Twintig jaar voor dit verhaal plaatsvindt, versloeg een groepje vrienden de koningin der duisternis. Drie van hen sleepten eeuwige roem in de wacht. Twee van hen leefden de afgelopen jaren in grote rijkdom.
Helaas komt er aan al het goeds ooit een e...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het ondoordringbare bos deed zijn naam eer aan, door exact te zijn wat het beloofde, ondoordringbaar.
Nesta en Mattías waren de eerste dag amper vooruit gekomen. Iedere twee meter kwamen ze weer op een punt terecht waar ze niet meer rechtdoor konden. Als het niet de bomen waren, waarvan de takken op ingewikkelde wijze verstrengeld waren, dan waren het wel de struiken die metershoog en met doornige bladeren in de weg stonden.
Het hielp dat ze Ulvi en Nía bij zich hadden. De eerste kon makkelijk boven hen door vliegen, om te kijken of ze nog wel de goede richting uit gingen. De laatste kon met haar kleine gestalte dan weer simpel langs moeilijkere stukken door, om te kijken of ze ergens een makkelijkere weg kon vinden.
Bij de eerste plaats met wat ruimte besloten ze hun spullen neer te zetten en een kleine kampplaats op te stellen.
'Wat voor dieren zouden er in dit bos zitten?' vroeg Nesta.
Mattías haalde zijn schouders op. 'Beren, wolven, vampiers.'
'Vampiers? Die bestaan niet.'
'Dus daar geloof je niet in?'
'Er is een verschil tussen schaduwsoldaten en vampiers.' Nesta zette haar handen geïrriteerd in haar zij. 'Zelfs als de schaduwsoldaten nu niet meer zouden bestaan, waren ze er vroeger wel.'
Hij knikte. 'Daar heb je gelijk in.' Zijn vader had hem de verhalen verteld over de koningin der duisternis. De man had haar nooit met eigen ogen gezien, maar hij had wel tegenover haar leger gestaan op het slagveld tijdens de oorlog.
Nesta opende haar mond om hem van een antwoord te dienen. Terwijl ze iets probeerde te bedenken, besefte ze dat hij het met haar eens was geweest. Ze sloot haar mond weer en focuste zich met een frons op het uitrollen van haar deken.
Het was bijna zomer. Het was warm genoeg om zonder problemen buiten te kunnen slapen. Of het haar effectief zou lukken, betwijfelde ze, maar dat hoorde bij het avontuur. Ze kon niet bewijzen dat ze minstens even veel waard was als haar moeder, als ze niet eens een nacht in de buitenlucht kon overleven.
'Ik zal de eerste wacht wel op me nemen,' zei Mattías.
De jongen durfde te wedden dat Nesta niet eens wist hoe ze de wacht moest houden. Ze zag eruit als iemand die altijd alles had gekregen wat ze wilde en nooit een dag van haar leven bang had moeten zijn om bestolen te worden. Dat was ze ook. Met een moeder als Avélie was ze nooit iets te kort gekomen, behalve dan een goede relatie tussen haar ouders.
Ze zag haar vader net zo graag als haar moeder, daar zou ze nooit over klagen, maar ze vond het na al die jaren nog steeds jammer dat ze nooit echt bij zowel haar moeder als haar vader had gewoond. Ze miste hem in huis. Ze miste hem in haar leven.
'Goed, dank je wel,' zei Nesta met opgeheven kin.
Mattías rolde met zijn ogen om het verwende gebaar. 'Geen probleem. Ik ben bang dat ik anders vermoord wordt in mijn slaap.'
