Beter af Alleen

7. Emil Adams

Kyle had gelijk, zodra je ze als doelwitten begon te zien waren ze ook niets anders meer. Ik had geen spijt meer, wie weet was ik mijn menselijkheid verloren. Wie weet begon ik op mijn vader te lijken. 
Ik was goed in mijn werk en het verdiende meer dan ik nodig had. Ik kwam nog wel eens langs bij Cash en Kyle maar voor het meeste was ik alleen. De truck was mijn thuis geworden, ik had genoeg ruimte voor in mijn eentje maar soms was het wat krap. Dan huurde ik een hotelkamer voor een paar dagen, gewoon om even te voelen hoe het was om op een goed bed te slapen of om te douchen.
Ik was negentien, echt negentien, ik was zelfs eenentwintig op mijn ID. Ik had zoveel mensen omgelegd dat ik het precieze getal niet zou weten. Het enige wat ik wist is dat het uit drie getallen zou bestaan. 
Mijn hele leven bestond niet alleen uit moorden, ik had daarnaast ook mijn rust gevonden. Het eerste wat ik kocht wat geen eten of drinken was was een walkman, elke keer als ik uitbetaald kreeg ging ik naar de platenzaak om een nieuw cassettebandje uit te zoeken. Ik luisterde voornamelijk naar klassieke muziek om mijn hoofd leeg te maken. 
Voor mijn werk ben ik naar veel verschillend staten afgereisd maar echt veel deed ik er niet dan opzoek gaan naar een persoon. Ik leerde geen nieuwe mensen kennen wat me niet meer uitmaakte. Ik vroeg me af of ik het nodig had om met andere mensen om te gaan dan met mezelf. Of ik vrienden moest maken, andere vrienden dan Cash en Kyle. Maar dat zag ik niet zitten. Langzamerhand begon ik me steeds meer af te vragen of dit was wat ik wilde, waren er niet betere dingen die ik kon doen?
Dingen die ik leuker vond dan dit?
Ik ga niet liegen, ik kreeg in het begin er nog een adrenalinekick van maar hoe langer ik dit doe hoe saaier het wordt. Zou Kyle zich ook zo gevoeld hebben aan het einde van zijn carrière? 

'Ik weet dat je misschien een beetje veel uren draait Tristan, maar als je iemand omlegt dan is het wel de bedoeling dat niemand je dat ziet doen hé?' Ik staarde slaperig voor me uit.
'Je begint een beetje slordig te worden, Jones. Dat moeten we uiteraard niet hebben aangezien jij een van onze beste werknemers bent.' De envelop met mijn loon erin zag er nog nooit eerder zo aantrekkelijk uit. 
'Ik bedoel, heb je überhaupt wel eens seks gehad sinds je hier kwam werken?' Hij lachte maar erg grappig vond ik het niet. 
'Daarom heb ik hier je laatste opdracht.' Mijn aandacht was er weer bij in een flits. Ik keek op naar meneer B.
'Wat?' Hij keek me aan met een glimlach.
'Je hebt het verdient Tristan.' Hij overhandigde me twee dossiers.
'Onderteken hier als je de voorwaarde accepteert.' Mijn ogen scande het blad voor me.
'Dus, als ik deze opdracht gedaan heb, dan ben ik klaar, voorgoed?' Ik keek hoopvol op naar hem. Hij wachtte even en hij knikte toen. Ik ondertekende het contract. 
'Ik geef je een maand voor deze, we verwachten dat hij in Oklahoma is, zo niet dan is hij net de grens overgestoken bij Texas.' Ik knikte onderdanig.
'Natuurlijk, oké. Komt voor elkaar.' Ik stond op met mijn loon in de ene hand en in mijn andere hand de laatste opdracht. 
'Tristan,' Ik draaide me om.
'Ja?' Hij zat achterover geleund in zijn bureaustoel en hij had een tevreden glimlach op zijn gezicht.
'Ik waardeer heel erg wat je voor dit bedrijf gedaan hebt. En als je ooit nog eens geld nodig hebt, of gewoon je oude baan mist, dan zullen we je met open armen ontvangen.' Ik knikte.
'Graag gedaan,' Ik lachte, 'en bedankt.' Hij knikte en ik draaide me tevreden om. Met een glimlach liep ik het gebouw uit. De bewakers keken me vreemd aan. Ze vroegen zich af wie er nou zoveel zin had om iemand te vermoorden.
Maar het ging niet om het vermoorden, het ging om mijn leven daarna, wat ik allemaal ging doen. Rondreizen, de wereld ontdekken, mensen leren kennen. Wie weet wel een gezin startten. 
Ik had tijdens mijn werk niet veel gedacht aan relaties of liefdes, ik had er geen behoefte aan, geen tijd voor. Wie wilde nou een relatie met een moordenaar, een andere moordenaar misschien. Maar wie weet dat ik dat niet wilde.

In mijn truck opende ik de envelop met mijn ene hand terwijl ik met mijn andere hand een sigaret aanstak. Het eerste wat ik uit de envelop haalde was een kaart van de staat Oklahoma. Er waren gebieden omcirkelt waar mijn laatste doelwit waarschijnlijk kon zijn. Het was een groot gebied. Op de achterkant van de kaart stonden gegevens.

Emil Adams, achttien jaar oud, zat op een militaire school in Oklahoma. Verzoek opgenomen door medestudent van hem. Hij nam direct contact op nadat hij door Adams in zijn been werd geschoten op de militaire school: United States Navy. Adams is na hem neer te schieten weggerend en gevlucht, hij heeft niet veel geld dus ver kan hij niet zijn. Sinds het verzoek om hem om te brengen zijn er drie dagen verstreken. Hij is gespot in de stad Marrieta, bij een winkel op de hoek. 

Ik vouwde de kaart terug op en legde deze op de stoel naast me. In de envelop zat nog een ding. Het was een foto, een foto van Emil. Ik wist dat hij achttien jaar was, dat had ik net gelezen, maar het zien van een achttienjarige was vreemd. Hij zag er jong uit, hij droeg zijn legeruniform en zijn haren waren kort. Hij keek serieus de camera in. Het leek me overduidelijk dat deze foto gemaakt was voor de militaire school. Ik keek eens goed naar hem, het kon niet zo zijn dat hij iemand in zijn been had neergeschoten.
Toen ik mezelf erop betrapte dat ik nu wel heel lang aan het staren was naar de foto stopte ik alle informatie weg op de kaart na en begon ik te rijden. Het was een lange weg naar Oklahoma en zelf als lag het dichtbij Texas, toch moest ik heel de staat doorkruisen om bij de grens te komen. 
Het was laat in de middag toen ik de stad uit reed waar ik al drie jaar mijn basis had gesticht. Ik voelde me voor het eerst een beetje op mijn gemak, het was net alsof ik op vakantie ging. Op vakantie voor werk, en daarna was ik klaar. Dan kon ik naar een staat rijden waar ik zelf heen wilde. Wie weet ging ik wel naar een ander continent. 
Ik had de radio aan en het speelde een vrolijk liedje waar ik mijn hoofd zachtjes op mee bewoog. De zon scheen recht de vooruit in doordat ie zo laag stond. Het was alsof ik al klaar was met alles, maar ik had er nog een te gaan. Nog maar een.

Vijf uur lang leek ik alleen maar recht door te rijden tot dat ik moest stoppen om te tanken. Ik had kramp in mijn handen door de hele tijd het stuur vast te houden en mijn benen waren vermoeid door het de vele stilzitten. Ik liep het tankstation binnen en ik liep wat rond in het winkeltje op zoek naar iets te eten en te drinken. Ik sloot achteraan in de rij en wachtte geduldig op mijn beurt. Mijn oog viel op de sigaretten achter kassa. Ik was een kwartier verwijderd van de stad Marrieta en was als plan de stad door te spitten in de nacht. Het was tien uur in de avond toen ik eindelijk aan de beurt was bij de kassa. Ik legde een paar blikjes energydrank op de toonbank samen met een zak chips.
'Is dit alles?' Vroeg de vrouw achter de toonbank.
'Nee, ik heb ook getankt bij pomp 3, en graag een pakje sigaretten.' De vrouw wees een merk aan en keek me vragend aan.
'Prima.' Ze rekende alles af en ik hoorde het belletje van de deur rinkelen. Ik keek achterom en zag een jongen binnen komen. Ik bekeek hem kort voordat ik me zo snel mogelijk weer om draaide. Ik gaf de vrouw al het geld wat ze nodig had.
'Houd het wisselgeld maar.' Mompelde ik terwijl ik snel mijn spullen pakte en wegliep.
Heel het plan was omgedraaid, ik was onzeker of het hem was, maar wie het ook was, hij leek er verdacht veel op. Ik parkeerde de auto dicht bij het tankstation zodat ik net de winkel binnen kon kijken. Ik zag hem spullen pakken die hij nodig had. Hij nam zijn tijd.
Ik pakte de foto erbij en keek van de foto op naar hem. Zijn haar was een stuk langer dan op de foto en hij droeg niet zijn uniform, maar het was hem wel. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen. Ik moest hem zien te achtervolgen naar een plek waar ik niemand iets zou merken als ik hem neerschoot. Al leek het me duidelijk dat hij geen vervoer had want zodra ik de parkeerplaats doorspitten zag ik geen andere auto's meer staan. Ik klapte de stoel naast me dicht waar ik een handgun aan bevestigd had en nog een paar andere geweren die niet al te groot waren. Opeens hoorde ik een hard getik op het raam. Ik schrok me kapot en ik keek voor me.
Hij stond voor me, hij glimlachte vriendelijk. Ik gooide de stoel weer terug omhoog en ik keek hem geshockeerd aan. Hij opende de deur en hij bukte zodat hij me goed kon zien.
'Hey, ik vroeg me af of ik een lift kon krijgen.'

Geschreven: 10|02|2024