Part-20

1.6K 25 3
                                    

Uni🏡

"ထူးမြတ်တံခွန်! ထတော့။"

ဆက်ကြိုးကသာနှိုးနေတာ အိပ်နေသူက
လှုပ်ပင်မလာ။

"ထတော့ ထူးမြတ်တံခွန်! ဖေဖေခေါ်နေပြီလို့"

စိတ်မရှည်တဲ့အဆုံးလက်နဲ့ပုတ်ကာနှိုးလိုက်လျှင်

"အာ့!"

လက်ကနေဆွဲချကာ ခန္ဓာကိုယ်ကိုတစ်ပတ်လည်ပြီးသူ့ရင်ခွင်အောက်အပို့ခံလိုက်ရသည်မို့ လန့်ဖြန့်သွားရသည်။အုပ်မိုးထားသူ
ကတော့ ဆက်ကြိုးလန့်ဖြန့်ကာ ပြူးကြောင်"လေးဖြစ်နေသည်ကိုကျေနပ်စွာ ကြည့်လို့နေ၏။

"ဘာလုပ်တာလဲ! ဖယ်"

"မဖယ်ဘူး"

"ဘာ!"

"တစ်ခါလောက်လေးပဲဖြစ်" ထူးမြတ်တံခွန်ဆိုတာကြီးမခေါ်ပါနဲ့လား။"

"အဲ့ဒါမင်းနမည်ပဲလေ"

"ကျစ်! အဲ့ဒါ​တော့သိတာပေါ့။နမည်အပြည့်အစုံကြီးမဟုတ်ပဲ သူများတွေလို တံခွန်လို့နူးနူးညံ့ညံ့လေးခေါ်ကြည့်ပါလား"

ပြောရင်းနဲ့ တံခွန်လက်မကဆက်ကြိုး နှုတ်ခမ်းတွေထက်ခပ်ဖွဖွပြေးလွှားလို့နေသေးသည်။

"မရဘူး နာမည်မပြည့်အစုံခေါ်တာ နှုတ်ကြိုးနေပြီ"

"နာမည်မခေါ်ချင်ရင်လည်း မောင်လို့ခေါ်"

"ဘာ! ဟင့်အင်း မခေါ်နိုင်ဘူး"

ယောက်ျားချင်း မောင်လို့ခေါ်ရမှာ နှုတ်ကမအဝံ့ရဲပါ။ခေါ်ရမှာရှက်သည်။မနဲ့မောင်ဇာတ်လမ်းတွေထဲကလိုခေါ်ရအောင်လည်း
ကိုယ်က မမကြီးတစ်ယောက်မဟုတ်သလို။
သူကလည်းကိုယ့်ထက်ငယ်တာတစ်ခုကလွဲရင် အကုန်လုံးက ကျား"ယား"။

"ခေါ်မှာလား မခေါ်ဘူးလား"

မေးလာသည့်လေသံက တည်တင်းနေပြီး
စိတ်မရှည်သလိုပင်။

"မခေါ်နိုင်ဘူး"

"သေချာလား ခင်များ"

ထိုလေသံမျိုးနှင့်တော့ ဆက်ဆက်ကြိုးကို
လုံးဝအမိန့်ပေးပြီး လာကြောလို့မရစေရ။

"သေချာတယ်"

ရွှတ်!

"မင်း"

သိုဝှက်၍သိမ်းဆည်းသောWhere stories live. Discover now