Twintig jaar voor dit verhaal plaatsvindt, versloeg een groepje vrienden de koningin der duisternis. Drie van hen sleepten eeuwige roem in de wacht. Twee van hen leefden de afgelopen jaren in grote rijkdom.
Helaas komt er aan al het goeds ooit een e...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Een heel eind van Asedel vandaan, werd Brenn de troonzaal van de schaduwkoningin binnengesleurd. Ze zou ook vrijwillig meegekomen zijn, maar de schaduwsoldaten hadden haar die keuze niet gegeven.
Hardhandig werd ze op de grond gegooid, vlak voor de trappen naar de troon. Ze kwam op haar handen en knieën terecht. Haar pols kraakte, maar hij brak niet. Ze nam een tel om haar moed bij elkaar te rapen, en keek vervolgens met niets dan vechtlust op naar de koningin der duisternis.
Liora zat op haar beenwitte troon. Haar hoofd rustte tegen een schedel in de rugleuning. Op haar zwarte haren rustte een kroon van zilveren doorns en in haar hand hield ze een beker met een vloeistof die veel weg had van wijn, maar even goed bloed zou kunnen zijn. De waarheid lag ergens in het midden. Toen ze ervan dronk mengde de roodbruine kleur zich met haar zwarte lippenstift.
Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze naar haar wachters. Ze stapten meteen achteruit en weg van de heks.
'Brenn, lieverd,' kirde ze, 'ik heb gehoord dat je niet zo braaf bent geweest.'
Als automatisch trok er een rilling door Brenns rug bij het horen van haar stem. Ze had al haar wilskracht nodig om haar aan te blijven kijken. Ondanks haar angst, kon ze de woede niet uit haar blik houden. 'Ik weet niet waarover je het hebt.'
Liora grijnsde haar scherpe tanden bloot. 'Amper eten, je magie niet gebruiken om jezelf te genezen, niet eens proberen te ontsnappen... Ik ben teleurgesteld in je, Brennie, en weet je wat dat betekent?'
De heks klemde haar kaken op elkaar. De zeurende pijn in haar wang negeerde ze. In plaats van antwoord te geven op de vraag, krabbelde ze recht. Het grote hoogteverschil tussen de vrouwen bleef, maar ze voelde zich toch iets zelfzekerder wanneer ze op haar benen kon staan.
De koningin der duisternis keek afwachtend toe. Loom deed ze haar bloedwijn rondkolken in haar beker. 'Geen antwoord?'
Brenn bleef haar zwijgend aankijken. Ze betwijfelde niet dat Liora nog wel honderd manieren kon bedenken om haar pijn te doen. Haar handen trilden uit angst voor wat nog komen zou. De angst was echter niet groot genoeg om haar vechtlust weg te halen. Ze zou niet buigen voor de schaduwkoningin. Niet die dag en niet de volgende.
De vrouw maakte een gebaar naar één van haar schaduwsoldaten. Met een ongeruste blik keek Brenn toe hoe de soldaat zich naar een zijdeur begaf en deze opentrok.
De dokter, die een paar uur geleden nog naar haar wonden was komen kijken, werd door een andere soldaat naar binnen geleid. Ze was niet geboeid, maar dat wilde niets zeggen. De heks was zelf immers ook niet vastgebonden.
De blondine boog voor haar koningin. Ze wist niet waarom ze naar de troonzaal was gehaald, maar ze had een vermoeden dat ze er niet heelhuids meer buiten zou komen. Als haar koningin specifiek naar haar vroeg, kon dat weinig goeds betekenen. Ze had haar handen gebald en hield haar kin geheven, maar in haar ogen was de angst duidelijk zichtbaar.
