Beter af Alleen

12. Van bar naar bar

Ik was Emil gevolgd tot in een bar waar muziek werd gedraaid vanuit een jukebox. Emil liep rond en bekeek zijn omgeving even, ik deed hetzelfde. Er stonden een paar dag drinkers in die waarschijnlijk niets beters te doen hadden dan op dit tijdstip te zuipen. 
Er zaten een paar met elkaar aan een tafel en er zaten een paar rechtstreeks aan de bar. Geen vrouwen. De mannen leken allemaal rond de veertig of vijftig te zijn en met zijn alle bij elkaar maakte ze niet veel lawaai. 
'Oké, leid ze af.' Ik keek Emil aan, hij stond dicht op me en hij keek enthousiast voor zich uit.
'Leid wie af?'
'Allemaal, en doe het zo lang mogelijk. Dan kijk ik hoeveel ik er kan pakken.' Ik keek Emil geshockeerd aan. Ik moest er voor zorgen dat hun allemaal naar mij zouden kijken, en lang. Ik moest de aandacht trekken. Dat was iets wat ik nog nooit gedaan had. Ik bleef altijd op de achtergrond, ik was altijd rustig, soms betwijfelde ik of mensen me wel konden zien. Maar nu moest ik er juist voor zorgen dat ze me zouden zien.
'Hoe moet ik in godsnaam-' Emil legde zijn hand op mijn schouder.
'Wees creatief, ik ga vast met een van die mannen praten.' Emil liep weg en hij liet me alleen met wat ik dan ook zou moeten doen.  Ik bleef stil staan en ik keek in het rond. Ik dacht na over wat Emil zei, gebruik je omgeving, zorg voor een drukke omgeving. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me verlegen. Niemand keek naar me maar dat was wel de bedoeling. Ik dacht na, ik kon ook gewoon niets doen. Mijn blik viel richting Emil, hij stond bij twee mannen aan een tafel te praten en hij knikte kort naar mij.
Ik liep richting de bar en ik bestelde een biertje. Ik dacht even na.
'Eigenlijk, doe er maar vier. Voor mijn vrienden daar.' Ik knikte met mijn hoofd richting de plek waar Emil was aangeschoven. Ik had een idee, een belachelijk idee. De vrouw achter de bar zette al vlug drie biertjes voor mijn neus en onhandig probeerde ik ze tegelijkertijd met zijn alle vast te pakken.
'Wil je daar een dienblad bij?' Ik zette de inhoud die ik al vast had weer terug op de bar en ik glimlachte, of iets wat daar op leek.
'Ja, dat zou fijn zijn.' Ze glimlachte terug op een lieve manier en ze zette een rond dienblad voor mijn neus. Ik begon de helft van de glazen erop te zetten en ik kwam haar hand halverwege tegen. Ik liet uit schrik los. Ze glimlachte verlegen naar me en ze zette het laatste glas op het dienblad. Ik keek haar verbaast aan. Waarom lachte ze? Ik ademde diep in voordat ik het dienblad vast greep met beide handen en richting Emil liep. Hij keek me verbaast aan. Ik voelde mijn hart sneller slaan in mijn borstkas. Ik voelde me ongemakkelijk, alleen nu al voelde ik me gezien, dat wilde ik niet. Ik dacht altijd dat ik dat wel wilde maar op de achtergrond blijven was eigenlijk ook wel prima. Misschien was omgaan met Emil wel iets wat ik hoe dan ook niet wilde blijven doen. Emil keek me aan terwijl ik naar hem toe liep, hij hield zijn wenkbrauwen vragend op. Ik telde tot drie in mijn hoofd en ik liet mijn voet haken achter mijn andere voet. Met een grote klap viel ik voorover samen met het drinken op de grond. Ik hoorde het glas breken en de vloeistof wegstromen. Ik kwam met een pijnlijke klop op de vloer terecht en ik hoorde verschrikte geluiden. Zodra ik op probeerde te staan kwam het meisje dat achter de bar stond naar me toe gerend.
'Gaat het wel?' Ik keek op naar de mannen ze keken me lachen aan. De afleiding was niet lang genoeg, of wel soms? Ik keek naar Emil, hij zat met zijn handen steeds dichterbij de man naast hem. Ik moest nog iets doen. Ik keek naar het meisje. 
'Snel, weg uit de scherven.' Ze greep mijn hand vast zodat deze niet tegen het glas aan zou bewegen. Ik dacht na, wat zou ik nu nog kunnen doen om de afleiding langer te laten duren. Ik stond op en besloot om nog eens uit te glijden over de scherven en het bier.
'Oh, jongen toch.' Terwijl de serveerster nog een poging deed om me bezorgd op te rapen begonnen de mannen nog harder te lachen.
'Wat ben je toch ook een pechvogel.' Ze legde haar hand op de achterkant van mijn schouder en ze duwde me overeind. 
'Alles goed?' Ze had een blos op haar wangen, ik voelde me ongemakkelijk en beschaamd over mijn acties. 
'Ja, eh, sorry.' Ze glimlachte breder.
'Geen probleem hoor, het is ook moeilijk om met een dienblad te lopen.' Ze was te aardig en dat deed me pijn ergens, zeker doordat ik dit alleen deed om te stelen. Ik stond op en veegde de stukken glas van me af.
'Tristan, Tristan toch.' Mompelde Emil terwijl hij naar me toe liep. Hij greep mijn arm vast.
'Het spijt me vreselijk.' Zei hij tegen de serveerster. Ik keek hem verbaast aan. Was hij al klaar? Hij trok me min of meer mee naar de uitgang terwijl ik geschrokken achter me keek naar de bediende.
'Wacht-' Mompelde ik wetend dat het al te laat was om Emil nog te laten stoppen.
'Relax, Tristan. Je hebt nog kansen zat om meiden te regelen.' Ergens voelde het niet goed om al weg te gaan, ik had haar op zijn minst kunnen helpen met het opruimen van de scherven. We liepen een gang in waar een kaarsje brandden in een inham in de muur. Er stond een fotolijstje naast het kaarsje en ik liet mijn blik eroverheen glijden. Op de foto stond een man samen met het meisje van net. Ik schrok toen ik de man herkende, het was een man van mijn opdrachten. Ik wist zijn naam niet meer maar zijn gezicht was nog duidelijk in mijn gedachten.
'Hey, gaat het wel?' Ik merkte dat ik nog altijd tegen Emils arm aan leunde doordat hij me eerder vastgreep. We liepen naar buiten. Ik glimlachte kort.
'Ja, niets aan de hand.' Ik veegde met mijn hand wat haar uit mijn gezicht. Mijn haar krulde min of meer, lichtjes, maar er zat zeker slag in. Ik ergerde me eraan, ik heb vaak nagedacht om het net zoals Kyle eerst had gewoon te millimeteren, direct een stuk minder gedoe. 
Ik merkte dat ik mezelf aan het afleiden was van de situatie, ik dacht weer terug aan de foto van de man en de serveerster. Ik had hem vermoord, shit. Opeens voelde ik me er slecht over, ik keek naar Emil, hem moest ik ook vermoorden. Shit. Maar dat kwam nog wel, dat zou geen probleem worden.
Ik sloeg mezelf in mijn gedachten voor mijn hoofd en ik probeerde de eerste sfeer waar ik in zat op te pakken.

'Oh, en toen je dat dienblad vast had, ik vroeg me echt af wat je er mee ging doen tot dat je er zo mee ondersteboven gleed.' Emil lachte en hij klapte met zijn hand op zijn been toen we weer terug in de truck zaten. We waren al een hoop kroegen afgegaan en ik vroeg me af wanneer hij zou stoppen, hij leek er duidelijk een soort kick van te krijgen. 
'Nee, geen zorgen, ik laat je niet nog eens afleiden, want zoals je eerder al zei, je bent onopvallend en dit is niet jou ding.' Ik probeerde mee te lachen, met de dode man nog direct in mijn achterhoofd.
'Nee, dat was inderdaad niet erg soepel nee.' Emil beviel me te stoppen bij een bar die er al zeker een tijd leek te staan. Het was nog geheel in de stijl van de cowboys. 
'Deze keer is het aan mij om af te leiden.' Ik begon moe te raken en ik keek Emil met een amuserende grijns aan.
'Als je het maar groot doet. Net zoals ik en mijn vier glazen bier.' Emil lachte naar me en we kwamen binnen. Net zoals bij de eerste bar waar we in terecht kwamen was het rustig voor het laat het was. Het was inmiddels allang donker buiten en ik had weer zin om terug naar een hotel te gaan. Emil en ik bekeken de ruimte weer. Er was een bandje aan het optreden dat bestond uit twee mannen, ze waren wat aan het mompelen in de microfonen die voor hun waren neergezet. Ze speelde beide gitaar en slecht klonk het niet, het klonk gewoon een beetje, zielig?
Emil sloeg zijn arm over mijn schouder heen. Ik keek hem aan.
'Hun twee.' Emil wees naar twee mannen die aan een bartafel stonden. Dat leek me het makkelijkste omdat ik dan gemakkelijk achter hun door kon lopen. Ik keek Emil aan.
'Hoe ga jij hun afleiden?' Emil grijnsde toen hij naar de band keek die op het podium stonden. Hij tikte met zijn hand op mijn schouder en liep van me weg. Plotseling hoorde ik een piano klinken. Ik keek naar het podium en zag Emil wel flink meespelen met de muziek die de twee gitaristen al aan het maken waren. Ze draaiden zich om naar Emil die achter hun de piano bespeelde. Vervolgens glimlachten ze naar elkaar en voerden ze het tempo op. Het gezang dat hun monden verliet klonk opgewekter en vrolijker. Ik keek verbaast naar Emil die naar me knipoogde. De twee mannen aan de bartafel gingen rechter staan en lachten.
'Kijk dat noem ik een goede band!' Een sloeg op de tafel van het enthousiasme terwijl de andere op en neer bewoog op zijn benen. Ik vervolgde mijn weg naar de mannen en ik zag zijn portemonnee in zijn zak zitten op zijn bovenbeen. Ik liep zo zacht als ik kon naar hem toe en besloot om zo stil mogelijk te zijn. 
Ik stak mijn hand uit naar de broekzak en wilde bijna mijn ogen dichtdoen van spanning. Wat als ik gesnapt zou worden? Emil was zichzelf aan het uitsloven met een luide piano solo die de twee gitaren overheerste. Mijn hand kwam stak nu net onder zijn elleboog en was steeds dichterbij de portemonnee. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik beet op mijn lip en keek richting de man die nog niets door had. Mijn vingers raakte de portemonnee en ze grepen hem vast. Ik hoefde hem er alleen nog heel zacht uit te halen. Ik trok het ding zo voorzichtig mogelijk omhoog.
'Hey!' Ik keek op naar de man die me geconfronteerd aankeek.
'Probeer jij nou mijn geld te jatten?!' Ik trok met een ruk mijn hand terug en ik ging recht staan.
'Ik uh- Ik was gewoon even...' 
'Rennen Tristan!' Een hand greep mijn arm vast en trok me richting de uitgang.
'Hey! Staan blijven!' Ik en Emil sprintte richting de uitgang en we belandde lachend op straat ergens midden in de nacht.

Geschreven: 23|03|2024