Beter af Alleen

26. De plek waar ik terecht kwam

Voor het eerst in mijn hele leven rijd ik naar een plek waar ik naartoe wil. Naar Alaska. Ik heb mijn leven in Texas afgesloten.
Ik had Emil gevraagd of hij mee wilde, maar dat was niet het geval.
'Ga je dan in je eentje?' We lagen met zijn tweeën in een hotelbed en hij hield me vast.
'Ja, ik denk het.' Het idee van een afscheid tussen ons klonk niet aantrekkelijk maar ik kon terug gaan wanneer ik maar wilde.
'Stiekem had ik gehoopt dat we voor altijd zouden zijn.' Fluisterde ik en ik keek hem aan. Emil glimlachte.
'Ja, dat is een mooie gedachte hé?' Ik glimlachte terug naar hem en ik legde mijn hoofd neer op zijn borst.
'In mijn hoofd zullen we voor altijd bij elkaar blijven. Ook al zijn we dat fysiek niet meer.' Emil liet zijn vingers door mijn haren glijden.
'Ik denk dat ik dat ook heb.' Het deed me goed om te weten dat Emil hetzelfde over mij voelde.
'Wat ga je doen als je in Alaska bent?' Ik liet mijn vingers over Emils borst glijden en ik dacht na.
'Mijn moeder kwam uit Alaska, ik heb een adres in mijn hoofd. Waar ik vroeger ooit ben geweest. Misschien is daar wel familie van mij. Goede familie.' 
'Mmm.' Emils stem klonk droevig. We hadden een hele tijd rond gereden door Texas en lol gemaakt, maar een einde zat er aan te komen.
'Zal je aan me denken?' Ik grijnsde en ik leunde omhoog om hem recht in de ogen aan te kijken.
'Emil, ik denk altijd aan jou.' Hij glimlachte en ik kuste hem. Hij legde zijn hand in mijn nek en zijn andere hand gleed over mijn naakte onderrug. 
'Ik zal ook aan jou denken, op de boerderij van mijn ouders.' 
Om die belofte waar te maken kochten we twee kettingen in een antiek winkel waar we een foto van elkaar instopte. We droegen hem alsof het stom was in het begin, maar ik wist dat die me later veel waarde zou brengen.

Ik reed de stad Dallas binnen en Emil wees me de weg naar zijn huis. Ik stopte de truck toen ik een paar meter verwijderd was. Emil haalde diep adem voordat hij zijn hoofd draaide en naar me keek. 
'Dus dit is het hé?' Zijn ogen waren betraand en hij deed zijn best om zich sterk te houden.
'Dit is het.' Bevestigde ik. Het deed pijn van binnen maar het was het beste voor ons beide. Emil die na veel te lang weer thuis zou zijn, en ik die eindelijk op zoek ging naar mijn eigen lot.
'Fuck, ik haat dit.' Emils stem brak en tranen gleden over zijn wangen heen. Ik hield hem vast.
'Ik weet het. Ik ook.' Hij haalde zijn neus een paar keer op en ik hoorde hem zacht huilen. 
'Ik zie je toch nog weleens, Bobby?' De tranen kwamen in mijn ogen te staan en ik kon me niet herinneren dat ik ooit iemand zo hard heb vast gehouden.
'Misschien ben ik binnen een paar maanden wel uit gekeken op Alaska.' Zei ik troostend. Emil liet me los en hij keek me betreurd aan. 
'Misschien ontmoet je wel je familie, en blijf je voor altijd bij hun wonen.' Ik haalde mijn schouders op.
'Misschien, wel. Ik weet het niet.' Ik veegde een traan bij hem weg.
'Als dat zo is, bel je me dan?' Emil hield een briefje voor zich waar een telefoonnummer op stond. Hij glimlachte oprecht naar me door zijn tranen heen.
'Want, je verdiend het. Ik wil niet degene zijn die je hier houdt.' Ik keek hem geschrokken aan terwijl ik voorzichtig het briefje van hem overnam. 
'Emil-' Ik wist niet hoe ik verder moest. Ik schraapte mijn keel en ik keek van het briefje in mijn hand naar zijn pure, blik.
'Emil, jij bent de persoon die me heeft laten merken dat ik van iemand kon houden, terwijl ik zelf niet eens wist dat ik het in me had. Ik dacht altijd dat ik niemand gelukkig kon maken en dat niemand mij gelukkig kon maken, omdat ik het niet zou verdienen. Bedankt dat je me hebt laten zien dat ik een hart heb en dat het nog steeds werkt en dat het klopt op de juiste plek in mijn borst.  Ik vergeet nooit iemand in mijn leven, dus zeggen dat ik je nooit zal vergeten, zegt niets over hoe ik me voel. Maar ik kan wel zeggen dat ik het gevoel dat je mij geeft nooit zal vergeten. Bedankt dat je bestaat, en een beetje dank aan mezelf dat ik je heb laten leven. Omdat je het verdient.' Ik weet niet of er stiekem een dichter in me zat die wakker werd en alle woorden naar mijn hoofd stuurden. Of dat ik na zolang met hem om te gaan gewoon wist wie hij voor mij was. Emil keek me geschrokken aan voor een tijdje voordat hij glimlachte, mijn kaken vastpakte en mijn lippen kuste. 
Zodra we elkaar los lieten keek Emil grijnzend aan.
'Ik ga van je houden.' Ik keek hem nieuwsgierig aan.
'Ik hou nu van je, maar ik zal altijd van je houden. Dus, ik ga van je houden, morgen, volgende week, volgend jaar. Altijd.' Ik glimlachte. Ik drukte mijn voorhoofd tegen dat van hem aan en ik sloot mijn ogen.
'Ik ga ook van jou houden.' Ik kuste hem weer en uiteindelijk greep Emil zijn tas en opende hij de deur van mijn truck. Hij sloot de deur en hij liep om de truck heen en hij bukte om door het raam te kijken. Ik maakte het raam open en ik glimlachte met een bekend gevoel in mijn buik, hij glimlachte precies op dezelfde manier als toen hij door mijn raam keek om me om een lift te vragen. Ons afscheid, was gek genoeg, precies hetzelfde als onze ontmoeting.
'Doei Bobby.' Zei hij zacht, hij lachte naar me, ik lachte ook naar hem.
'Doei Emil.' Uiteindelijk draaide hij om en liep hij naar de voordeur waar hij aanbelde en wachtte tot er open gedaan werd. Ik keek stiekempjes naar hoe zijn vader hem beet pakte na die lange tijd en hoe zijn moeder geschrokken naar de situatie toe rende. Uiteindelijk was het enige wat ik nog kon zien Emils rug bedekt met armen die hem dichter bij zijn ouders trokken. Ik glimlachte breed en een paar tranen gleden over mijn wangen heen terwijl ik lachte naar de situatie.
'Meneer haat zijn ouders.' Vervolgens startte ik de truck en reed ik de straat uit zonder achterom te kijken, omdat ik het op een goede manier had afgesloten.

twee jaar later

'Mevrouw Johnson.' Ik nam plaats op een bankje in het park naast een vrouw die ik al een hele tijd kende.
'Bobby, het is een tijdje geleden.' Ik glimlachte naar haar en knikte. Ik keek naar boven en aan de takken hingen weer bladeren. De wind blies tussen de bladeren door waardoor de wind gong die aan de takken hing vredige geluiden maakte.
'Ik heb na gedacht over wat u zei.' Ik keek haar aan en ze was geen haar veranderd, van binnen niet, en van buiten ook niet. Ik daarentegen was eindelijk mezelf. 
Ze keek me nieuwsgierig aan, wat haar jong deed lijken.
'Gaat dit over het schrijven?' Ik knikte en ik haalde een bundel papieren tevoorschijn. Op de middelbare school schreef ik echter alleen over boeken of verhalen van andere mensen, dat waren immers de opdrachten die ik kreeg van mevrouw Johnson. Ik was het lang kwijt en negeerde het feit dat schrijven misschien een van mijn grote talenten waren. 
In Alaska had ik mijn grootouders ontmoet en ze vertelde me veel over mijn moeder. 
Ik had veel verhalen gehoord van andere mensen maar dat negeerde niet het feit dat ik zelf geen verhaal had.
'Het gaat over mij.' Zei ik zacht terwijl ik naar de stapel papieren wees.
'Een autobiografisch werkstuk?' Ik knikte en mevrouw Johnson sloeg het omhulsel dat mijn papieren samenhield open en las de titel op de voorkant.
'Mag ik het lezen?' Ze keek me met een fonkeling in haar ogen aan en ik knikte.
'Ik ben nog wel een tijdje in Dallas dus daarom kwam ik het brengen.' Ze knikte.
'Wat brengt je hier?' Ik glimlachte naar haar en liet mijn blik afwijken naar de wind gong die muziek maakte door middel van de wind.
'Een, heel belangrijk iemand.' Zei ik zacht. Ik draaide mijn hoofd weer naar haar en ze keek me integrerend aan.
'Ken ik dat heel belangrijk iemand?' Ik schudde mijn hoofd.
'Nee,' Ik wees vervolgens naar het boek.
'Maar je gaat hem wel leren kennen.' Ze knikte begrijpend.
'Het is lang geleden dat ik een werkstuk van je heb beoordeelt. De laatste keer was een aantal weken voor je examen. Kun je je het nog herinneren?' Ik schudde mijn hoofd weer.
'Nee, om eerlijk te zijn niet.' Ze glimlachte.
'Het ging over je toekomst, en wat je wilt bereiken. Ik herinner me nog hoe jouw werk er zo boven uit stak. De meeste studenten hadden een erg enthousiast idee van hun toekomst terwijl andere geen idee hadden. Jij daarentegen, wist niet wat je wilde bereiken, maar wel wat je zou willen dat er zou gebeuren.' Ik keek haar geïnteresseerd aan.
'Wat was dat, weet u dat nog?' Ze glimlachte naar me en knikte.
'Je wilde vrijheid, rust, en een moment in je leven waar je je tevreden zou voelen.' Ik dacht er een tijd over na voordat ik weer sprak.
'Ik denk dat dat gelukt is.' Het was zo, ik was vrij, ik had rust en ik was meer dan tevreden. Ik was gelukkig.
'Ben je daar helemaal zelf achter gekomen?' Ik schudde mijn hoofd.
'Nee, daar heb ik onbewust hulp bij gekregen.' Ze knikte en ze streek met haar vingers over mijn werkstuk heen.
'En weet je of je beter af alleen bent?' Ze doelde op de titel van mijn verhaal. Ik knikte.
'Ja, en het antwoord is nee. Ik ben niet beter af alleen.'

Einde.

Geschreven: 03|05|2024