Twintig jaar voor dit verhaal plaatsvindt, versloeg een groepje vrienden de koningin der duisternis. Drie van hen sleepten eeuwige roem in de wacht. Twee van hen leefden de afgelopen jaren in grote rijkdom.
Helaas komt er aan al het goeds ooit een e...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De avonturiersgilde van Asedel leek aan de buitenkant een veel kleiner gebouw dan het aan de binnenkant eigenlijk was. Het loket vooraan, naast de voordeur, bevond zich in een kleine voorgevel. Door de rijhuizen die er aan beide kanten langs gebouwd waren, konden voorbijgangers niet zien dat er achter de huizen nog een groot gebouw stond dat verbonden was met de smalle voorgevel.
Er stond maar één persoon voor Nesta in de rij. Het was een man die hulp nodig had omdat zijn vrouw vermist was. De stevig gebouwde man achter de balie vroeg hem eerst of zijn vrouw niet met een ander vertrokken was. Toen hij zei dat dat onwaarschijnlijk was, werd hem gevraagd om naar binnen te gaan en plaats te nemen in de wachtzaal.
Nesta stapte naar voren. Ze had meermaals geprobeerd een goede openingszin te bedenken, maar nu het zover was, wist ze nog steeds niet wat te zeggen.
'Hallo, ik wil...' Een heks gaan redden? Schaduwsoldaten verslaan? De man achter het loket zou haar voor gek verklaren als hij dat zou horen.
Nesta keek naar zijn ruige baard en zijn gespierde armen. Ze slikte.
Hij trok een wenkbrauw naar haar op. 'Waarmee kunnen we je helpen, meis?'
Als je het hem vroeg, zag ze eruit als een rijkeluisdochter die het te hoog in haar bol had gekregen. Dat was ze ook, maar daar kon gerust aan toegevoegd worden dat ze de rijkeluisdochter van de grootste heldin van het koninkrijk was.
Wat de kraai en de kat aan haar zijde deden, wist hij niet, maar hij hoopte dat het niets met magie te maken had. Dat zou naar zijn mening niets dan problemen opleveren.
Als Nesta's schouderspieren niet al beenhard waren geweest van het gevecht met de schaduwsoldaat, dan had ze ze nog harder aangespannen.
'Ik heb iemand nodig die me kan helpen om schaduwsoldaten te verslaan.'
De man keek haar eerst met een strak gezicht aan. Vervolgens begon hij luid te lachen. Hij legde zijn handen op zijn buik en raakte bijna zijn werkblad met zijn neus, terwijl hij het uitproestte.
'Schaduwsoldaten?' Hij keek over zijn schouder. 'Tijl, dit moe je horen! Er staat 'ier een meis die schaduwsoldaten wil verslaan.'
Nesta's wangen en nek werden rood. Ze masseerde haar pijnlijke schouder wat en beet op de binnenkant van haar wang.
Toen de man niet stopte met lachen, schraapte ze haar keel.
De man veegde tranen weg bij zijn ogen en probeerde te kalmeren, maar er bleef een glimlach om zijn lippen spelen. Pas toen Nesta een groot deel van haar munten uitschudde op de balie, keek hij haar weer met ernst aan.
''K denk nog steeds da je twintig jaar te laat bent, maar als je zo graag de held wil uithangen, ga 'k je nie tegenhouden.' De man begon de munten te tellen. 'Maar euh... je moe je voorschot nie terug verwachten als je geen soldaten kan vinden.'
