Beter af Alleen

13. Vanille ijs

Het was donker en koud op straat toen we lachend over de stoep liepen.
'Jij kan ook echt helemaal niets hé?' Ik keek hem grijnzend aan.
'Nee misschien niet. Maar dit was jouw idee!' Emil lachte en hij duwde me speels. Hij zong een stukje van het liedje wat de twee mannen aan het zingen waren in de bar.
'Jij moest ook weer meteen de show stelen hé?' Emil grijnsde naar me en hij legde zijn arm strak om me heen.
'Wat kan ik zeggen, ik ben geboren voor het podium.' Ik lachte en hij grijnsde slechts naar me. Zijn donkerbruine ogen staarde me aan en ik kon me niet herinneren dat ik me ooit eerder zo gevoeld heb. Normaal gesproken als ik me druk zou maken of als ik zou stressen dan zou ik een sigaret opsteken, maar daar heb ik geen ene seconden aan gedacht sinds ik bij hem was. Hij bracht een hoop rust met zich die hij verspreide naar mij. Ik voelde me gelukkig vanbinnen, ik voelde me voor het eerst verbonden met iemand.
'Weet je wat we moeten doen?' Hij had een twinkeling in zijn ogen en ik zou instemmen met wat voor idee hij ook had. Hij leunde meer op mijn schouder doordat hij groter was dan ik. 
'Wat?' Hij glimlachte en hij liet zijn blik over mijn gehele gezicht glijden. Ik vroeg me af hoe ik naar hem keek, ik vroeg me af of hij kon afleiden aan mijn gezicht wat ik voelde. 
'We moeten naar een supermarkt gaan en al het ijs kopen wat ze in de winkel hebben.' Ik lachte maar ik wist dat hij het meende. Dus reden we met mijn truck naar een winkel die s'nachts nog open was en we graaiden bijna heel de diepvries leeg. De man achter de balie keek ons vermoeid aan toen hij zag hoeveel emmers ijs we op de toonbank hadden neergezet. Emil betaalde met geld uit een portemonnee naar keuze en we liepen weer naar buiten. We gingen met zijn tweeën zitten op een bankje dat uitkeek op een natuurgebied. 
'Wat is jouw favoriete ijs smaak?' Vroeg Emil zodra we ons afvroegen welke we eerst open gingen maken. Ik dacht na. Ik at nooit ijs.
'Vanille?' Emil keek me verbaast aan.
'Van alle smaken?!' Ik bekeek de smaken die op de emmers stonden.
'Weet ik veel?! Ik eet nooit ijs!'
'Waarom eet je nooit ijs?!' Ik bleef stil. Emil opende een emmer ijs en hij overhandigde me een lepel die we gekocht hadden. 
'Hier, proef deze.' Emil schepte een deel van het ijs op zijn lepel en hij stak de voorkant naar me uit. Ik bewoog met mijn hoofd richting de lepel en ik nam een hap. Ik was vergeten hoe koud ijs kon zijn en ik trok mijn gezicht even samen en focuste me op de smaak.
'Lekker.' 
'Hoe lekker?' Ik slikte de gesmolten substantie door en dacht na.
'Zeven op tien?' Emil knikte en hij nam zelf ook een hap. Hij dacht even na na het nemen van zijn hap.
'Ik ben het met je eens.' Emil zette de emmer met ijs weg en opende de volgende.
'Deze.' Hij voerde me opnieuw. Dat deed iets met me, het idee dat hij voor me zorgde, alsof ik het niet zelf kon. Iets wat mijn ouders nooit voor me deden. Ik dacht na terwijl het ijs smolt op mijn tong. 
'Ik vond die andere beter.' Emil nam ook een hap en mijn blik viel op de andere lepel die naast hem op het bankje zat. Waarom gebruikte hij die niet...
'Ja klopt.' Zei hij en weer een nieuwe emmer werd opengemaakt. 

Nadat we alle ijs smaken geproefd hadden zaten we vol en hadden we geen trek meer in iets anders.
'Al die smaken en vanille is nog steeds mijn favoriet.' Emil dacht na voor een tijdje.
'Misschien moeten we het maar gewoon simpel houden.' Het was koud buiten en mijn maag werd er ook niet bepaald warmer op. Ik keek naar de lucht waarin je een paar sterren kon zien.
'Kun je me iets beloven?' Vroeg Emil toen en hij leunde met zijn rug tegen het bankje aan en hij keek me aan. Ik draaide mijn hoofd richting hem en keek hem afwachtend aan.
'Kun je beloven, dat als ik niet meer naar huis wil, dat je me dan met je mee laat reizen tot dat ik er wel klaar voor ben.' Emil verschoof zijn lichaam tot dat het tegen dat van mij aan kwam. Ik voelde de warmte vanaf zijn lichaam stralen. Ik dacht na over zijn vraag. Hij zou toch dood zijn voordat hij er klaar voor was.
'Ja, oké.' Ik voelde zijn hoofd zakken totdat hij op mijn schouder belandde. Zijn haren kietelde in mijn nek.
'Bedankt.' Fluisterde hij en het bleef toen stil. Ik voelde mijn hart sneller slaan vanaf het moment dat zijn lichaam tegen dat van mij aan leunde. Mijn maag zat vol van al het ijs wat we hadden gegeten en mijn mond was droog. Na een tijdje vroeg ik me af of Emil in slaap was gevallen. Ik kon me niet herinneren dat hij zolang stil was gebleven sinds dat ik hem ontmoette. Ik voelde mezelf wegzakken ook al wilde ik het niet en mijn hoofd viel zachtjes op dat van hem. Ik bleef daar liggen en dacht na. Wat was ik nou aan het doen?
Ik moest deze jongen vermoorden, maar nee. Het zou goed komen, ik had nog zeker drie weken en wat was er mis met een beetje lol voordat het gebeurde.
Ik beloofde mezelf dat ik niet in slaap zou vallen en Emil zou wekken zodra ik daar klaar voor was. 

'Tristan?' Ik werd bewust van mijn houding. 'Tristan.' Ik tilde mijn hoofd op en opende mijn ogen. Het was nog donker buiten.
'Hey.' Ik keek Emil vermoeiend aan.
'Hey.' Mijn stem klonk zacht en het leek alsof ik mezelf niet goed kon verstaan. Ik merkte dat ik in slaap was gevallen.
'Weet je wat we moeten doen?' Vroeg hij toen weer, precies op dezelfde toon als toen hij met zijn eerste voorstel kwam. 
'Wat?' Ik wreef slaperig in mijn ogen.
'We moeten naar een duur hotel gaan en dan de duurste kamer huren.' Ik keek hem verward aan.
'Ja. Ik bedoel, wat wil je dan met al dat geld doen van ons tochtje van gisteren?' Ik dacht na, ik begon nog te wennen aan zijn grootse plannen. 
'Sparen? Weet ik veel- Wat is er eigenlijk gebeurd?' Ik was nog altijd in de war van hoe ik zo plotseling wakker werd op zijn schouder.
'Je bent in slaap gevallen.' Deelde hij mee. Ik voelde me schuldig, ik had hem lastig gevallen met mijn eigen vermoeidheid. 
'Oh, sorry.' Mompelde ik en Emil keek me verbaast aan.
'Hoe bedoel je sorry?' Mij verbaasde vooral waarom Emil me niet begreep. Het leek hem niet uit te maken dat ik in slaap gevallen was.
'Laat maar.' Mompelde ik en ik stond op en liep richting de truck.
'Hey, waar ga je heen?' Ik opende de deur van de truck en ik keek Emil aan de omgedraaid op het bankje zat.
'Naar dat dure hotel waar je het over had.' Emil glimlachte en hij stond ook op. Zodra we onderweg waren genoot ik van de stilte en bleef ik denken aan hoe ik in slaap viel op zijn schouder. Ik had nooit verwacht dat ik dat comfortabel genoeg zou vinden om een poosje op te slapen maar het was gebeurd. Emil keek naar buiten en hij was stil. Weer net zo stil als toen hij op mijn schouder lag. 
Ik vond het vreemd toen ik mezelf erop betrapte dat ik zijn aanwezigheid leuk vond. Het was niet meer zo eenzaam. Ik was drie jaar lang op mezelf geweest en ik was niets anders gewend. Maar toch deed slechts het horen van zijn ademhaling me goed. Het liet me weten dat ik niet zo alleen was. Want zo voelde ik me vaak wel, alleen.
Misschien was ik wel beter af alleen, ik wist het niet. 

'Emil?' Ik had een half uur gewacht maar hij werd niet uit zichzelf wakker. Ik legde mijn hand op zijn schouder en ik schudde zachtjes. 
'Emil?' Hij kreunde geïrriteerd en ik voelde me schuldig om hem te ontwaken. Zijn ogen gingen langzaam open en ik keek hem aan.
'Hey, we zijn er.' Ik wreef over zijn schouder heen en mijn stem klonk zacht toen ik tegen hem sprak. Hij klonk lief, wellicht, rustgevend.
'O, het hotel?' Ik knikte en we liepen naar binnen met zijn tweeën. Emil begon bij de balie stevig te onderhandelen met de man die er zat.
'De duurste kamer die u, nu tot uw beschikking heeft.' De man dacht na en hij tikte wat op zijn keyboard.
'Dat zal de honeymoon suite zijn, meneer.' Emil grijnsde naar me en ik keek hem verbaast aan.
'Goed, we nemen hem.' Emil betaalde klungelig met het vele geld in de verschillende portemonnees en hij kreeg hier en daar een betwijfelende blik van de man achter de balie. Uiteindelijk lukte het ons en stonden we in de lift op weg naar een hogere verdieping.
'Hoorde je wat hij zei, Tristan? We hebben toegang tot het zwembad.' Emil zong enthousiast maar zodra de lift omhoog ging greep hij naar zijn maag.
'Wow.' Mompelde hij en hij zakte een beetje in. Ik greep hem voorzichtig vast.
'Alles goed?' Emil knikte moedig en hij probeerde weer recht te gaan staan.
'Ik geloof dat ik een beetje teveel ijs heb gehad.' Ik knikte en ik ondersteunde hem terwijl we richting de kamer liepen. Emil opende de kamer en ik keek verwonderd rond. In de kamer zelf stond een gigantisch bed die opgemaakt was met meer kussens dan twee personen nodig zouden hebben. Emil voelde zich niet op zijn gemak aan zijn gezicht af te lezen. Hij zakte weer een beetje in en ik greep hem net op tijd vast. 
'Wow, rustig aan Emil.' Emil steunde op mijn schouders en hij zag een stuk witter dan eerder. 
'Badkamer, waar is de badkamer?' Met hem steunend op mijn schouders opende ik de eerste beste deur die ik kon vinden waar een gigantische douche instond en een toilet. We waren nog maar net binnen of Emil zakte neer op zijn knieën recht voor de wc. Ik hield hem vast en hij begon over te geven. Ik haalde de langere haren uit zijn gezicht en ik hield het vast achter zijn hoofd. Hij gaf nog een aantal keer over en hij kreunde toen vermoeid.
'Fucking, vanille ijs.' Mompelde hij ziekjes. Ik grinnikte. Fucking vanille ijs...

Geschreven: 02|04|2024