebracht en ook haar identiteitsbewijs was ze vergeten. Goed voorbereid was ze dus niet. De enige kleine geruststelling die ze had, was haar moeders zwaard aan haar zij. Het heette Wens, naar de zin die erin gegraveerd stond. Nesta had het ooit geweten, maar ze interesseerde zich al lang niet meer in wat haar moeder vroeger had verwezenlijkt, dus ook niet in de namen die ze aan haar wapens had gegeven.
Zodra het huis van de heks in zicht kwam, begon Ulvi heen en weer te vliegen en enthousiast te krassen. Nía miauwde dat hij rustig moest zijn, maar in zijn opwinding hoorde hij haar niet.
Nesta's hart begon steeds sneller te kloppen, naarmate ze dichter bij de boerderij kwamen. Als de heks - wiens naam ze alweer vergeten was - haar in de val wilde lokken, dan zou ze daar binnenkort achterkomen.
Toen ze eenmaal voor de deur stonden, nam het meisje het gebouw met een dubbel gevoel in zich op. Ze had verwacht dat de heks in een krakend krot zou wonen, met spinnenwebben aan alle kanten en met skeletten in kooien in de voortuin. De rustige hoeve waarbij ze beland was, paste niet in dat plaatje.
In plaats van begroet te worden door skeletten, kon ze kippen horen kakelen. Achteraan stonden twee schapen en een alpaca te grazen en aan de zijkant waren er ook nog een paar geiten te vinden. Er stonden rozenstruiken in bloei en de heks had dahlia's en zonnebloemen geplant die zich aan het klaarmaken waren voor de zomermaanden.
Aan het raam naast de deur stond een houten plaatje met de tekst Opgepast! Zwarte kat en een tekening van Nía erin gegraveerd. De kat leek te glimlachen toen ze het plaatje zag.
Ulvi bleef voor de deur vliegen. Hij wilde dat Nesta binnenging. Zelf kon hij de klink helaas niet draaien. Die was te rond om in zijn bek te passen, toch als hij er vervolgens nog druk op wilde uitoefenen.
Nesta beet nerveus op het slijmvlies van haar wang. Haar klamme hand gleed langs de pommel van haar moeders zwaard.
Nía sprong van haar schouders en liep naar de deur. Steunend op haar achterpoten duwde ze er met haar voorpoot zachtjes tegenaan. Het geduw werd vergezeld door zeurende miauwtjes.
Het meisje verzamelde al haar moed - ook al kon het het wilde kloppen van haar hart niet stoppen - en opende langzaam de deur. Door het eerste spleetje kon ze niet veel zien. Het was donker binnen, op het licht van buiten na. Pas toen de deur volledig open was en ze naar binnen stapte, kon ze de situatie helemaal in zich opnemen.
