විකාර !! මගේ දින පොත පුරාම කැතම කැත අකුරු වලින් ලියවිලා තිබුනේ විකාර . කවුරුම හරි වැරදිලාවත් කියෙව්වොත් , වෙන්න තියෙන්නෙ එකම එක දෙයයි , හිනා වෙයි !! මන් ලියලා තියෙන මහ මෝඩ , බොලද දේවල් වලට මට හිනාවෙයි .
ඒත්!! ඒ තමයි මට ඇත්තටම දැනුන හැගීම් . ඒ මුලු පොත පුරම කැත අකුරින් චේද ගනන් ලියවිලා තිබුනේ මට දැනුන විදිහ .
ඒ තමයි මට comfortable එකම තැන .
මට දැනෙන්නෙ හිස් බවක් . මං කිසිම හීනයක් නැති , අනාගතේ ගැන කිසිම අදහසක් නැති හිස් කම විතරක් පිරිච්ච මනුස්සයෙක් විදිහට මට හැම තිස්සෙම දැනුනා .
මන් හිටියේ අන්ධකාරෙක ගිලිලා . මගේම වුවමනාවෙන්ද නැත්තන් ඒක ඉබේටම වෙච්ච දෙයක් ද දන්නෙ නෑ හැබැයි මන් උන්නෙ ඕනාවටත් වඩා අන්ධකාරෙක ගිලිලා .
මන් දැනගෙන හිටියා මට දැනුනා සහ දැනෙනවා මන් ඕනාවටත් වඩා ඒ අන්ධකාරෙ ගිලිලා කියලා , ඒ අන්ධකාරෙට මාව වෙලා ගන්න ඉඩ දීලයි කියලා.
මන් හරි නිශ්ශබ්ද මනුස්සයෙක් . දවසකට වචන අතලොස්සක් කතා කරලා පුලුවන් තරන් නිහඩව හිටපු.. නෑ ඉන්න මනුස්සයෙක් ..ඒකට හේතු දෙකක් තිබුනා .
එක ..මන් හරි කම්මැලියෙක් ..මට කතා කරන්න හරි කම්මැලි
දෙක ..මට මිනිස්සු එක්ක කතා ක්‍රන්න දේවල් තිබුනේ නෑ .. හිස්කමෙන් පිරිරා උන්න මන් ගාව අනිත් මිනිස්සු වගේ අතොරක් නැතිව කියවන්න දේවල් තිබුනේ නෑ .
අගුල් වැටුන කටක් ඔව් මට තිබුනෙ අගුල් වැටුන කටක් !! සමහර වෙලාවට මට ඒ නිසාම වටපිටාවෙ කොච්චර සද්ද බද්ද තිබ්බත් ගොඩාක් ලොකු දරාගන්න බැරි විදිහෙ නිහඩතාවයක් දැනුනා ..ඒක මගෙ කන් දෙක් බීරි කරලා දාන නිහඩ තාවයක් . ඒ නිහඩ බවත් එක්ක ආයෙ ආයෙම් මට මන් මහ හිස් මනුසායෙක් කියන එක දැනුනා .
ඒ හිස්බව , දරා ගන්න බැරි නිහඩ බව වගේම තව දෙයක් තිබුනා . මගේ බැල්ම ..මගෙ ඇස් .. මන් දෙයක් දිහා බලනකොට මට ඒ බැල්ම්‍ර් කිසි ජීවයක් දැනුනෙ නෑ . මට දැනුනේ මගේ ඇස් වේලිලා වගේ ..
ඝන අන්ධකාරය , ඒ නිහඩ බව , දරා ගන්න බැරි කන් බීරි කරවන නිහඩ බව , වියළි බැල්ම
මේ හැමදේම අස්සෙ මට මං ජීවත් වෙනවයි කියන හැගීම මට දැනුනේ නෑ .
රාක්කයක් පුරවලා පොත් කාමරේ කොනක ගොඩ ගහලා තියෙනකොට මට ඒ එකක් වත් කියවන්න හිතුනේ නෑ . මොකද 8 වසරෙදි 9 වසරෙදි පොතක් කියවනකොට ඒ ඇතුලේ ජීවත් වෙනවා වගේ දැනුන හැගීම මට දැන් පොතක් කියවනකොට දැනෙන්නෙ නැති නිසා .
මන් ජනේලෙන් එලියේ බැලුවා . ඈත තියෙන පොල් ගහක අතු ලාවට වගේ වැනෙනවා පෙනුනට , ජනේලෙ අයිනෙම තිබුන අලිගැටපේර ගහේ කොලයක් ආසාවකට වත් හෙලවුනේ නෑ . හුලග නතර වෙලා ස්භාවධර්මය පවා මට දැනෙන්නෙ නෑ . කොලපාටට නිල්පාටට පෙනුනට මට දැනෙන්නෙ මහා ඉඩෝරයක අතරමං වුණ හැගීමක් .
හුස්ම ගත්තත් ඒ හුස්ම මගෙ පපුවට , පෙනහලු වලට දැනෙන්නෙ නෑ .
අයේ ආයෙම එකම දේ .. මට මන් ජීවත් වෙනවා කියලා දැනෙන්නෙ නෑ .
ජීවත් වෙනවා කියලා මට දැනෙන්න මං මොනාද කරන්න ඕනේ ..
සමහර වෙලාවට මට හිතෙනවා අඩුම තරමෙ මට ලොකු තුවාලයක් තිබුනොත් , ඒකෙන් දැනෙන වේදනාවටවත් මට දැනෙයි කියලා මන් ජීවත් වෙනවා කියලා .
ඒත් මම කැලැළ් වලට කැමති නෑනේ .. ඉතින් තුවාලයක් උනොත් කැළලක් අනිවාර්යයෙන් ම හිටිනවනෙ ..
ඒත් අපිට උත්සහා කරන්න බැරි කමක් නෑනේ ..
එක්කො මම ජීවත් වෙනවා කියලා මට දැනෙන්න ක්‍රමයක් හොයා ගන්න ඕනේ ..නැත්තන් නොදැනෙන ජීවිතේ අතාරින්න ඕනේ ..
YOU ARE READING
ELORA
Non-Fictionමගදි වෙදදුරන් මුණ නොගැසුණු ගමනකදි තවත් පලුදු වුණ හදවතක් මට තිබේ ... . . . . "ප්‍රශ්නේ කියන්නෙ මේ පාර අපිට king ලා දෙන්නෙක්ම ඉන්න එක නේ ." "නෑ ප්‍රශ්නේ තමයි මේ පාර king ලා දෙන්නෙක්ට එක qeen කෙනෙක් ඉන්න එක ."
