Beter af Alleen

22. Loop naar de maan

Ik besloot om Emil mee te nemen naar een restaurant waar niet veel mensen kwamen maar waar je wel goed kon eten. We renden lachend naar de truck toe en ik stopte toen Emil stil bleef staan bij de plek waar ik altijd instapte.
'Ik rijd nu.' Zei hij met een lach op zijn gezicht en ik twijfelde. 
'Kom op, Tristan. Jij hebt al heel de nacht gereden.' Ik dacht na en ik glimlachte naar hem.
'Beloof je dat je m'n truck niet in de prak rijdt?' Emil glimlachte terug.
'Ik beloof het.' Ik liep om de truck heen en opende de deur aan de andere kant.
'Nou kom op dan.' Hij lachte blij en hij ging achter het stuur zitten. De zon scheen laag, recht onze ruit in. Ik hield mijn hand voor mijn ogen en Emil klapte de zonneklep naar beneden zodat de zon hem niet hinderde. Er vielen papieren naar beneden recht op zijn schoot. 
'Tristan.' Zei hij in een normale toon maar zodra hij er een van oppakte leek hij te bevriezen. Ik keek hem verward aan tot dat ik zijn foto zag. Het was mijn envelop met informatie over hem. Het was mijn laatste opdracht. Het was een foto van hem in het leger. Hij draaide het blad op waar tekst op stond met de reden van zijn verzoek om vermoord te worden.
'W-wat is dit?' Zijn stem trilde en hij las het door.
'Sinds het verzoek om hem om te brengen, zijn er drie dagen verstreken. Verzoek om hem om te brengen?! Wat de fuck, is dit?!' Hij keek me met angst in zijn ogen aan. Ik kon er niets meer aan doen. Al mijn wapens waren weg en nu hij de waarheid wist was ik alles verloren. Ik zat stokstijf stil te kijken hoe Emil de kaart tevoorschijn hield met zijn geschatte locatie erop.
'Je wist, dat ik daar was...' Zijn stem klonk zacht en ik keek hem angstig aan.
'Daarom liet je me meteen meerijden toen ik vroeg om een lift...' Hij keek me weer aan, zijn blik was kwaad. Ontzettend kwaad.
'Wie ben jij Tristan? Wat, ben jij?' Ik beet op mijn lip en tranen vulde mijn ogen. Ik nam een diepe hap lucht voordat ik antwoord gaf.
'Ik ben een huurmoordenaar.' De afkeer en walging in Emils ogen deden pijn. Ik had niet voor hem moeten kiezen, ik had hem moeten vermoorden zodra ik de kans kreeg. Natuurlijk zou niemand van me houden, ik was een moordenaar, een seriemoordenaar. Het was dom om te denken dat er ooit iemand iets om mij kon geven, dat Emil iets om mij kon geven.
Emil maakte de deur open en hij stapte uit. Ik stapte ook zo snel mogelijk uit. Ik keek hem aan over het dak van mijn truck heen. Ik voelde me kwetsbaar, als hij nu wegging, was er niets meer over.
'Niet doen.' Mijn stem klonk zacht, hopeloos, ik was hopeloos.
Hij gooide de deur van de truck dicht en begon te rennen.
'Emil!' Ik rende achter hem aan, maar hij was snel te snel.
'Laat het me uit leggen! Emil! Stop!' Ik raakte buiten adem en ik zag hem een hoek omgaan.
'Fuck.' Ik zette mijn handen in mijn haar en ik trok in paniek aan de punten. Ik voelde een pijnlijke steek in mijn borst en mijn ogen vulde zich met tranen. Ik was hem kwijt. Na alles wat we hadden meegemaakt was ik hem kwijt. 
Ik liep terug richting mijn truck, alles leek zo snel te gaan dat ik niet eens door had hoe ver ik gerend had. Tranen gleden over mijn wangen maar ik bleef ze afvegen, hoeveel er ook kwamen. Ik stapte in de truck en reed weg, niet om Emil te zoeken, nee. Hij was vrij, en hij verdiende het. 

Het was egoïstisch van me om hem voor mezelf te houden puur zodat ik iets kon voelen wat niemand me geven kon. Ik had hem nooit moeten laten instappen toen hij me vroeg om een lift. Nee, ik had hem met rust moeten laten. Ik had deze baan nooit moeten aannemen, ook al werd ik gedwongen. Misschien moest ik blij zijn dat ik deze opdracht kreeg, als iemand anders hem van het bedrijf moest ombrengen dan was hij allang dood. Bij mij had hij geluk, om van geluk te spreken. Ik was er niet een van. 
Ik liep bezopen door een flatgebouw heen de trappen op. Ik strompelde en struikelde maar het maakte me niets meer uit. Ik klopte op een deur en er werd open gedaan.
'Tristan?' Ik keek Kyle aan.
'Ik heb een fout gemaakt.' Hij zuchtte en hielp me naar binnen. Ik plofte neer op de bank waar ik de eerste dagen als huurmoordenaar nog had geslapen.
'Ik wilde je een biertje aan bieden maar zo te zien heb je zelf al.' Ik nam een slok van mijn fles sterke drank en knikte scheef naar hem. Hij kwam naast me zitten.
'Ik heb je een tijdje niet meer gezien, Tristan, hoe gaat het werk?' Ik beet op mijn en ik probeerde mijn tranen in te houden. Ik was zwak, zoals mijn vader zei. 
'Daarvoor ben ik, eh, hier.' Mompelde ik en ik probeerde recht op te zitten. 
'Ik breng je een glas water.' Hij greep de fles bij me weg en kwam na een tijdje terug uit de keuken met een glas water in zijn hand.
'Wat is er gebeurd?' Ik zuchtte diep en sloot mijn ogen voor een tijdje.
'Weet je nog toen je me vertelde dat ik mijn opdrachten als doelwitten moest zien en niet als personen?' Kyle keek me bedenkend aan en knikte daarna.
'Ik heb gefaald.' Er kwam een serieuze blik op zijn gezicht terecht en hij ging wat rechter zitten.
'Oké, wat is er gebeurd?' Zijn stem klonk zacht maar ik hoorde dat hij iets onderdrukte.
'Ik had hem gespot, in de winkel, en net toen ik hem wilde achter volgen vroeg hij om een lift.' Ik wees met mijn handen naar plekken in de lucht die de situatie moesten voorstellen. Kyle knikte vlug en keek er geconcentreerd naar.
'Ik besloot om hem een lift te geven zodat ik hem naar een plek kon brengen waar ik hem dan zou neerschieten.' Kyle knikte.
'Goede strategie.' 
'Dank je.' Mompelde ik er vlug tussendoor. 'Het probleem was, eh is. Hij was heel aardig, en begripvol, en sexy-' Kyle hield zijn hand in de lucht.
'Je hebt, seks gehad, met je opdracht?!' Ik perste mijn lippen op elkaar en ik knikte. De reden dat ik hier kwam was omdat ik wist dat Kyle me vast moest begrijpen, hij had voor mij ook talloze mensen vermoord, als hij mij niet begreep, dan begreep niemand me.
'Maar, toen vond hij per ongeluk mijn opdracht en is hij weggerend.' Kyle keek me geschrokken aan.
'Wat?!' Ik knikte en zette het glas water op de salontafel.
'Het is oké, hij verdient beter.' Kyle's blik werd plotseling woest.
'Beter?! Tristan, je moet terug gaan hem zoeken en vermoorden!' Door de drank was ik traag maar zodra zijn woorden binnenkwamen deed het me zeer.
'Hij verdient dat niet, Kyle.' Ik zag in de ongeloof in zijn ogen toen ik dat zei.
'Als jij hem niet doodt, dan doet iemand anders het van het bedrijf wel!' Ik keek weg van zijn gezicht.
'Stop met hem te benoemen alsof het een soort object is. Hij is een mens, een persoon, met gevoelens!' 
'Hoor je jezelf Tristan?! Je bent voor hem gevallen! Je bent voor de eerste persoon gevallen die een keer aardig tegen je deed. Fucking, loser.' Ik voelde me klein tegenover hem, ik voelde me een kind. 
'En wat dan nog?! Misschien wordt het tijd dat dit alles stopt! Je zou niet moeten worden vermoord puur omdat één iemand je niet mag! Heel de fucking wereld is verkloot, ik probeer het hier enigszins nog wat mooier te maken!' Kyle greep me stevig bij mijn armen vast.
'Luister Tristan! Het is te laat! Hij moet dood, nu! Anders dan zal het bedrijf-'
'Fucking boeien! Ik hou van hem!'
'Je bent zielig, dat is wat je bent, een klein, zielig, zwak, kind!' 
'Stop!' Ik zat in tranen op de bank, hij liet me los.
'Ik dacht dat van iedereen, jij me zou begrijpen, ik dacht dat je mijn vriend was.' Ik stond op en liep richting de deur.
'Je lost dit op!' 
'Loop naar de maan.' Voordat ik de deur uit liet draaide ik me om. Kyle had niets meer te maken met het bedrijf dus het was niet alsof hij er iets aan kon doen. En ik ging er ook niets aan doen, het was goed zo.
'Jij zei ooit dat niemand het verdiende om te leven. Maar dat is niets waar, hij verdient het om te leven. Emil verdient het om te leven.' Kyle's wenkbrauwen stonden ver omlaag.
'Niemand verdient het om te-' Zijn stem klonk fel en streng.
'Hij! Hij, verdient het om te leven! Hij is mijn opdracht, en ik laat hem gaan. Omdat hij het verdient.' Kyle keek me geschrokken aan.
'Goede avond.' Mompelde ik me terwijl ik de deur achter me sloot. Ik liep de straat op terug naar mijn truck en zuchtte, waarom was de wereld zo? 
Dat de wereld hard en gemeen was wist ik, en ik kon het hebben, ja ik wel. Maar ik wilde Emil er tegen beschermen, ik wilde dat hij er niets mee te maken zou hebben. Toch was het al te laat, maar misschien dat ik er deze keer iets aan kon doen. Ik trapte tegen een steen aan voordat ik plaats nam in de truck en wegreed bij het appartementencomplex. Ik wist niet dat het beste voor iedereen willen zoveel ellende met zich mee bracht. 
Had ik hem maar nooit een lift gegeven, had ik Emil maar meteen vermoord. Zonder eerst tegen hem te spreken. Had hij maar nooit zo naar me geglimlacht. Want dan was ik nooit als een blok voor hem gevallen.

Geschreven: 29|04|2024