De Silva Series 1: Shy to you [On-going]

31| Alive

Agad akong napabangon sa pagkakahiga at hinawakan ang dibdib. "I-I," Ramdam ko ang pag-init ng sulok ng mata ko at ang pagtulo ng aking luha sa aking pisngi na hindi ko pinansin. Ramdam ko ang pagtuloy-tuloy na pag-agos ng luha mula sa aking mata, Agad gumala ang paningin ko sa paligid. Wala ako sa hospital, ang pamilyar na gray at white na kulay ng kuwarto at kung saan naka puwesto ang mga furnitures.

I was inside his bedroom?

"Theon." Mahina kong banggit at napagtantong wala na akong aphonia. Nang maramdaman kong may umupo sa gilid ng kama ay napalingon ako roon. I can see the concern on his face. "T-theon?" Dama ko ang pagdadabog ng puso ko. Lalong bumuhos ang mga luha mula sa aking mata at agad akong yumakap sa kaniya.

"T-theon," Isn't this the chance to say my true feelings for him?. "Mi Señora," Tawag niya sa akin at niyakap ako pabalik. Ramdam ko ang pagsuklay niya ng kamay niya sa aking buhok at ang marahang paghaplos niya sa aking likod para patahanin ako.

"I-i had a bad dream." Mahina kong sabi sa kabila ng pag-iyak.

"But we prayed before sleeping," Sabi niya na pinilit kong alalahanin. "And we got the second chip I never knew exist. No one will target you now." Humiwalay ako sa yakap niya at ramdam ko ang pag punas niya ng panyo sa aking mukha.

He tucked my hair behind my ears and I felt how my face heat up, I suppressed my smile. It felt so real. That dream. Everything.

"Don't think about that bad dream." Sabi niya kaya naisipan kong i kuwento sa kaniya iyon. "Do you want to know?" I paused. "About that dream?" He stared at me thinking wether to agree or not. But he nodded so I started.

"There was you in front of me, we had a fight over something, no I was mad at you." Tumigil ako at itinuloy ang pagkukuwento. Nang matapos ako ay tahimik niya lamang akong tinitigan kaya takha akong tumingin sa kaniya. You also told me that you love me.

"It will never happen, Mi Señora." He assured me. Tumango naman ako. "I know." Nginitian ko siya. "Paano pala natin nakuha yung chip?"

"Don't you remember? In the cruise? Galing tayo ron, I called your cousin and you talked to her. Then, Silver Cruise Line once again faced a calamity. You've been sleeping the whole week-" Magsasalita pa sana siya ng pigilan ko na siya. "So iyon pala talaga ang panaginip. I'm sorry for questioning the moment. Sinisigurado ko lang na hindi pa ako nasisiraan ng utak." Tumango siya habang natatawa.

"We're still facing a calamity though. But it's good to know that you're making sure this isn't one of your delusions." Tumango ako at napatungo. Kasalanan ko bang managinip ng ganoon ka totoo.

"By the way, you can eat your dinner. Gabi na kasi and I brought a tray of food for your dinner in case you wake up." Kukuhanin na sana niya ang pagkain ng tumayo ako. Tinulungan naman agad niya akong umayos ng tayo at inalalayan akong lumakad papunta sa may sofa.

"Dapat kasi dadalahin ko nalang." Umiling ako. "I don't want to trouble you, alam kong pagod ka rin. I can handle myself." Narinig ko lang ang pagbuntong hininga niya at umupo na kami.

Napatingin lang ako sa kaniya na busy sa pagpapalamig ng kakainin ko. Kinuha ko na iyon para hindi na siya maabala pa. Minsan gusto kong ako naman ang mag-aalaga sa kaniya at hindi ako palagi. That dream made me think that I was kept in a dark dungeon surrounded by a thick and large wall. Chained inside. Unable to say and do what I want.

Sana, hindi pa talaga huli ang lahat. Mukha talaga siyang totoo. Nang makita ko ang pag-aalala niya sa akin at maramdaman ang pagpunas niyang muli ng panyo sa aking luha ay saka ko lang nalaman na lumuha na naman pala ako.