Twintig jaar voor dit verhaal plaatsvindt, versloeg een groepje vrienden de koningin der duisternis. Drie van hen sleepten eeuwige roem in de wacht. Twee van hen leefden de afgelopen jaren in grote rijkdom.
Helaas komt er aan al het goeds ooit een e...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Opgesloten in haar cel, kon Avélie niet veel doen behalve nadenken over alles wat er te gebeuren stond. Ze wist niet waar Nesta was. Ze wist niet waar Brenn was. Ze wist niet eens hoeveel tijd er al gepasseerd was.
Ze trok haar knieën tegen haar borstkas aan en sloeg haar armen om haar benen heen. De schaduwsoldaten hadden geen moeite gedaan om haar vast te ketenen. Ze kon toch geen kant op.
Voor de soldaten haar naar de troonzaal hadden gebracht, hadden ze Liora haar zwaard en haar kruiden gegeven. Hoewel de schaduwkoningin niet exact kon weten met wat voor conditie Avélie te maken had, kon ze op basis van de mengeling wel een gerichte gok wagen. Ze was immers jaren dokter geweest, voor ze besloot dat wereldverovering een spannender levensdoel was.
Avélie had er geen idee van wat er met haar medicijnen was gebeurd. Dat ze ze niet meer bij zich had, deed een nieuwe golf van paniek over haar heen spoelen. Ze had ze nodig. Dringend.
Langzaamaan werd haar zicht wazig. Binnen de kortste keren draaide de hele kamer voor haar ogen. Toen ze haar hand naar haar hoofd bewoog, dacht ze dat ze haar vingers drie keer zag. Ze had even goed op een schommelende boot kunnen zitten, in plaats van op een droge, koude vloer.
Enige tijd later proefde ze gal in haar mond. Wanneer ze het wilde wegslikken, voelde haar mond kurkdroog. Haar tong schraapte tegen haar verhemelte.
Ze sloot haar ogen. Het zou alleen maar erger worden als ze niet snel haar medicijnen kreeg. Voor even dacht ze dat het misschien beter was zo. Als ze stierf omdat ze een aanval had, dan kon ze Liora het genoegen ontnemen. Het zou echter ook betekenen dat ze Nesta zou moeten achterlaten en dat wilde ze niet.
Een rilling trok door haar rug. Niet veel later begon haar hele lichaam onophoudelijk te trillen. Ze wist niet welke organen er allemaal begonnen te falen, maar er voelde iets niet juist.
Ze dacht aan Brenn. Die had ook trillend op de koude vloer gezeten, aan de troon geketend alsof ze een ongehoorzame hond was. Ze vroeg zich af aan hoeveel marteling de koningin der duisternis haar al had onderworpen.
Brenn wilde het zelf misschien niet toegeven, maar Avélie vond dat ze er gebroken uit had gezien. Bleek en trillend en... droevig, maar nog steeds met vlammen in haar ogen. Zo had ze haar altijd gekend. Nooit toegeven, altijd blijven doorgaan. Avélie durfde er vroeger wel eens van uitgaan dat dat ooit Brenns dood zou betekenen en kijk waar ze nu waren.
De deur ging open en weer dicht. Avélie legde haar handen op haar oren bij het scherpe geluid. Er werd gevloekt, vervolgens gestruikeld en gevallen, meer gevloekt.
De voormalige heldin probeerde haar ogen open te houden en haar zicht scherp te krijgen, maar ze slaagde er niet helemaal in. De persoon voor haar had donkerbruin haar, zoveel kon ze afleiden. Bruine ogen. Sproeten. Brenn.
'Brenn,' zei ze.
'Eet.'
Avélie opende haar mond en Brenn duwde de kruiden in haar mond. Normaal maakte de vrouw thee van haar medicijnen, maar dat was nu geen optie. Het smaakte bitter wanneer ze erop kauwde. Ze kokhalsde.
