Beter af Alleen

19. Begrip

Het leek alsof iemand van binnen was wakker geworden. Het leek alsof mijn onschuldige ziel weer was ontwaakt. Ik voelde me gelukkig, zo gelukkig als een onschuldig kind. Dat kwam door Emil.
We kwamen zoals gewoonlijk weer midden in de nacht een hotel binnen gerend, lachen om te vragen of er nog een kamer beschikbaar was. Het enige wat anders was, was dat we vroegen om één bed. Ik kon me niet meer herinneren wat er zo grappig was maar we kwamen al lachend de kamer binnen voordat de sfeer omsloeg en hij me tegen de muur aan drukte en kuste. Het voelde alsof mijn lichaam onder hem vandaan zakte door het goede gevoel. We kuste en kuste en kuste, tot dat we naakt in het bed belandde en elkaar hielpen tot we weer kwamen.
We vielen in slaap, en ik sneller dan ooit.

'Tristan?' Mijn hoofd lag op Emils borst en mijn arm had ik om hem heen geslagen, mijn benen, verstrengelt met die van hem.
'Mmm.' Ik kon me niet herinneren dat ik ooit eerder zo goed geslapen had, het was vreemd, wat iemands aanwezigheid met je deed. 
'Ik zat te denken,' Ik had geen zin om mijn ogen te openen of om hem aan te kijken door de manier waarop zijn arm om me heen lag en hoe zijn vingers cirkels maakten op mijn rug.
'ik heb heel deze roadtrip al onze plannen bedacht. Wat wil jij eigenlijk doen?' Mijn ogen gingen open en ik dacht na. Wat wilde ik eigenlijk doen? 
'Ik ben niet zo impulsief als jij.' Vertelde ik hem. Emil besloot een minuut van te voren wat we die dag zouden beleven terwijl ik niet verder kwam dan naar de volgende stad te rijden en een hotel te boeken.
'Weet ik, dus geef ik je nu de kans om het te beslissen.' Ik dacht na, er was niet iets speciaals wat ik in gedachten had zoals Emil steeds deed. Hij kwam met de vreemdste ideeën die ons een hele dag zoet hielden.
'Ik weet niet wat ik wil doen.' Ik liet mijn vingers over de zijkant van zijn borst glijden en ik voelde de botten onder een laag vel. 
'Er moet toch iets zijn wat je deed na je werk?' Ik dacht na, ja terug rijden naar Houston voor mijn volgende opdracht. Ik zat niet stil, ik wist niet waarom, misschien was het een soort angst dat als ik te lang stil bleef dat mensen me zouden ontdekken. En als ze me zouden ontdekken? Dan wat?
'Ik weet niet, ik reis veel. Ik vind dit fijn.' Ik doelde op het delen van een bed met hem. Dat was fijn, om even op een plek te blijven met iemand, om emoties te delen en herinneringen te maken. Herinneringen die later pijn zouden doen als hij dood zou zijn. Want daarvoor was ik hier. Ik duwde mijn lichaam een stukje omhoog en ik keek hem aan. Emil glimlachte naar me. 
'Ik vind het fijn om even op een plek te blijven, met jou, bij jou.' Emil keek me bedachtzaam aan. 
'Zo heb ik het nooit bekeken.' Natuurlijk had ie dat niet. 
'Ik heb me nergens kunnen vestigen, snap je? Ik was altijd onderweg, en nu nog steeds maar-' Ik stopte met praten, nog nooit eerder had ik zo met iemand gepraat. 
'Het is oké Tristan, als je wilt dan blijven we hier gewoon even.' Hij glimlachte naar me en ik bleef hem verbijstert aankijken. Voor het eerst in mijn hele leven begreep iemand mij. Hij snapte me.
'Dank je.' Fluisterde ik. 

Het was pas laat in de middag toen ik hem voorstelde om verder te reizen. Ik wilde niet gehecht raken aan een dom bed ergens in een dom hotel in een domme stad. Die extra uren met hem onder de dekens praten over wat we wilde, seksen wanneer we wilde. Ik koester die dag. 
Ergens zat het me dwars, dat hij niet alles van me wist. Dat hij niet wist waarom ik samen met hem reisde. 
Niet dat hij zou blijven als hij zou weten dat ik hier was om zijn leven te nemen. Dat was het pijnlijke, natuurlijk bleef je niet bij een huurmoordenaar die achter je aan was gestuurd. Natuurlijk niet. Maar ik had nog een week, ik had nog een week. Dus ik kon nog een paar dagen in deze droom blijven, bij hem, heel dicht bij hem. Omdat zelfs zo'n wreed persoon als ik iemand lief kon hebben. Het was oneerlijk, maar het was zo.
Ik stelde voor om naar een muziekwinkel te gaan waar ik nieuwe bandjes kon kopen voor mijn walkman. Aangezien Emil van muziek hield kon hij niets anders dan instemmen met mijn idee. 
We liepen binnen en elke keer leek het alsof de tijd hier stil stond.
Emil keek enthousiast om zich heen en hij staarde naar de kasten die de nieuwste platen uitstalde.
'Zal ik er een kopen?' Het deed me goed om hem zo te zien, er was dus duidelijk een plek waar we ons beide op ons gemak voelde. Hij hield een plaat van The Smashing Pumpkins omhoog, zijn favoriete band.
'Heb je een platenspeler dan?' Ik keek hem glimlachend aan en hij schudde zijn hoofd.
'Maar het is cool toch?' Ik grinnikte en liep verder de winkel in waar de cassettebandjes stonden. 
'Of ik houd het modern en ik koop een CD.' Emil hield twee albums omhoog die op CD stonden terwijl ik verder keek. 
'Wat ga jij kopen? Een bandje?' Ik knikte en ik voelde hoe hij achter me kwam staan en zijn arm om me heen legde.
'Is dit klassieke muziek?' Ik draaide mijn hoofd en keek hem aan.
'Het is rustgevend.' Emil trok zijn wenkbrauwen op.
'Ik maak je niet belachelijk, dat zou best.' Ik glimlachte naar hem en hij glimlachte naar mij. Toen boog hij voorover om me te kussen. Ik trok terug en hij fronste naar me.
'Wat?' Ik draaide mijn hoofd en ik focuste me weer op cassettebandjes voor me.
'Niets.' Ik voelde me voor een bepaalde reden ongemakkelijk bij zijn fysieke aanrakingen in het openbaar. Het was vreemd.
'Waarom koop je bandjes?' Vroeg hij toen terwijl ik me nog altijd afgeleid voelde van het feit dat hij geen probleem had om me te kussen in het openbaar.
'Voor mijn Walkman.' Ik zag het niet maar ik voelde hem knikken.
'Oké.' Zei hij en hij liep weer weg en zijn hand gleed van mijn schouder af. Ik pakte twee bandjes die ik nog nooit eerder gezien had en ik liep richting de kassa. Mijn blik viel op de sigaretten achter de winkelmedewerker en ik draaide me daarna om naar Emil, hoe hij klungelig meerdere platen probeerde vast te houden zonder ze te laten vallen. Ik glimlachte, ik had nu andere manieren om mezelf af te leiden van stres. 
'Is dit het?' Ik schrok en keek weer naar voren waarna ik knikte.
'Ja, dit is alles.' De man voor me pakte het in voor me in een plastic tasje, ik rekende af en ik probeerde vriendelijk te glimlachen. Dat was nooit iets waar ik goed in was, vriendelijkheid tonen aan vreemdelingen. Toch bracht het me op de juiste plek, dacht ik. Aangezien ik vriendelijkheid toonde aan Emil. 
'Kom je?' Vroeg ik aan Emil terwijl hij bezig was om de platen die hij eruit had gehaald weer terug op alfabetische volgorde te zetten.
'Ja, ik kom zo. Ga maar vast.' Ik besloot buiten op hem te wachten. Het werd steeds kouder en kouder buiten en ik miste de zomer een beetje. 
'Hey, jongeman. Heb jij misschien een vuurtje voor me?' Ik keek opzij en zag een vrouw staan, haar tanden zaten nauwelijks in haar mond maar ondanks dat glimlachte ze naar me.
'Eh, ja.' Ik graaide in de zakken van mijn spijkerjasje en haalde er een aansteker uit. Ik stak hem aan en ze hield haar joint er dichtbij. Uiteindelijk trok ze terug toen hij aan was.
'Bedank.' Ik knikte en glimlachte een beetje verbaast. Mijn vingers speelde met de aansteker.
'Wacht.' De vrouw draaide zich trillend om en ik stak mijn hand met de aansteker aan.
'Houd hem maar.' Ik rookte niet meer. Ze knikte dankbaar en nam hem van me aan. Ze kuste de aansteker terwijl ze hem met beide handen vast hield. Ze maakte iets wat leek op een buiging.
'God zegen u.' Ik knikte nogmaals en ik voelde een hand op mijn schouder.
'We gaan.' Hoorde ik Emils stem zeggen. 'Vriend.' Er vormde zich iets van verliefdheid in mijn maag zodra hij me bestempelde als zijn vriend. De vrouw was al weg toen ik me vragend naar hem omdraaide.
'Was jij zojuist jaloers op die oude vrouw?' Emil keek me onschuldig aan. 
'Misschien. Heb ik het recht? Ik ken je type niet.' We liepen richting mijn truck en ik legde mijn arm om hem heen.
'Jij bent mijn type.' Ik zag hem glimlachen.
'Dan hoef ik me geen zorgen te maken.' 

In de truck zette ik een van de cassettebandjes op en ik wachtte op Emils reactie.
'Hey, The Smashing Pumpkins.' Hij glimlachte naar me en ik glimlachte terug.
'Ja.' Ik hoorde hem meezingen op de muziek en genoot van zijn stem. Het was vertrouwd en fijn om te horen. Zelfs als ik mijn ogen zou sluiten had ik nog steeds iets van hem wat me liet weten dat hij er was, zijn stem. Ik keek naar hem en zag hoe hij genoot van de muziek. Het brak mijn hart, ik verdiende hem niet. Ik verdiende hem niet, en hij wist het niet eens. Hij zou het nooit weten of wel? Hij zou nooit weten wat er met hem zou gebeuren. Hij zou al dood zijn voordat hij er achter zou kunnen komen.
'Gaat het?' Ik keek op en glimlachte.
'Ja, prima.' Hij knikte maar ik zag een twijfel in zijn blik. Waarom maakte hem het uit hoe ik me voelde, Ik was de dood voor hem. Waarom wist hij dat niet?

Geschreven: 24|04|2024