Twintig jaar voor dit verhaal plaatsvindt, versloeg een groepje vrienden de koningin der duisternis. Drie van hen sleepten eeuwige roem in de wacht. Twee van hen leefden de afgelopen jaren in grote rijkdom.
Helaas komt er aan al het goeds ooit een e...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Een aantal uren voor Ulvi en Nía bij Avélies huis waren opgedoken, was het tweetal gaan wandelen in het bos achter hun eigen huis. Ze deden het wel vaker, als ze de behoefte hadden om te ontsnappen aan het leven.
Dat Brenn - ook wel bekend als de heks van Asedel - in de tussentijd zou worden aangevallen door schaduwsoldaten, hadden ze niet verwacht.
De heks in kwestie was zelf even overdonderd.
Het schaduwleger van de koningin der duisternis stond erom bekend dat ze - op enkele generaals na - zelf weinig tact hadden, maar dat ze moeiteloos luisterden naar de bevelen van hun koningin. Ieder van hen was ooit een persoon van vlees en bloed geweest die na een uiterst pijnlijke dood weer tot leven was gebracht.
Toen Avélie en haar vrienden de koningin der duisternis verslagen hadden, waren de meeste schaduwsoldaten ook weer gestorven. Degenen die overbleven, werden opgesloten in een grote gevangenis aan de andere kant van het koninkrijk.
Het viel dan ook te begrijpen dat Brenn niet verwachtte dat zeker twintig van deze schaduwwezens bij haar zouden inbreken. Haar huis was beschermd met iedere beschermspreuk die ze kende, maar deze spreuken hielden helaas enkel ongewenste levenden tegen. Ze had haar huis wel proberen te beschermen tegen de ondode soldaten, maar ze had nooit kunnen uittesten of de spreuken werkten. Pas toen het te laat was, werd duidelijk dat dit niet het geval was.
Als Ulvi thuis was, diende ook hij als een goed alarmsysteem. Helaas hadden de soldaten lang genoeg gewacht tot de kraai, samen met Nía, het bos was ingegaan.
Brenn kon voor even haar mannetje staan. Ze had haar magie al twintig jaar niet meer gebruikt om mee te vechten, maar ze was altijd een krachtige heks geweest.
Ze haalde met haar magie vijf schaduwsoldaten neer. Eentje ketende ze met planten aan de vloer, eentje verdronk ze met de lucht uit zijn longen, twee trok ze de lucht in en liet ze met een harde klap weer op de grond vallen en de laatste gooide ze met een stevige windstoot tegen de muur aan. Er bleven helaas nog vijftien soldaten over, vijftien personen van vlees en schaduwen, die zich in steeds kleiner wordende cirkeltjes om haar heen bevonden.
Het duurde niet lang voor de cirkel zo klein was geworden dat de heks zich niet langer met alle soldaten tegelijk kon bezighouden. Eén van de schaduwwezens die zich achter haar bevond kon ze niet op tijd wegduwen of ontwijken. Hij hief zijn zwaard en raakte haar met de pommel hard op haar slaap.
Dat ze hun zwaarden niet gebruikt hadden om haar aan te vallen, had Brenn niet opgemerkt.
De soldaten droegen de bewusteloze vrouw naar buiten, waar ze haar op één van hun paarden vastbonden en een zak over haar hoofd trokken.
De eerste helft van de rit verliep zonder problemen. Brenn lag over het zadel van de generaal, met haar handen achter haar rug gebonden, en gaf geen teken van leven. Ze bleef zo stil liggen dat het schaduwwezen, bij wie ze op het paard lag, af en toe moest controleren of ze nog een hartslag had.
