Beter af Alleen

4. Geboeid

De kamer waar ik in zat was donker, ik zat geboeid op een stoel met een doek voor mijn mond. Ik heb de seconden niet geteld, maar ik zou er wel al een uur hebben gezeten. Ik probeerde mezelf nog een keer uit de stoel te wippen maar het deed niet viel. Plotseling ging de ijzeren deur open. Ik keek op terwijl mijn haren voor mijn ogen hingen. Het was Kyle die naar me toe kwam lopen, langzaam. Hij had alle tijd zo te zien.
'Sorry, dat het zo lang duurde.' Zei hij in alle rust terwijl ik hem ernstig aan keek en probeerde te wijzen naar het doek die mijn gelegenheid om te spreken wegnam. Kyle hurkte zich voor me neer en hij deed het doek af.
'Waarom de fuck hebben ze me vastgebonden?!' Kyle keek om zich heen.
'Rustig aan Tristan.' Ik ademde diep in en genoot van de koele lucht die nu direct mijn mond inging in plaats van eerst gefilterd werd door een klamme doek.
'Ze moesten gewoon zeker zijn dat je geen bedreiging voor hun bent.' Ik keek hem ongelovig aan.
'En daarom sluiten ze me hier zolang op met het licht uit?!' Kyle zuchtte en hij keek me doordringend aan.
'Luister, het is een serieus proces, maar ze zijn klaar om jou mijn baan te geven.' Ik bleef even stil maar voor ik iets kon zeggen of vragen ging de deur alweer open. 

Meneer B kwam binnen en een man volgde hem die mijn boeien losmaakte. 
'Tristan Jones, jij bent nu officieel een van ons.' Het was hij deze keer die recht stond en op me neer keek. Zodra mijn handen bevrijd waren trok ik mijn armen naar me toe en liet ik mijn vingers gaan over mijn polsen waar een rode streep op stonden door de boeien.
'Maar daar horen regels bij.' Hij nam plaats tegenover me, zoals hij deed toen hij me ondervroeg. 
'Je praat met niemand over je baan behalve met mensen die hier werken. Als je gesnapt wordt door de politie offer je jezelf op en vertel je niets over dit bedrijf. Je mag de wapens alleen gebruiken voor opdrachten, tenzij je jezelf moet beschermen. Wil je zelf op pad, dan koop je je eigen wapens. Is dat duidelijk?' Ik keek hem strak aan.
'Hoeveel verdiende ik ook alweer?' Meneer B lachte en zijn blik werd al snel weer serieus.
'Tienduizend.' Ik trok mijn wenkbrauwen op en ik keek hem door mijn wimpers heen aan.
'Tienduizend, wat?' Meneer B grijnsde naar me.
'Ik mag hem wel, een goede onderhandelaar.' Hij keek naar achteren naar de mannen die een beetje vaag knikten. Kyle keek me serieus aan, hij wilde voor een bepaalde reden heel graag dat dit gebeurde, al begreep ik niet waarom. Deze baan verdiende veel geld.
'Tienduizend dollar, per opdracht.' Ik bleef serieus en ik verwisselde mijn blik niet met een opluchtende blik. Er was nog helemaal niets geregeld, tot dat ik het geld kreeg. Hij legde een formulier voor me neer met een pen er naast.
'Deal, of niet.' Er stond veel tekst op het blad met een duidelijke regel waar ik mijn handtekening op zou moeten zetten. Ik greep de pen vast en ik pakte het blad beet met mijn andere hand. Ik begon boven aan met lezen. Snel lezen kon ik wel, dus het was geen moeite om alles door te lezen. Er klonk geroezemoes om me heen zodra ze zagen dat ik alles ging lezen. De meeste regels beschreven wat Meneer B al eerder had verteld maar iets uitgebreider met onnodige voorbeelden erbij. Ik klikte met mijn tong en wees naar een regel.
'Er staat hier een spelfout.' Ik draaide het blad om en liet het aan meneer B zien.
'Je bent hier niet op school Jones! Maak het af! Ik heb niet alle tijd.' Ik zuchtte, trok mijn wenkbrauwen even op en las het laatste stuk.

Zij die de baan aanneemt komt er onder geen enkele voorwaarde vanaf. Zodra u de baan aanneemt bent u trouw aan het bedrijf en zult u blijven werken tot dat u fysiek niet meer in staat bent of als u zou sterven. Wilt u toch stoppen kunt u een moordmissie aanvragen, een van uw toekomstige collega's zou u er dan voor altijd vanaf helpen.

Mijn ogen werden groot. 'Ik kan hier nooit mee stoppen?!' Meneer B gromde en Kyle bewoog onrustig op zijn benen.
'Hoe komt het dan dat Kyle er mee stopt?' Meneer B keek me niet direct aan, zijn ogen bewogen onrustig door de kamer heen voordat hij sprak.
'Kyle is betrouwbaar, hij heeft al vele jaren gewerkt voor het bedrijf en hij neemt zelfs een opvolger mee om ervoor te zorgen dat elke functie bezet blijft.' Ik zuchtte en ik keek Kyle aan. Hij had een smekende blik op zijn gezicht. Ik kende Kyle niet lang, ik had niet veel sympathie voor hem. Hij had een zwakte voor mensen met een machtspositie zoals meneer B. Ik gooide de pen voor me neer op tafel.
'Dan doe ik het niet.' Meneer B bleef stil voor een tijdje. Hij keek me strak aan zonder iets te zeggen, de grijns die hij net nog had was nu weg, en ik ging er van uit dat die ook niet meer terug kwam.
'Dat is vervelend.' Hij knipte met zijn vingers en de twee mannen die achter hem stonden liepen op me af, voordat ik op kon staan of weg rennen hadden ze mijn armen al beet gepakt en boeide ze me terug vast aan de stoel.
'Want je hebt namelijk geen keuze, Tristan.' Opeens vond ik het een stuk minder leuk om zo genoemd te worden. Het klonk niet als een onschuldige naam, niet als de naam die ik eerst bij me droeg.
'Je kunt hier niet weg, tot dat je tekent.' Zijn wenkbrauwen stonden ver naar beneden gericht. Ik keek hem kwaad aan.
'Zeg, waar staat die B in je naam eigenlijk voor?' Meneer B kon niet meer lachen om mijn grappen.
'Black.' Vertelde zijn lage stem mij. 
'Nu tekenen!' Ik keek hem ongelovig aan.
'Hoe wil je dat ik ga tekenen als mijn handen geboeid zijn?' Meneer B, of meneer Black, knipte weer in zijn vingers en een man achter me maakte een boei los zodat ik deze kon gebruiken. Ik pakte de pen op en keek nog eens naar het contract voor me.
'Dus ik werk, tot mijn dood?' Meneer B keek me aan. Hij ontkende het niet.
'Ja.' Ik klikte met mijn tong en dacht nog even na.
'Tienduizend dollar per opdracht toch?' Meneer B zuchtte vermoeid door al mijn vragen en hij sloot zijn ogen voor een paar seconden.
'Tienduizend Amerikaanse dollars voor één opdracht. Duidelijk zo?' Ik knikte, en ondertekende het contract. Wie weet was het wel niet zo erg. Wie weet was het wel een baan waar ik goed in was. Kyle zuchtte opgelucht zodra ik het ondertekent had, ik keek hem wantrouwig aan. Hij glimlachte naar me. Ik glimlachte niet terug. Ik vroeg me af wat het betekende voor hem dat ik zoiets ondertekende. 

Mijn andere boei werd losgemaakt en Meneer B stak zijn hand naar me uit. Ik weigerde en ik liep langs hem af de deur uit. Ik hoorde zijn stem nog de gang in dreunen.
'Hier is de opdracht Kyle, je hebt een week de tijd, ik geloof dat dit een makkelijke voor je gaat zijn, maar laat Tristan zoveel mogelijk zelf doen. Je hebt de wapens toch nog?' Ik stopte met lopen en bleef in de gang stilstaan om de rest te horen.
'Ja, is dit het laatste wat ik moet doen?' Het bleef even stil.
'Ligt eraan, als hij het hierna zelf kan, dan wel. Maar vergeet niet, je zult altijd in contact blijven met ons, want wie er aan begint-'
'-die komt er niet meer vanaf, ja ik weet het meneer.' Kyles voetstappen escaleerde de gang in en ik keek hem aan zodra hij naar me toe kwam lopen.
'Wat moeten we eigenlijk doen?' Kyle had een envelop in zijn handen waar hij mee rond liep alsof hij de dagelijkse post ging bezorgen.
'Iets waar je niet teveel over na moet denken.' We liepen naar beneden het gebouw uit, terug de straat in waar het appartementencomplex stond van Kyle en Cash. Het viel me op dat Kyle nog al bang over kwam, alsof hij bang was wat er zou gebeuren als hij zou stoppen.

'We gaan met mijn auto.' Zei Kyle zodra hij een donkergroene autodeur opende en plaats nam. Ik opende de deur naast hem en ging zitten.
'Waar gaan we heen?' Vroeg ik verbaast en Kyle opende de envelop. Hij legde foto's en brieven met informatie neer op het dashboard. Hij wees naar de foto.
'John Carter, vierenvijftig jaar oud.' Op de foto stond een man, hij was kaal en redelijk breed. Hij zag eruit als een gewone man, maar het was te zien dat hij gezocht werd. De foto was geen leuke spontane foto, geen gezellige foto die je vaak van iemand ziet. Hij zat op een barkruk in een rustige donkere bar. De foto was slecht belicht en stiekem genomen. Hij had overduidelijk niet door dat hij gefotografeerd werd. Kyle zette een nieuwe foto naast de andere foto. Het was een gezinsfoto, hij met hoogstwaarschijnlijk zijn vrouw en twee dochters.
'Verzoek opgenomen door een vrouw die anoniem wilt blijven, maar verwachting is dat het zijn vrouw is. Hij is uit het huis gezet en hangt vaak rond in een bar en bij een hoerentent.' Ik keek goed naar de informatie die ons gegeven was, voor de plekken waar hij zich vaak zou bevinden stond een adres weergeven.
'Oké, en wat nu? Moeten we hem gaan vinden of zo?' Kyle keek me aan, hij bleef even stil.
'Ja, opsporen is het moeilijkste.' Hij stapelde alles op en stopte alles terug in de envelop.
'Wat moeten we dan doen zodra we hem gevonden hebben?' Kyle zweeg en hij startte de auto.

Geschreven: 28|01|2024