MÜPTELA

19.Bölüm-Sevgilim

"Acıma iyi gelen tek şey acıydı.."

~Akça Karasu

"Telefonu açmayacak mısın?"

Arabaya bindiğimizden beri durmadan çalan telefon anlaşılan onu pek ilgilendirmiyordu.

"Seni ne ilgilendiriyor?"dedi gereksiz bir kabalıkla .
Şu an onun arabasında olmasam ve beni bırakacak olmasına mecbur olmasam çok güzel karşılık verebilirdim ama sakin kalmakla yetindim.

"Tamam,sen bilirsin."

Hız limitini kontrolsüzce aşarken gözlerim direksiyonu tutan eline kaydı.
Yara bere içindeydi.Bunu daha önce fark etmemiş olmam garipti..

"Ellerin.."dedim.Gözleri ellerine kaydı.Gizlemeyi düşündüğünü hissettim ama direksiyonu tutarken buna pek şansı yoktu.
Gözlerini yoldan ayırmadan
"Boşver."dedi.

Belki de boşver dediği içindi bilmiyorum ama merakım daha da arttı ve kendimi onu her şeyiyle merak ederken buldum.

"Baksana.."dedi sonunda onu incelediğimi fark ederek.

"Bana biraz daha bakacak mısın?Çünkü öyle bakmaya devam edersen hiç iyi şeyler olmaz."
dedi sırıtarak.

Ciddiyetini bir anlığına da bozmuş olması garip bir şekilde beni mutlu etmişti ama konuyu değiştirmek zorunda olduğumu iliklerime kadar hissetmiştim.

"Neden bu kadar hızlı sürüyorsun sorabilir miyim?"

"Bak sen."dedi gülerek.
"Hızlı sürdüğümün şimdi mi farkına vardın?"

"E-evet."dedim gülerek.
"Olamaz mı?"
Kendimi kurtarmaya çalışsam da çocuk ne yaptığımın farkındaydı.
Bunu gözlerini devirip sırıtmasından anlayabilmiştim.

"Tabi."dedi.
"Olabilir."

"Sorumun cevabı?"diye üsteledim.

"Kardeşim için özel bir gece."dedi.
Sesi tekrar ciddileşmişti.
"Çoktan orada olmalıydım."

Sesindeki pişmanlığı hissettiğimde onu beklettiğim birkaç dakika için kendimi kötü hissettim.

"Sana çok kızacak anlaşılan."dediğimde gülümseyerek yanıtladı.
"Tahmin edemezsin."

"Özür dilerim."dedim.
"Biraz da benim yüzümden."

"Sorun değil."dediğinde aslında sorun olduğunu bilmem için dahi olmama gerek yoktu.

"Keşke yapabileceğim bir şey olsa.."diye mırıldandığımda yüzüne anlamlandıramadığım bir ifade yerleşti.

"Aslında var."dedi hala düşünüyorken.

"Yapabileceğin bir şey var.."

Yüzüne yansıyan heyecanı beni korkutsa da sordum.

"Ne?"

"Önemli bir şey değil ya.."dedi birden heyecanını gizlercesine geri çekilerek.

"Bugün senin yüzünden geciktiğimi kardeşime söyleyeceksin o kadar."dedi yarım ağızla sırıtırken.
İstemsizce kaşlarımı çattım.
Gerçekten bunu söylememi mi istedi benden?

"İyi de sadece benim yüzümden gecikmedin bunu biliyorsun değil mi?"diye hatırlatmaya çalıştığım gerçeği yok sayıp sırıtmaya devam etti.

"Ben biliyorum."dedi hazır ve haklı sayılabilecek bahanesini ortaya atarken..
"Ama kardeşimin bunu bilmesine gerek yok değil mi?"