Twintig jaar voor dit verhaal plaatsvindt, versloeg een groepje vrienden de koningin der duisternis. Drie van hen sleepten eeuwige roem in de wacht. Twee van hen leefden de afgelopen jaren in grote rijkdom.
Helaas komt er aan al het goeds ooit een e...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Opgesloten in de kleine cel, vervloekte Brenn het feit dat ze haar magie de laatste jaren niet meer scherp had gehouden. Hoewel ze niet zonder haar krachten kon leven, hadden ze er ook voor gezorgd dat Asedel haar had uitgespuwd als een afgeknabbeld zoethoutstokje. Toen ze haar magie niet langer nodig had om te overleven, had ze het nut van trainen niet meer ingezien.
De tijd dat ze sterk genoeg was om de koningin der duisternis te overmeesteren, lag ver in het verleden.
Ze gebruikte haar magie nog wel voor dagdagelijkse dingen. Klusjes die ze vervelend vond, liet ze vaak over aan haar magie.
Daarnaast hielp ze ook weleens een bewoner uit Asedel, die zich naar haar toe had gewaagd met een vreemd verzoek. Zo had ze eens een marionet tot "leven" gebracht voor een poppenspeler. Voor een kapper had ze een schaar betoverd, zodat die nooit bot zou worden.
Het was haar de laatste jaren opgevallen dat er steeds minder en minder vaak mensen bij haar aanklopten. De bewoners van Asedel en omstreken waren haar vergeten of de waarheid was zo ver voor hen verdraaid dat ze bang voor haar waren in plaats van haar hulp te zoeken - dat zou ze Avélie nooit vergeven.
Actief bezig zijn met haar magie, zoals ze in haar twintiger jaren had gedaan, was iets waar ze zelden nog tijd aan besteedde. Ze miste het soms, de actie en de spanning, het doel, maar al bij al zat ze tegenwoordig liever met een boek en een kop thee in haar versleten fauteuil.
Haar eerste nacht in de kerker sliep ze amper.
Ze had haar kussen zachter kunnen maken met haar magie. Ze had zelfs een volwaardige matras kunnen maken van het stro, maar ze had besloten dat haar eigen comfort het verspillen van haar krachten niet waard was.
Naast de barre omstandigheden waarin ze zich bevond, was de wond op haar wang niet gestopt met bloeden en prikken. Ook de blaren op haar polsen waren steeds pijnlijker geworden. Ze was bang dat de wond geïnfecteerd zou raken als ze er niet voorzichtig mee was, maar er lag ook niet meteen iets in de cel om het mee te ontsmetten. Ook hiervoor kon ze haar krachten gebruiken, maar ook hiermee besloot ze te wachten. Helen kostte veel energie, zeker als ze de wond zelf niet kon zien.
Het probleem loste zichzelf op in de ochtend.
De zware stalen deur ging krakend open. Brenns hart begon meteen sneller te kloppen. Ze stond snel op haar voeten toen er iemand binnenkwam. Het was een blondine met een hoge paardenstaart en een rond brilletje op het puntje van haar neus.
Niet de schaduwkoningin, dacht de heks opgelucht. Toch bleef ze met al haar spieren aangespannen staan.
De vrouw had geen lichaamsdelen gemaakt uit schaduwen, dus ze kon geen schaduwsoldaat zijn, maar helemaal levend was ze ook niet. Haar aders pulseerden zwart onder haar huid en wat het wit van haar ogen hoorde te zijn, had een eerder grijze kleur.
Ze had een gesloten kist in haar handen. Erbovenop lag een schotel met eten. Zodra de geur daarvan Brenns neus bereikte, liep het water haar in de mond. Haar maag rammelde.
