මම අයාසයෙන් රදවගෙන හිටපු හිනාව නවත්තලා දැම්මා .
අපේක්ෂා භංගත්වය නැත්තන්බලාපොරොත්තු කඩ වීම හරි අපූරුවට කණ්නාඩියේ ප්‍රතිභිම්බයෙ සටහන් වෙලා තියෙනකොට මන් ඒ දිහා බලාගෙන උන්නා .
අසරණකමක් .. මගේ මූණෙන් අසරණ කමේ බලාපොරොත්තු කඩවීමේ රේකා ඕනාවටත් වඩා හොදට කැපිලා පෙනුනා . මගේ ලා වට කහ ගැහුන ඇස් උඹ හරි පව් බන් කියනවා මන් බලාගෙන උන්නා . ඇත්ත ඇස් වලට පුලුවන් කතා කරන්න .
අල්ලෙ රේඛා වගේම මූණෙත් රේඛා තිබුණා . හැබැයි මිනිස්සුන්ට හැමදාමත් මූණේ රේඛා මගඇරුනා . අල්ලේ රේඛා බලලා අනාගතේ අහගත්තට මිනිස්සුන්ට මූණේ රේඛාවලින් කියවෙන වර්තමානේ සහමුලින්ම අමතක වෙලා ගියා . මගාඇරිලා ගියා . හැමෝටම ඕනේ උනේ අනාගතෙ කොයි වගේ වෙයිද කියලා දැන ගන්න මිසක් උන් හැමෝටම , හැමෝටමත් නෙවෙයි ගොඩක් දෙනෙක්ට මේ මොහොත මගඇරිලා ගියා . උන්ට අමතක උනා ඒ නොදන්න දවසෙත් උදා වුණාට පස්සෙ තියෙන්නෙ මේ මොහොතමයි කියලා .
අතීතේ කරපු වැරදි ගැන පසුතැවි තැවි ඉන්නෙ නැතුව වර්තමානේ ඒ වැරදි හදාගෙන ජීවත් උනා නම් ඒ වැරදි ආයෙමත් නොවෙන්න වග බලා ගත්තා නම්
අනාගතේ ගැන දවල් හීන බලල බලා ඉන්නෙ නැතුව වර්තමානේ අනාගතේ වෙනුවෙන් මිනිස්සු මහන්සි උනා නම්
වර්තමානේ සතුටින් ඉන්න උත්සහා කරා නම් මිනිස්සුන්ට මීට වඩා හොද ජීවිත ගත කරන්න තිබුනා ..
මට හිනා ගියා .. මොනා ද බන් මේ උබ හිතන්නෙ ..
හිතන්න ගත්තම අගක් අල්ලගෙන අන්තෙටම මම හිතනවා . හැබැයි ඒ දේවල් කොච්චර ඇත්ත උනත් මමත් කරන්නෙ කල නොකල යුතු දේවල් ටික මිසක් කල යුතුයි කියන ගොඩේ තියෙන ඒවා ටික නෙවෙයි.
කණ්නාඩිය ඉස්සරහා හිටගෙන කල්පනා කරන එක නවත්තලා මන් බේබි ක්‍රීම් ටිකක් ගාගෙන වොච් එකත් ගහගෙන බෑග් එක එල්ලගෙන එලියට බැස්සා ..
උදේ හයාමාර හත කියන්නෙම බස් කට කපලා .. ආපු 907 ක මම එල්ලිලා බොහොම මාරුවෙන් වෙන්නප්පු ටවුන් එකේදී සීට් එකක් අල්ල ගත්තා .
YOU ARE READING
ELORA
Non-Fictionමගදි වෙදදුරන් මුණ නොගැසුණු ගමනකදි තවත් පලුදු වුණ හදවතක් මට තිබේ ... . . . . "ප්‍රශ්නේ කියන්නෙ මේ පාර අපිට king ලා දෙන්නෙක්ම ඉන්න එක නේ ." "නෑ ප්‍රශ්නේ තමයි මේ පාර king ලා දෙන්නෙක්ට එක qeen කෙනෙක් ඉන්න එක ."
