Twintig jaar voor dit verhaal plaatsvindt, versloeg een groepje vrienden de koningin der duisternis. Drie van hen sleepten eeuwige roem in de wacht. Twee van hen leefden de afgelopen jaren in grote rijkdom.
Helaas komt er aan al het goeds ooit een e...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Mattías bekeek de boerderij van de heks van Asedel met een frons. Hij vond nergens doodskisten of een luik naar de kelder waarin ze kinderen verstopte. De kleurrijke bloemen in haar voortuin kwamen niet overeen met de doodse sfeer die hij verwacht had.
'Het ziet er... knus uit.'
Nesta grijnsde. 'Niet wat je verwacht had?'
Hij schudde langzaam met zijn hoofd. 'Ik had meer... skeletten verwacht.'
'Ik ook. Toch iets waarover we het eens zijn.'
Het meisje gunde hem verder geen blik en liep naar de voordeur.
Als de gordijnen open waren, zou ze door het raam kunnen zien dat ze binnen niet zou vinden wat ze zocht. Helaas was dit niet het geval en had ze nog hoop, tot ze de deur opentrok.
Ulvi vloog als eerste naar binnen. Toen hij de vloer leeg terugvond, kraste hij gealarmeerd en begon hij wild in het rond te vliegen.
De kraai vloog van het keukeneiland naar Brenns bed naar de vensterbank bij de fauteuil. Hij zocht naar sporen van de schaduwsoldaten, maar die vond hij niet.
Met de pen nog in zijn poot, landde hij op het aanrecht, waar Nía hem hielp zoeken naar een blok papier.
Toen Nesta de situatie eindelijk in het oog kreeg, viel haar mond open. Ze was er zeker van dat ze de soldaten hier gisteren had gezien. Ze had met één van hen gevochten. Haar moeder had haar geholpen. Dat kon ze zich toch niet ingebeeld hebben? Ze keek naar de kat en de kraai, op zoek naar bevestiging. De dieren waren te druk bezig met hun zoektocht naar papier.
'Het is nog niet te laat om toe te geven dat ik gelijk heb.' Met een arrogante grijns keek Mattías haar kant op.
Ze draaide zich op haar hakken om. Met haar vinger prikte ze tegen zijn borstkas. 'Ze lagen hier echt. Ik ben niet aan het liegen!'
De jongen stak zijn handen in de lucht. 'Al goed, al goed. Ik zal er nog even in meegaan.'
Ze rolde met haar ogen. 'Arrogante boterham,' mompelde ze.
Hij trok zijn wenkbrauwen op. Steeds beter begon hij te beseffen dat zijn vader hem voor deze missie had gekozen om hem te testen. Hoe hij de test moest doorstaan, moest hij nog zien uit te vogelen.
Nesta liep naar een wortel van een boom toe, die door de vloer getrokken was. De vorige dag had er een soldaat onder gelegen, met een been en een arm in een rare hoek en zijn hoofd geklemd onder het uiteinde. Ook de meubels lagen nog omver en het boek van de heks lag nog steeds gebroken in de fauteuil. Op een bijzettafel vond ze een koude kop thee, die ze eerder niet had gezien.
Ze kon er met haar hoofd niet bij dat de soldaten verdwenen waren. Gefrustreerd schopte ze tegen de boomwortel. Ze hinkte meteen naar achter en schudde met haar zere voet.
Mattías bekeek haar met een frons. Zijn blik ging echter snel weer uit naar zijn omgeving. Hoe langer hij zich in het huis van de heks bevond, hoe meer hij het gevoel kreeg dat hij er niet hoorde te zijn.
